[552] http://szkolny-klub-zloczyncow.blogspot.com/

Adres bloga: Szkolny Klub Złoczyńców

Autor: Naczelny Złoczyńca

Oceniająca: Skoiastel

1.       Pierwsze wrażenie:

Witaj, Złoczyńco! Pewnie zastanawiasz się, dlaczego wybrałam akurat Twojego bloga spośród tak licznej grupy osób oczekujących na ocenę w wolnej kolejce Shiibuyi. Otóż odpowiedź jest prosta. Przejrzałam wszystkie te blogi i Twój wpadł mi w oko na tyle, bym zechciała się na nim dłużej zatrzymać, odkryć, jaki magiczny urok, poza intrygującą szatą graficzną, ma nam do zaoferowania. Oto jestem.

Adres jest świetny, nie dość, że po polsku, to jeszcze wpada w ucho, łatwo go zapamiętać. Pasuje do Twojego pseudonimu. Brzmi, jak rasowy tytuł książki, którą chciałabym mieć na półce.

Posiadasz niezbyt zmyślną belkę – tytuł swojego dzieła. Umieść go przynajmniej w cudzysłowie, chociaż osobiście, będąc na Twoim miejscu, wkleiłabym tam cytat z własnej pracy. Fragment ciekawej, zagadkowej wypowiedzi jednego z bohaterów, która zaintryguje gościa, zachęcając go do dalszej podróży po Twoim blogu.

Podczas pierwszego odwiedzenia ocenionego bloga w oko wpada szablon i, jak głoszą nasze kryteria, musi on być krótko rozpatrzony w tym punkcie, następnie jego defekty należy rozpisać w troszkę niżej. A więc… widzę jeden defekt.  Przez trzy ramki – połączenie nagłówka z tekstem i równoległe kolumny po prawej i lewej stronie – czuję się dziwnie przytłoczona. Te puste miejsce w górnych (lewym i prawym) bokach oraz to, że czcionka tytułowa nad menu jest tak idealnie wpasowana, od ramki do ramki sprawiają, że mam ochotę szybko zjechać niżej. Nie podoba mi się to, być może to przyzwyczajenie do większych nagłówków, nie upchanych w głównej kolumnie. Ta pustka po lewej i prawej stronie jest irytująca. Może umieść tam dwa obrazki – mniejsze. Podobne do tego pod menu – w zbliżonym stylu graficznym? To sprawiłoby, że puste miejsce zniknęłoby, a z nim – uczucie jedynego dyskomfortu, który odczuwam na Twoim blogu. Wiem, że to wymaga męczeńskiej pracy z programami graficznymi i ustawieniami blogspotu, ale zapewniam, że nie jest to niewykonalne, a efekt będzie o niebo lepszy. A jeżeli nie, to może powiększ nagłówek, daj go wyżej, nad menu?

O pierwszym wrażeniu napisałam już wszystko, co chodziło mi po głowie. Nie pozostaje mi nic innego, jak wystawić liczbę punktów za to kryterium.

8/10

2. Grafika:

Wspominałam o tym wyżej, prawda? Szablon jest świetny, gdyby nie fakt, że dziwnie się czuję, patrząc na menu. Za to jednak już odjęłam jeden punkcik w pierwszym wrażeniu, a nie można przecież zabierać punktów dwa razy za to samo. Czcionka czytelna, o odpowiedniej wielkości. Tła dopasowane, wszystko poukładane estetycznie, z wyczuciem i w stylu, który, co najważniejsze, pasuje do treści. Nie można się zgubić, gdyż menu znajduje się nad tekstem. Na dodatek kilka szkiców bohaterów w odpowiednio do tego stworzonej podstronie – czego chcieć więcej?

15/15

3. Treść:

Czas skupić się na najważniejszym punkcie oceny.

Widać, dla kogo piszesz. Nie dla wszystkich. Nie dla ludzi głupich, po prostu. Bo czy stereotypowa blondynka siedząca przed monitorem i szukająca ciekawego opowiadania wybierze Twój blog czy miłosną historię chłopaka, który poznał miłość swojego serca w liceum? Bez obrazy dla twórców monotonnych, pustych i trywialnych bzdur, ale taką blondynkę odstraszą pierwsze zdania Twojego opowiadania. Bo co to jest plejstocen albo akcelerator cząstek? I dobrze, niech taka ucieka do miłosnych przygód opisywanych przez swoje koleżanki. I tak nie będzie potrafiła docenić tego, co tworzysz. A tworzysz – przepraszam za wyrażenie, ale nie mogę się powstrzymać – zajebiście.

