[591] http://serce-samobojcy.blogspot.com/

 Blog: Serce samobójcy

Autorka: Vreles Losus

Oceniająca: Drina

Odnoszę wrażenie, że łatwiej pisze mi się oceny nieszablonowe niż szablonowe, mam więc nadzieję, że Autorka się nie obrazi, jeżeli ocenię jej bloga właśnie w ten sposób.

Adres jest naprawdę obiecujący. Brzmi prosto, ale jednak urzeka i zapada w pamięć. Serce Samobójcy zapowiada opowiadanie – najprawdopodobniej psychologiczne, refleksyjne, z dawką melancholii. To samo sugeruje napis na belce, najwyraźniej Twojego autorstwa. Zdecydowanie moje klimaty.

Grafika przejrzysta, czcionka czytelna i odpowiedniej wielkości. Większego bałaganu nie ma, jednak proponowałabym przenieść spis rozdziałów do osobnej podstrony, ponieważ gdy nagromadzi się ich więcej w kolumnie, zrobi się zbyt tłoczno. Do niczego więcej się nie przyczepię, więc, mości Państwo, zajrzyjmy do prologu.

I o tym będzie ta opowieść, chociaż dodam całkiem sporo zwyczajności, w końcu to ona nas otacza.

                Piszesz prolog czy wstęp odautorski? „Dodam” sugeruje, że to drugie, a nie takie jest zadanie prologu. Jeżeli chciałaś napisać notkę powitalną, nie powinnaś jej nazywać wstępem do opowiadania. Początek nawet niezły, zaczęłaś od zwrotu do wyimaginowanego przyjaciela, co pozwala odczytywać tekst tak, jakby sam czytelnik był jego odbiorcą. Końcówka jednak zepsuła wszystko, ponieważ oprócz zrobienia z prologu notki odautorskiej zasugerowałaś jeszcze, że posiadanie przez każdego zupełnie inaczej ukształtowanej psychiki nie jest niczym normalnym i że w zwyczajnej codzienności się to nie zdarza – jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

                Rozdział pierwszy wita mnie nierównymi akapitami (choć, dzięki Bogu, sam tekst wyjustowałaś). Są na to dwa osoby: nieużywanie w Wordzie tabulatora, lecz górnego suwaka klepsydry na linijce. Wtedy ustawia akapity automatycznie, a blogspot nie ma z nimi problemu. Drugi sposób to już grzebanie w HTML-u, ale może bardziej Ci się spodoba: tutaj znajdziesz opis.

Pamiętam, że gdy było źle, zawsze się modliłam i to podnosiło mnie zawsze na duchu, że nie jestem do końca sama w tym wszystkim. Może to tylko efekt placebo, ale pomagało.

                                                                                                                                                               

                Efekt placebo objawia się tym, że pacjent jest przekonany, że przyjął lek mający mu pomóc, jednak w rzeczywistości wcale go nie wziął. Podświadomość jednak daje się oszukać i to często działa. Co by nie być gołosłowną:  klik. Jak więc odnieść to do modlenia się? Nie za bardzo rozumiem.

Przekomarzanie i dokuczanie sobie można określić, jako jedne z głównych cech przyjaźni.

                Brzmi tak, jakby każda przyjaźń się na tym opierała.

                Wkurza mnie fakt, że nie mogę skopiować niektórych fragmentów Twojego opowiadania – nie wiem, z czego to wynika.

Kiedy postanowiły odtworzyć się na siebie, okazało się, że są  do siebie podobne.

                Odtworzyć, tak.

Obie żyją w nierealnym świecie marzeń, których realizacja jest niemal niemożliwa i w nadziei na lepsze jutro.

                Po pierwsze: nie możesz mieszać czasów. We wcześniejszych zdaniach używałaś przeszłego, teraz nagle przeskakujesz do teraźniejszego. Wybierz jeden i się go konsekwentnie trzymaj. Wiadomo, czasami sytuacja wymaga zmiany czasu, tutaj jednak spokojnie mogłabyś napisać całe zdanie w czasie przeszłym. Po drugie: nierealny świat marzeń, których realizacja jest niemożliwa. Brzmi jak masło maślane. Po trzecie: brak przecinka po „niemożliwa” sprawia, że to zdanie zaczyna brzmieć dziwnie – tak, jakby realizacja marzeń miała nadzieję na lepsze jutro. Ma sens? No nie bardzo.

