[548] http://pseudonim-faust.blog.onet.pl

Blog: Pseudonim Faust

Autorka: Anonyma

Oceniająca: Nova

1.    Pierwsze wrażenie

Kiedy patrzę na adres, to otwierają się przede mną dwie możliwości. Pierwsza z nich mówi mi, że będzie to opowiadanie o owym pseudonimie, czyli coś pełnego tajemnic, zagadek i pewnej historii. Przecież co można powiedzieć o takowym połączeniu dwóch słów? Jeśli na ich podstawie ma powstać opowiadanie, to od razu wyczuwa się górę oryginalności. Co takiego niesamowitego jest w tym pseudonimie? Z kim jest związany? Co skrywa? Czemu widnieje w adresie? Stanowi motyw przewodni? Ilość pytań po prostu atakuje i tylko, że tak określę, nakręca. Istnieje też duże prawdopodobieństwo, że blog opowiada o człowieku, który wybrał sobie taką ksywkę, kryptonim czy coś tam jeszcze. Wobec tego pojawia się od razu kolejna garść pytań. Dlaczego wybrał sobie takie miano? Kim jest naprawdę? Co takiego skrywa? Czym się zajmuje? Co takiego łączy go z Faustem? Dlaczego wszystko owiane jest taką garścią tajemnicy? O co w tym wszystkim chodzi? Jednak po kolei. Pseudonim jest czymś, pod czym ktoś stara się ukryć swoje prawdziwe personalia z rożnych powodów. Może chcieć się przed kimś ukryć, utrudnić rozpoznanie, dla samej zabawy lub w ten sposób wskazać jakąś charakterystyczną cechę. Pod pseudonimem zawsze coś się kryje, bo w końcu taki jego cel. Jednak dana nazwa może w jakiś sposób odwzorowywać daną osobę i nie została wybrana bez konkretnego powodu, jako taki wymysł pod wpływem chwili. W każdym razie stworzenie takiego adresu nie musi od razu wskazywać na bohatera, a ma po prostu stworzyć jakąś otoczkę dla bloga. Może (zapewne dziwnie to zabrzmi) jest to pseudonim opowiadania, pod którym stara się skryć prawdziwa historia? Jednak pozostaje też drugi człon, czyli Faust. Tego pana pamiętam z lekcji języka polskiego i dramatu Goethego. Faust był bodajże wielkim uczonym, który zawarł pakt z Mefistofelesem, gdy poczuł, że jego wiedza jest niewystarczająca, ograniczona. Pamiętam też coś o jego ukochanej Małgorzacie i zakończenie całej historii, gdy bohater dostrzegł szczęście w pracy dla ogółu i w pewnym momencie powiedział: trwaj chwilo, jesteś piękna! Dalsza część mi z głowy uleciała. O tego Fausta chodzi, a może jego pierwowzór lub inną wersję? Może adres odnosi się do osoby, która zachowuje się tak, jakby zawarła pakt z diabłem, oddawała się czarnej magii lub po prostu była potwornie zła? Co w tym ciekawego? To, że takie postacie są niezwykle fascynujące, inne i zachęcają do zapoznania się z przyczynami ich działań.

Teraz przechodzę do belki, a mamy tam cytat, którego autorem jest sam Johann Wolfgang von Goethe, czyli mam prawo sądzić, że chodzi o Fausta z jego utworu. Wszystko, co przemija, jest tylko wizerunkiem – tak głosi belka. Wizerunek, czyli wyobrażenie, czyjś obraz, podobizna lub odbicie. Pierwsze, co przychodzi mi do głowy, to pytanie: czego wizerunkiem jest to, co przemija? Jednak pojawia się też druga myśl, że wizerunek jest po prostu wyobrażeniem, czymś nierealnym i wymyślonym w naszym umyśle lub najzwyklejszym wspomnieniem. W każdym razie moja intuicja podpowiada mi, że najzwyczajniej w świecie chodzi o to, aby nie przywiązywać zbytniej uwagi do rzeczy przeszłych. W połączeniu z adresem tworzy coś ciekawego, bo niejasnego. Nie czuję, abym miała przejść przez nudną historię, w której bohaterem jest rozpaczający nad przeszłością gość. Połączenie tych słów wskazuje raczej na coś dobrze przemyślanego, wciągającego, intrygującego, a zarazem posiadającego postać nietuzinkową, która wie, co mówi. Może okazać się to nieprawdą, ale już sam wstęp do bloga zmusza rozleniwione komórki do myślenia, wprowadza je w ruch i sprawia, że wyobraźnia zaczyna szaleć od pomysłów. Taki efekt mi się podoba. Łatwy do zapamiętania adres, który w swojej prostocie jest nadzwyczaj zachęcający, a także belka z niesamowitym cytatem, którą z adresem łączy Faust, są spełnieniem blogowych marzeń. Tylko można byłoby oddzielić ten cytat od autora myślnikiem, co?

Kategoria to opowiadania, z którą w zupełności się zgadzam. Chyba bardziej się przy tym elemencie rozpisywać nie muszę, więc idę dalej. Oby mi grafika wrażenia nie zepsuła.