 Masz styl, piszesz lekko, czyta się to z uśmiechem na twarzy i lekkim ukłuciem zazdrości.

Kleisz zdania i widać, że świetnie się przy tym bawisz! To niesamowite i, cieszę się, że postanowiłam przeczytać i ocenić wszystko od deski do deski – nie tylko 3 wybrane rozdziały. Nie chcę niczego przeoczyć, poza tym rozdziały masz krótkie. To dobrze, czyta się je sprawnie, szybciutko, nie rozklejasz się w długich, sienkiewiczowskich opisach otoczenia, bohaterowie nie są przesadnymi gadułami, tekst trzyma się kupy… i my się tej kupy tekściwa trzymajmy. Warto.

Już tytuł pierwszej notki, brzmiący Wszystko przez mamuta, sprawia, że czuję się, jakbym czytała dzieło Mrożka. Jest komizm sytuacyjny, są paradoksy, jest klimat przepełniony groteską. Nie piszesz literatury pięknej, literacko poprawnej, ale opowiadanie nie miałoby swojego uroku bez kolokwializmów, które wkładasz tak umiejętnie, w odpowiednich sytuacjach. Nie wymuszasz na czytelniku śmiechu, nie starasz się być celowo zabawna, bo wtedy efekt byłby dużo słabszy. Tekst jest po prostu niesamowitą, luźną formą rozrywki, która powinna być sprzedawana za grube pieniądze w Empiku czy Matrasie.

Zawołanie matki w pierwszym rozdziale sprawiło, że uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Trochę zaśmierdziało mi tu Labolatorium Dextera. Uwielbiam tę kreskówkę i nie mogę uwierzyć, że natrafiłam na, wcale nie coś podobnego, ale lekko zbliżonego, co sprawia, że wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Ty nie piszesz. Ty bawisz się słowem.

Rozdział drugi tylko rozkręca to, co rozpoczęło się wcześniej. Jesteś świetnym narratorem, nikt nie może powiedzieć, że nie. Budujesz zdania podrzędnie, nadrzędnie, przyrzędnie, nieprzyziemnie złożone, co powoduje, że tworzysz styl, który scharakteryzowałabym krótko, słowami inteligentnie z jajem.

„Lavi zatrzymał się, w myślach dopisując do listy Rzeczy, Których Nie Lubi facetów o miłych głosach. Wydają się wręcz idealni do roli wujków, a ci z kolei zostali umieszczeni na rzeczoną listę w siódme urodziny Laviego, kiedy to okazało się, że żaden nie przyniósł fajnego prezentu.”

Poza tym, jesteś niepowtarzalnie poprawna! Wiem, że o tym będzie w punkcie niżej, ale powiem to już teraz… błędy są nieliczne i niepoważne. Poza tym, kto patrzy na błędy, kiedy ma przed sobą taką oryginalną fabułę? Plusem jest to, że bohaterów, historię, jej tło – wszystko wymyśliłaś sama. Nie jest to po prostu fanfik i nie można też go ocenić, mówiąc o rozdziałach dobre czy świetne. Genialne brzmi w tym wypadku przyzwoicie, ale i tak brakuje mi odpowiednich przymiotników. Sama sobie wybierz te, które lubisz najbardziej i dopisz do listy. Twoje teksty są normalnie nienormalne, pozytywnie zakręcone, miażdżące system, rozproszkowujące członki, sprawiające, że mózg się łamie, kości wypływają.

Drugi rozdział wyjaśnił mi, skąd wziął się tytuł opowiadania. Zastanawiam się, jak to robisz. Czy, gdy zaczynałaś, miałaś z góry ułożony plan, wiedziałaś, co będzie dalej? Wiesz, jak zakończysz czy raczej wszystko układasz na poczekaniu, kiedy zaczynasz pisać? Pytam z ciekawości, nie ważne, jak to robisz… rób tak dalej, to działa.