Lidia miała puchate, lekko kręcone ciemne włosy, zielone oczy z kilkoma charakterystycznymi plamkami na źrenicy i mały nosek.

                Źrenica ZAWSZE jest czarna i nie ma absolutnie żadnych plamek. Chyba że chodziło o odbijające się w niej światło (wtedy zwrócę honor), ale raczej nie. Potwierdzenie: klik.

Patrząc na wiek tych dziewcząt można by sądzić, że powinny one aktualnie pisać egzaminy maturalne. Pozory mylą i obie uczęszczały do technikum, dzięki temu do egzaminu dojrzałości podchodziły dopiero za rok.

                Patrząc na wiek czy na wygląd?

                Poza tym sądziłam, że różnica pomiędzy tym, na ile wyglądają, a ile lat mają, jest dużo większa. W tym przypadku jest prawie żadna – osoba siedemnastoletnia zbytnio się wyglądem nie różni od osiemnastoletniej, więc, uhm, „pozory” wcale nie są takie dalekie od rzeczywistości.

                                

Młode kobiety lubiły naigrywać się z swoich znajomych, którzy często powtarzali, że z chęcią spędziliby jeszcze rok w szkole.

                Sensu tego zdania nie rozumiem za bardzo, bo przecież i tak spędzą w szkole jeszcze jeden rok...?

Słońce wysyłało do pomieszczenia swoje parzące promienie, więc w oknach widniały zasłony.

                Promienie słoneczne same w sobie parzące nie są, bo w przeciwnym razie już dawno z nas wszystkich by się zrobiła jajecznica, nie sądzisz?

                Jestem zdania, że Twoim rozdziałom przydałaby się solidna beta. Polecam szczególnie tę stronę, na pewno znajdziesz osobę, która Ci pomoże.

Ciemność bywała kojąca, nie widać było w niej zewnętrznego świata, który wzbudza w ludziach najróżniejsze odczucia.

                Silisz się na patos, ale prawda jest taka, że to zdanie, zamiast brzmieć podniośle, brzmi po prostu śmiesznie.  

Nastrojowość podnosiła piosenka Łzy- tak nie będzie zawsze, która wylatywała z starego radyjka postawionego na szafce nocnej.

                Nastrojowości nie można podnosić.

Przez całą szkołę podstawową była, więc ona nie tyle, co na uboczu, a bywała odtrącona. Dzieci są bardzo okrutne i nie tolerują żadnej inności.

                Przepraszam, ale pierwsze zdanie nie ma dla mnie żadnego sensu. O ile początek, po wywaleniu pierwszego przecinka, jeszcze by uszedł, o tyle druga część wydaje się być wzięta z kosmosu. Zdanie drugie chyba żywcem wzięte z poradnika „rzyciowych mondrości" (termin autorstwa Plague Doctora). Piszesz tak, jakby każde dziecko od razu było okrutne i nie tolerowało żadnej inności. Nie możesz generalizować.

Nieśmiałość lekko się osłabiła, lecz nadal pozostawała.

                Nie mam komentarza.

Trzy lata w tej szkole minęły niemal nie pozostawiając po sobie żadnych śladów, ani żadnych znajomości. W szkole średniej wszystko zaczęło się zmieniać. Można było przyznać, że dojrzewanie całkiem dobrze wpłynęło na nastolatkę.

                Dojrzewanie =/= pierwsza i druga klasa liceum (czy tam technikum w przypadku Lidii).

Dziewczyna cicho zaśmiała się pod nosem na wspomnienie smrodu maści. Posmarowała nią blizny, po czym zawołała swoją burą kocicę, by przyszła się przytulić.

                Czemu wspomnienie, skoro zapach jest jak najbardziej realny?

Wiele swoich nadziei pokładała w dawnej przyjaciółce. To była jedyna osoba, którą kiedykolwiek nazwała tym mianem.

                A jeszcze chwilę temu, droga Autorko, twierdziłaś, że aż do szkoły średniej nie miała żadnych przyjaciół...

Mimo, że te dwa wydarzenia wydają się być tak bardzo banalne, to sprawiły stan podobny depresji.

                Sprawiły stan...?

Nagle poderwała się i pobiegła do kuchni, by wrócić z dzbankiem wody. O mało zapomniała podlać swoje ukochane kwiaty. Kochała je pielęgnować i patrzyć na wzrost roślin. Były to chwile, w których mogła podziwiać cud natury.

                Znowu nieudana chwila patosu.

Z transu wyrwał ją głos, który rozległ się po pomieszczeniu.

                Chyba nie była w takim transie, skoro podlewała kwiaty...?

Lidia wiedziała, że dłużej nie może dyskutować z swoją matką. Była ona bardzo srogą i wymagającą osobą, z którą zbędne dyskusje były bezcelowe.

                Zbędne dyskusje były bezcelowe, nie mam pytań.

                Spójrzmy teraz na dwa poniższe fragmenty:

- Nazbierało mi się sporo nieobecności i nie jestem pewna, czy nie przyjdzie list do domu – to zdanie Lidia wypowiedziała bardzo szybko.

(...)Wydaje mi się, że wychowawca zapomniał czegoś usprawiedliwić. Przecież wiesz, że chodzę do szkoły!

      Skoro się nazbierało jej sporo nieobecności, to raczej wychowawca nie zapomniał tego usprawiedliwić. Zresztą żeby przyszedł list do domu, musiałaby mieć same godziny NIEUSPRAWIEDLIWONE, zaś w kolejnym fragmencie sugerujesz, że jednak były usprawiedliwione. Bessęsu. Chociaż w sumie nie, po prostu Lidia się nakłamała i zamotała, to wszystko wyjaśnia.

Pozornie kobieta była zła, ale bardziej wydawała się być obojętną. To bolało mocno jej córkę. Rodzice powinni wspierać dziecko, a nie traktować je jako zło konieczne. Zielonooka sądziła, że jej matka właśnie tak ją traktuje.

                Bo cały świat się sprzysiągł przeciwko niej i jedyną ostoją Lidki są rośliny, na które patrzy jak na ósmy cud świata!

Nadgarstki zamieniają się w najsmaczniejsze ciastko. My jesteśmy głodni, ja jestem nieskończenie głodna.

                Z założenia ten fragment nie miał być śmieszny, ale jednak na taki wyszedł.

                Jeżeli coś cytujesz i bierzesz te słowa w cudzysłowie, dopisuj autora. Z ciekawości wpisałam jedno zdanie z cytowanego tekstu do wyszukiwarki – okazało się, że są to Twoje słowa, zatem zupełnie niepotrzebnie umieściłaś cudzysłowie.

                Przejdźmy do rozdziału drugiego.

                Jeżeli piszesz kursywą dany fragment, nie musisz tego jeszcze akcentować przez cudzysłów, naprawdę.

„To było pięć lat temu. Ta dziewczynka miała trzynaście, bądź czternaście lat.

                Skoro pięć lat temu, to albo trzynaście, albo czternaście.

Jednak robiła to tak, jak przystało na osobę w takim wieku - bardzo, bardzo niezdarnie, bezsensownie.

               

                Znam wielu czternastolatków, którzy piszą bardzo sensownie.

Któregoś jesiennego dnia, weszła na złe i zakazane strony, zwane czatem.

                Złe i zakazane strony zwane czatem...? Że proszę...?

                Ja się raczej zastanawiam, dlaczego ona po tym gwałcie nie poszła na policję. Wiązałoby się to faktycznie z ujawnieniem rodzicom swojej relacji z tym mężczyzną, ale jednak powinna była pójść na komisariat.

Można zadać pytanie, dlaczego? Dlaczego ona tak bardzo chciała ukryć to, że została zgwałcona. Jest na to kilka odpowiedzi, jedną jest to, że wystarczy jej już upokorzenia i nie chciała ponownie go doświadczyć. Za drugą definicje można uznać to, że czasami czuła się winna, sama poszła do domu obcego chłopaka targanego przez hormony.

                Mieszasz czasy. Najpierw piszesz w czasie przeszłym, potem przechodzisz na teraźniejszy, potem wracasz jednak do przeszłego.

                Zdania ostatniego nie rozumiem – chyba w nim czegoś brakuje.

Jest odrobinę lepiej. Nie męczą mnie już koszmary i nie słyszę matki wołającej mnie, gdy idę ulicą.

Chyba zaczynam przyzwyczajać się do myśli, że ona odeszła.

                Chwila. Jeszcze przed chwilą było o gwałcie, a teraz nagle wyskakujesz ze śmiercią matki? Może tak jakiś opis jej śmierci? Tego, jak Lidia się o tym dowiedziała, co czuła? Same wyrywki z kart pamiętnika nie wystarczą.