„Normalności odejmował mu fakt, że kiedy pozostali chłopcy opróżniali zapasy lodówki, on zawzięcie tłumaczył, dlaczego zalane mlekiem płatki śniadaniowe się przyciągają.” – ten fragment trzeciego rozdziału przypomina mi zachowanie dr. Scheldona Coopera z serialu The Big Bang Theory. Fizyk teoretyk ze stopniem magistra i dwoma doktoratami, często nieproszony o ten heroiczny czyn, uracza wszystkich naokoło ciekawostkami fizycznymi. Geniusze w dzisiejszych czasach nie mają łatwego życia, przy czym niezrozumienie, jakie budzą w przeciętnych ludziach jest genialnym tematem na opowiadanie. Już samo czytanie opisów komicznych sytuacji z udziałem Morta sprawia mi bardzo dużo frajdy. I, przy okazji zawsze można się czegoś ciekawego dowiedzieć o świecie z Twojego opowiadania, chociażby informacja o płatkach. Niby nic, a cieszy i edukuje. Brawo.

Końcówka piątego rozdziału sprawiła, że zaczęłam zupełnie inaczej postrzegać postać Linda, jakoś szkoda mi się zrobiło i, mimo tego że całościowo rozdział wyszedł fantastycznie, podejrzanie smutnie się poczułam. Twoje opowiadanie wywołuje więc nie tylko salwy śmiechu, ale wprowadza pewną tajemnicę, także odrobinkę grozy, teraz nawet lekkie wzruszenie. Zaskakujesz. Nie piszesz wciąż na jedno kopyto, mimo iż już prawie mam wrażenie, że przejrzałam Twój styl na wylot, nagle potrafisz mnie czymś nowym zaskoczyć.

Tak naprawdę mogłabym zachwalać w nieskończoność, ale w końcu ocena stałaby się przewidywalna i monotematyczna, bo nie mam żadnych zastrzeżeń. Coś, co jest dobre, rzuca się w oczy już na początku. Nie muszę opisywać sytuacji, spolerować innych rozdziałów. Powiem, że są naprawdę mocne i, choć nie przeczytałam jeszcze wszystkich, w najbliższym czasie zabiorę się za kilka ostatnich notek, które zostały mi do nadrobienia. Nie będę jednak o nich wszystkich pisać tutaj, gdyż miejsca braknie prędzej czy później, a i tak więcej zachwalających przymiotników nie wymyślę. Wszystkie Ci się należą. Zasłużyłaś. Celowo zaczęłam czytanie od trzech pierwszych rozdziałów, by wiedzieć, o czym piszesz. By sprawdzić, czy się rozwijasz. Teraz mam przed sobą rozdział jedenasty i wiem, że z każdą kolejną notką jest coraz lepiej. Nie zatracasz stylu, nie tracisz wątku, wydarzyło się wiele niesamowitych sytuacji, były łzy histerycznego śmiechu i westchnienie sentymentalizmu, było troszkę horroru na scenie i nowi bohaterowie. Nie będę spoilerować, gdyż wierzę, że po tej ocenie zyskasz grono nowych czytelników. Na samym początku podejrzewałam, że odwalę co mam odwalić i na tym się moja rola skończy, ale nie ma szans! Zaraz zabieram się za następne rozdziały, zapisuję Twój blog w zakładkach mojej przeglądarki i czekam z niepokojem na ciąg dalszy. Cóż więcej dodać? Chyba nic. Twój blog jest fantastyczny.

30/30

4. Poprawność:

Szukałam błędów w podstronach, rozdziałach, na stronie głównej… znalazłam tyle, co prawie nic.

01.

„najwyraźniej niezbyt przejęty faktem, że ów stworzenie właśnie próbowało zabić jego przyjaciela.” – owy przyjaciel;

„byłbyś lepszym szefem, niż pracownikiem” - nie stawiamy przecinka, przed niż w zdaniach pojedynczych (mających jedno orzeczenie lub bezokolicznik);

02.

„teoretycznie nikt nie powinien być bardziej ciemiężony, niż reszta.” – również pozbądź się przecinka;

04.

„Wiosna, cholera, a gorzej, niż w zimę!” – to samo, co wyżej;

„Lavi wzruszył ramionami i zabrał się za akcję poszukiwawczą kaloryfera, albo jakiegokolwiek innego źródła ciepła.” – przed albo również nie stawiamy przecinka (wyjątkiem jest sytuacja, kiedy używamy albo dwa razy w jednym zdaniu);

  

05.

„Ale ponieważ Amber miała w sobie wiele dumy (o wiele więcej, niż powinna), z wysoko uniesionym czołem pokuśtykała ku wyjściu ze szkoły.” – usuń przecinek przed niż;

06.  