                Bardzo dezorientujące jest to, że najpierw przytaczasz wspomnienia dziewczyny, potem zaś fragmenty jej pamiętnika – odruchowo przychodzi domysł, że również wydarzenia w jej dzienniku należą do przeszłości.

Tata udaje, że nic się nie dzieje, chociaż czasami w nocy słyszę, że nie może spać i przesiaduje wyjadając wszystko co się tylko da z lodówki.

                Nie można słyszeć, że ktoś nie śpi. Sensowniej by było, gdybyś napisała, że trzaska drzwiczkami szafek i wyciąga talerze albo coś w tym guście.

Nie rozmawiamy o tym, co się stało. Może to i dobrze, nie wyobrażam sobie tego, że siedzielibyśmy i opowiadali o swoich uczuciach. Oboje staramy się żyć dalej, ale nie wychodzi nam to zbyt dobrze.

                To chyba jest sygnał do tego, że powinni ze sobą porozmawiać.

Mam złe przeczucia, że przyjdzie czas, kiedy oboje odejdziemy od siebie.

                Oni chyba już od siebie odeszli...

To absurdalne, ale nie zawsze ojciec jest blisko przy dziecku.

                Rozczaruję Cię, ale to wcale nie jest absurdalne.

Z początku sądziłam, że po śmierci mamy będziemy mieli lepsze kontakty, a jest przeciwnie. W zasadzie, nie są one najgorsze, ale mogłyby być zawsze lepsze.

                Nie są najgorsze? Poważnie? Przecież w ogóle ze sobą nie rozmawiają. To ma być kontakt? Okej, nic nie mówię.

Usiała na murku i spojrzała na szybkę telefonu, odczytując godzinę.

                Usiała? Usiadła chyba. I nie szybkę telefonu, a wyświetlacz.

Zazwyczaj chodzili w to samo miejsce, ławeczka za budynkiem szkoły. Było to przyjemne miejsce, umieszczone pod płaczącą wierzbą, która jak sama nazwa wskazuje czasem „płakała”.

                Jeszcze się nie spotkałam z miejscem umieszczonym pod wierzbą płaczącą...

- Wtedy mógłbym pójść na egzamin łowiecki i zacząć polować. Tylko strzelam jak ofiara, nie wiem dlaczego.

                Może po prostu dlatego, że nie umie strzelać?

A jeśli chodzi o zabijanie zwierzątek, to chyba strzał z broni w ich zwyczajnym środowisku jest lepszy od tego, co dzieje się w masarniach.

                Nie jestem specjalistką od masarni i zabijania zwierząt, ale kłóciłabym się z tym, że faktycznie jest lepsze – kula może nie trafić tam, gdzie powinna, może tylko zranić zwierzę i zadać mu więcej cierpienia niż po czystym strzale (i środowisko nie ma tu nic do rzeczy), w masarni zaś najpierw się je ogłusza, zanim zostaje zabite. Zresztą odnoszę wrażenie, że pisząc „tego, co dzieje się w masarniach” miałaś raczej na myśli grzebanie w zwłokach zwierząt (przepraszam za wyrażenie), tak? To jak to się ma do strzelania?

- To dobrze, że masz takie zdanie. Tak bardzo nie lubię mówić ludziom o tym, dlaczego to nie jest złe. Większość patrzy na to jak na zabijanie dla przyjemności.

- Teoretycznie to tu chodzi o to, że lubisz zabijać – stwierdziła po chwili zamyślenia.

- Ale zabija się w jakimś celu, a tu i tak nie chodzi tylko o to – westchnął – sam fakt obcowania z przyrodą jest świetny.

                Zabija się je w takim celu, żeby potem i tak trafiły na rzeźnicki stół?

Młody mężczyzna zaśmiał się głośno, lubił w taki sposób gestykulować z Lidią i śmiać się z jej skrępowania.

                Gestykulować = wymachiwać rękami

                Czas na rozdział trzeci, część pierwszą.

Nasza dusza, idzie do nieba, bądź piekła.

                Nie można tego stwierdzić z całą pewnością – właśnie na tym polega wiara. Nie możesz robić z tego naukowego stwierdzenia faktu.

Według naszej wiary, udajemy się do lepszego świata.

                Sugerujesz, że dusze niewierzących udają się do gorszego świata, a na przykład dusze wyznawców prawosławia idą do innego nieba niż wyznawców islamu.

                Poza tym znowu generalizujesz: piszesz bezpośrednio w imieniu czytelnika, piszesz „my”, z czym może się czytelnik utożsamiać, ale nie oznacza to wcale, że każdy zaglądający na Twojego bloga będzie osobą wierzącą.

Ta historia jest o nieszczęśliwej miłości, chociaż brakuje jej wielu elementów, które nadałyby jej miano niezwykłej.

                Bo historia o nieszczęśliwej miłości nie może być niezwykła.

Oni byli dziadami, których nie było stać na nową parę butów, więc jaki cel mógłby mieć przypuszczalny porywacz?

                Dziadami? Przecież babka Lidii miała trzydzieści siedem lat, gdy jej mąż zaginął...

Kiedy na świat przyszła ich jedyna córka, nocował pod szpitalem kilka dni, aż nie został przegoniony.

                Poświęcenie.

Dodatkowo, wychodził do pracy zaopatrzony tylko w kanapki. Morderstwo? To bywało najbardziej prawdopodobne, lecz ciała nigdy nie znaleziono.

                Morderstwo z powodu zabierania do pracy tylko kanapek?

                Swoją drogą „bywało” brzmi tak, jakby dziadek Lidii ginął kilkakrotnie i za każdym razem był zabijany...

Powiadała, że boli ją fakt, że zawodzi ją pamięć. Starsza pani nie potrafiła przypomnieć sobie jego wyrazów twarzy, ani charakterystycznych gestów.

                Przecież to jest naturalne, zwłaszcza zważywszy na to, że w chwili zaginięcia męża była przed czterdziestką, a zmarła już pewnie jako staruszka.

Odrzuć swe myśli, lekkość bytu. Kwiat, który usechł, nigdy nie będzie tym pierwotnym. Czas ma znaczenie, droga usłana kłębami odciętych warkoczy pochłonie marzenia.  Twe bose stopy niszczą maleńkie kosteczki. Pamiętasz? To ty obcięłaś tym dzieciom paluszki... Wiatr zrywa te rysunki przyczepione na ścianie, nie wiesz nawet pewnie, co przedstawiają. Patrzyłaś na mój upadek, czerpałaś siłę z każdej blizny na mym ciele. Jesteś wyjątkowo mądrą dziewczynką. Nabrałaś mój świat.

                A te metafory to a propos czego, hmm? Zupełnie wyrwane z kontekstu, nie wiadomo, czego to ma dotyczyć i chyba tylko dla podniesienia poziomu epickości.

                Wkurza mnie strasznie to, że mieszasz również pod względem chronologiczności wydarzeń. Na początku wspomnienie Lidii, okej, potem nagły przeskok do teraźniejszości i dziwne info o śmierci jej matki, potem kolejne wspomnienia, bo o babce, po czym następuje dziwaczny, wzięty z kosmosu fragmencik o kwiecie, który usechł – i ostatecznie mamy powrót do wydarzeń, które działy się w pierwszym rozdziale. Czy tam drugim. Robi się tutaj burdel, istny kogel-mogel!

- Nie wierzę w to, zawsze, kiedy coś nie jest idealnie to krzyczy.

- Musisz się przyzwyczaić – stwierdził.

                Bardzo troskliwy ojciec, nie ma co, naprawdę.

- Mam wrażenie, że ona stała się taka przeze mnie – stwierdził z smutkiem.

- Nie rozumiem.

- Wyjechałem i zostawiłem ją, samą.

               

                Dlaczego właściwie wtedy nie mogli razem wyjechać?

                Aha, jak dobrze się dowiedzieć pod koniec rozdziału, że zapiski z pamiętnika wcale nie należą do niej, tylko do jej przyjaciółki... Szkoda, że nie zaznaczyłaś tego wyraźniej na samym początku rozdziału, byłoby już mniej zamieszania.

                Przejdźmy do części drugiej trzeciego rozdziału.

Kupię analog.

                We współczesności rzadko się już obecnie używa aparatów analogowych...

Od kilku dni Lidia Molińska myślała tylko o wizycie Dominika w jego domu.

                W sensie że Dominik odwiedzał swój dom...?