„Było już późno. Mort w drodze ze szpitala do domu zdążył już potknąć się czternaście razy o nierówny chodnik i dwa razy wpaść na latarnię” – drobnostka. Powtórzone już;

07.

„Tutaj nie wiadomo skąd w jego dłoni pojawił się ów cyber-żuczek,” – owy cyber-żuczek, powinnaś też wstawić dwa przecinki, przed i po „nie wiadomo skąd”. O wiele lepiej wyglądałoby zdanie, gdybyś tę część potraktowała jak wtrącenie;

09.

      „Ów człowiek nie należał do wysokich.” – owy;

14/15

5. Ramki:

Masz wszystko, co powinno się znaleźć na blogu: opis siebie, kilka słów na temat tego, co tworzysz, dodatkowo prace innych – literackie, jak i szkice. Ludzie nie nudzą się na Twoim blogu, nawet, gdy przeczytają rozdział, mogą zagłębić się w dodatkowe, bonusowe fragmenty czy fanfiki innych twórców. Posiadasz ankietę i kroniki, wszystko w stylu takim, jaki można znaleźć w rozdziałach – groteskowy, nonsensowny aż tak, że czasem już surrealistyczny.  Udowadniasz tym, że blog jest jedną wielką całością. Nie można się tu zgubić. Łatwo trafić w rozdziały, znaleźć twórczość innych w linkach. Posiadasz spamownik, co dobrze o Tobie świadczy, także statystykę. Może innym się to nie spodobać, ale dobrze, że kroniki nie są na osobnej podstronie, dla jednych może to być przepych – dla mnie puste kolumny wyglądałyby w tym przypadku dziwacznie. Zostaw, jak jest, ewentualnie zajmij się, jak radziłam wcześniej, pustą przestrzenią po obu stronach przy menu.

10/10

6. Bohaterowie:

Ktoś mógłby się przyczepić, dlaczego nie posiadasz podstrony o nich… to znaczy posiadasz, ale informacje tam są ogólne i prozaiczne. Nic z tych rzeczy… co z tego, że na podstronie nie ma zdjęć bohaterów, a ich opisy zintegrowałaś w jedną, krótką całość? Nieważne. Są niesamowicie dokładnie przedstawieni w rozdziałach. Czytając, nie odczuwasz tego, ale już po pierwszych rozdziałach bohaterowie wydają się być wręcz realni. Każdy z nich jest inny, ma swój indywidualny sposób patrzenia na świat, wygląd, charakter, także każdy z nich ma w sobie coś specyficznego. Nie trudno ich ze sobą pomylić. Musiałaś dużo z siebie dać, aby udało Ci się stworzyć coś takiego, tym bardziej, że nie piszesz fanfika, w którym daremne są przedstawiania postaci od początku, kiedy każdy z nas sobie wyguglować, jak wyglądają. Odwaliłaś kawał dobrej roboty… i muszę przyznać szeptem, że w ankiecie, mimo rosnącego zainteresowania Lindem, kiedy tylko pojawił się Kostek, nie miałam innego wyboru, jak zagłosować na nową miłość mojego życia. Tak, chciałabym go przytulić!

5/5

7. Komentarze:

Pod rozdziałami znajduje się kilka informacji pozostawionych przez ocenialnie, nie jest to dobre miejsce na tego typu rzeczy. Przeważnie oceniające zostawiają wiadomości pod najnowszą notką, Powinnaś je pousuwać lub poprzenosić do spamownika, gdyż dobrze byłoby, gdyby pod rozdziałami znalazły się tylko komentarze na ich temat. Nie jest to wielkie przekroczenie, tym bardziej, że nie ma tego przesadnie dużo. Odpisujesz ludziom, którzy pozostawiają u Ciebie komentarze. Dyskutujesz z nimi, odpowiadasz na pytania. To się ceni, dbasz o czytelników. Super!

4/5

8. Punkty dodatkowe:

+ za to, z czym dawno nie miałam do czynienia – naprawdę godna uwagi, lekka i przyjemna oku historia;

+ za bohaterów – są nieziemsko (szczególnie Kostek) kochani i uwielbiani, wspaniale opisani. Nie da się ich nie lubić!

Wychodzi plus dwa.

Podsumowanie całkowite:

Zdobyłaś 88/90pkt.
Ocena: celujący !

Gratuluję i życzę powodzenia w dalszym pisaniu!