Nie chciała zaakceptować w swojej głowie, że darzy chłopca sympatią większą, niż przeciętnego człowieka, lecz czasami śmiała się sama z siebie z myślą „kogo ja oszukuje”. Niestety ten pan nie pokazywał żadnych gestów świadczących o tym, że mógłby myśleć o Lidii częściej, więc i ona postanowiła udawać obojętną.

                Najpierw chłopiec, potem pan... Szybko dojrzewa, wręcz ze zdania na zdanie.

Zauważyła, że był to dom zadbany przez kobietę.

                Gramatycznie to zdanie ma sens, logicznie już niestety nie. Dom zadbany przez kobietę? Raczej: widać było, że domem opiekowała się kobieta. Brzmi dużo lepiej.

Ważniejszym jednak faktem był pokój gospodarza.

Jak pokój może być faktem?

Zbyt kochała rośliny i nie lubiła takiego braku zaangażowania w ich życie. Dla niej były one istotą żywą, o którą trzeba dbać.

                Już pomińmy fakt, że rośliny generalnie są zaliczane do kategorii żywych organizmów...

Ta myśl jak szybko pojawiła się, to równie szybko opuściła umysł Lidki, nie chciała podczas spotkania śmierdzieć alkoholem.

                Podejrzewam, że po kilku kieliszkach wódki nie tylko śmierdziałaby alkoholem... Zresztą przychodzenie do kogoś będąc w stanie nietrzeźwym nie jest oznaką kultury.

- A nie skrzywdzisz się ją?

                Polska język trudna być. Jaką ją? NIĄ!

- To nie jest problem – wypowiadając te słowa twarz miał znów rozpromienioną.

Widząc, że ciemnowłosy się rozpromienił, postanowiła wyjawić mu pomysł, który właśnie pojawił się w jej głowie.

                Paskudne powtórzenie.

                Nie rozumiem idei dzielenia końcówki rozdziału na części. Bez sensu zupełnie.

                Końcówka znowu miała być patetyczna i nie za bardzo wyszło. Mam wrażenie, że trochę na siłę próbujesz udowodnić wszystkim, że życie jest zUe, be i w ogóle do kitu, że nic, tylko się pociąć i popełnić samobójstwo. Wiem, że sytuacja Lidii nie jest łatwa, ale... Chwileczkę, zastanówmy się, co jest w jej życiu niełatwego? Ojciec żyje w Niemczech, ona sama mieszka z matką, która tak naprawdę jest najgorszą rodzicielką świata. W szkole jakichś znajomych ma, chłopaka znalazła... Nie jestem specjalnie dużą optymistką, raczej realistką, ale aż tak bardzo pesymistycznych rzeczy nie potrafię czytać. Myślę, że Lidia wcale tak źle nie ma, na przykład w porównaniu ze swoją koleżanką ze szkoły, której zmarła matka, i za bardzo dramatyzuje.

                Rozdział czwarty, część pierwsza – jedziemy.

Przez chwilę rozległa się cisza, a obie dziewczyny wzięły po łyku z kufla piwa, które spożywały.

                Brzmi tak, jakby spożywały kufel... I w dodatku jakby spożywały na zmianę jeden.

                Czasownika spożywać używa się raczej tylko w odniesieniu do jedzenia, nie do picia.

Wiesz, będziemy jechali na krew, chcesz pojechać z nami?

- Ale wiesz, że igły tylko trochę kują i tyle.

                KŁUJĄ, do jasnej cholery!

- Nie skreślaj aż tak naszych możliwości.

                Można skreślać szanse, nie możliwości.

Chociaż, Dominik opowiadał mi, że raz pojechał z dwoma kolegami, to jednemu ciśnienie skoczyło do dwustu, a drugi zemdlał przy pobieraniu nie krwi, a próbki.

                To w organizmie człowieka oprócz krwi krążą próbki?

                (Komentarz Alpaki: Piękna gramatyka i składnia oraz arytmia serca, wnioskując po skoczeniu z normy do 200 ciśnienia krwi.)

Dzięki tej nowej znajomości sama przed sobą przyznała się, że zaczyna lubić Dominika bardziej, niż sama byt tego chciała. Nie raz przyłapała się na tym, że fantazjowała o młodzieńcu i podczas ich spotkań cicho marzyła, by on ją pocałował.

                Klasyczny przykład opisu emocji w Twoim opowiadaniu. Powalające, naprawdę. Bohaterka ot tak dochodzi do wniosku, że może jednak coś do niego czuje... Głębokie jak dno rowu Mariańskiego.

Niestety, ciemnowłosy nie wydawał się być chętnym do przejścia na bliższą strefę relacji.

                A wcześniej to ona narzekała, jak chłopak chciał coś zmienić...

                Przeczytałam wszystkie rozdziały, szczegółowe uwagi dotyczące poszczególnych fragmentów wypisałam, więc teraz czas na przyjrzenie się Twojej kreacji świata przedstawionego.

                Ktoś powiedział opisy? Niestety w Sercu Samobójcy ich w ogóle nie ma. Owszem, próbujesz się zagłębić w psychikę bohaterów, ale nie wychodzi Ci to dobrze – zamiast tego powstają zdania pełne patosu i w dodatku zupełnie wyrwane z kontekstu. Brakuje także wyglądu samego otoczenia Lidii – jej domu, szkoły, miejsc, w których się spotyka z Dominikiem... Brakuje opisów postaci – samej Lidii, Dominika, Moniki... Tego zupełnie nie ma.

                Jeśli chodzi o bohaterów, to, jak wspominałam, nie są opisani zewnętrznie, zaś wewnętrznie... Próbujesz coś pod tym względem zrobić, przedstawiając wydarzenia, które sprawiły, że Monika i Lidia zachowują się tak, a nie inaczej. Problem w tym, że to nie wystarczy. Piszesz o samych FAKTACH, za mało zagłębiasz się w emocje obu dziewczyn, chociaż masz ku temu świetne podstawy. Odnoszę wrażenie, że żadna z nich nie ma w sobie żadnej psychologicznej głębi, po prostu istnieją, ot tak, jak papierowe lalki. Egzystują, bo muszą, w dodatku w świecie wypełnionym cierpieniem, złością i bólem, w świecie, w którym jeżeli ktoś się zmienia i przybywa mu radości życia, zostaje zaraz uznany za tego złego. W dodatku żadna z postaci nie zapada w pamięć, żadna nie ma charakterystycznego sposobu mówienia, cech, gestów... Dla mnie bohaterowie zlewają się w jeden szary tłum. Przyjrzyjmy się:

                Lidia – mogłaby byś świetną bohaterką tragedii, mówię serio. Och, porzucona przez wszystkich, samotna, pozbawiona przyjaciół... Tyle się da o niej w skrócie napisać.

                Monika – w zasadzie bardziej poszkodowana od Lidii, bo umarła jej matka. Kolejna męczennica Serca Samobójcy.

                Dominik – chyba jedyna pozytywna postać. Szkoda, że tak mało rozwinęłaś wątek z nim, za mało go opisałaś, chociażby z perspektywy Lidii.

                Rodzice Lidii pojawiają się epizodycznie i nawet nie są godni wzmianki. Po prostu są, tyle.

                Dialogi wymuszone, sztuczne. Przyjrzyj się ludziom, jak się zachowują, gdy spontanicznie ze sobą rozmawiają: gestykulują, krzyczą, podnoszą głos, szepczą, mruczą... U Ciebie wszyscy mówią jedną intonacją. Jest jeszcze kwestia samego ich zachowania: są mało energiczni, nie gestykulują.

                 Fabuły żadnej konkretnej nie dostrzegam. Jest sobie wątek Dominika, jest wątek Lidii, jest wątek Moniki, ale nie mam pojęcia, do czego niby to wszystko zmierza.

                Oryginalności tutaj nie ma. Historia jakich wiele, w dodatku przesycona patosem i czarną rozpaczą. Wiesz co? Co za dużo smutku, to niezdrowo. Daj swoim bohaterkom więcej radości życia, dobrze?

                Na koniec jeszcze powtórzę propozycję poszukania dobrej bety – pomoże Ci w dopracowaniu rozdziałów pod względem merytorycznym. Ile błędów było, sama widziałaś, a ja i tak zbetowałam Ci tylko pobieżnie.

                Przykro mi, nie mogę dać oceny wyższej niż niedostateczny, Twoje opowiadanie jest zbyt niedopracowane i przyznam się szczerze, trochę się z nim męczyłam.

Przepraszam z całego serca za szalejące akapity.

Pozostałe oceny mam już napisane, lecz w związku z tym, że od jutra wyjeżdżam, opublikuje je Dafne.
Sayonara!