Krwiście się zrobiło i tak jakoś niemiecko. Czerwony z czarnym? Wybitnie nie cierpię takiego połączenia, bo dla mnie to znak, aby nie wchodzić, ale… chyba zrobię wyjątek. Kolorystyka nie rani po oczach, a szablon w swojej skromności jest urzekający. Wszystko jest ładnie dopasowane, tylko czcionka mi się nie podoba, a raczej jej kolor. Zapewne jest ten sam co tła, ale nie miałabym nic przeciwko, gdyby był trochę jaśniejszy lub bledszy.

Co by tu zrobić? Moje pierwsze wrażenie jest nadzwyczaj dobre, albo raczej wybitnie bardzo dobre. Sądząc po szablonie mogę mieć do czynienia z opowiadaniem historycznym, co traktuję jako prawdziwą perełkę w świecie blogosfery. Przecież nie tak łatwo jest wykreować świat, opierając się na dawnych dziejach, prawda? Jednak wracając do rzeczy, to przyznaję, że wieje tutaj oryginalnością, tajemniczością i wszystkim, co mogłoby zachęcić do pozostania na dłużej.

9,5/10

2.    Grafika

Jak już wspomniałam szablon jest prosty i dobrze. Jeden obrazek z dopasowanym tłem i to w zupełności starczy. Osobiście przyznaję, że wszelkie trójkolumnowce z powtarzającym się schematem, olbrzymim nagłówkiem i garścią topazu są ładne (póki nie wystąpi nadmiar ostatniego elementu), ale już nudne. Dlatego też tak mi się tu podoba. Jeden obrazek przekazuje tyle, ile trzeba i ładnie się ze wszystkim komponuje. W nagłówku widzę jakiegoś mężczyznę. Przyznam, że kiedy pierwszy raz go zobaczyłam, to od razu pomyślałam o II wojnie światowej i Niemczech. Nie wiem, dlaczego tak się stało. Aura tego bloga najwyraźniej tak na mnie wpłynęła i zmusiła do wyciągnięcia owego wniosku. Początkowo myślałam, że ten mężczyzna płacze, jeszcze ta mina do tego pasowała, ale w rzeczywistości nie ma tam żadnej łzy, tylko krew. Jest on hm… zdziwiony? Nie, raczej nie. Nie wiem. Nigdy nie byłam dobra w odczytywaniu uczuć z twarzy. Jednak sam fakt, że krew leci mu z głowy, a on tylko się patrzy w jeden punkt i nic sobie z tego nie robi, wprowadza już w jakieś zastanowienie. Wydaje się być trochę taki bezuczuciowy, obojętny albo zszokowany. Ma czaszkę na swojej czapce (?) i właściwie zastanawiam się, czy to nie odnosi się do jakiejś masowej rzezi. Schodzę niżej, a tam mam napis: Więc kimże w końcu jesteś? Czcionka niezwykle mi się podoba, odnoszę wrażenie, że dopasowuje się do tematyki wojny światowej. Jednak co do odpowiedzi na to pytanie, to przychodzi mi do głowy jedynie nie wiem. Jednak wracając do bloga, to zaczynam łączyć ten tekst z adresem. Pseudonim ukrywa prawdziwą tożsamość i to pytanie może właśnie się do niego odnosić lub do głębszej wizyty w umysł człowieka. Jeśli obiektem uwagi będzie ten pan z nagłówka, to jestem w pełni za, bo jest on bardzo intrygujący. Dobrze, dobrze, ale trochę odchodzę od tematu grafiki. Kolorystyka jest jak najbardziej dopasowana i, jak już wspomniałam wyżej, wypadałoby coś zrobić z tą czcionką. Tło ją trochę tłumi, więc powinna być ciut wyraźniejsza, ale nie oczojebna. Chociaż można też pokombinować z tłem zewnętrznym i sprawić, aby był trochę bledszy. Dlaczego zwracam na to uwagę? Bo widzę, że ten tekst lepiej będzie się czytać, gdy go się zaznaczy.

Dodatkowych obrazków nie ma, co nadaje jeszcze większej skromności. Ogólnie rzecz biorąc wygląd bloga nie jest ani piękny, ani brzydki. Wszystko wydaje się dopasowane do tematyki, współgra ze sobą i tworzy dobre wrażenie. Szczególnie podoba mi się menu, w którym nie ma czegoś tak pospolitego jak linki lub o opowiadaniu. Jest ciekawy tekst, chociaż w życiu nie wpadłabym na to, aby pod słowem Dobro ukryć spamownik. Jednak o tym wspomnę później.

13,5/15

3.    Treść

Prolog

Naprawdę nie przepadam za takimi prologami. Ma konstrukcję rozdziału i nie ma w nim jakiegokolwiek eksperymentu, który odróżniłby tekst od zwykłej notki i nadał oryginalności. Właściwie mamy tutaj przedstawioną sytuację w szpitalu i wszystko kieruje się ku Faustowi, aby od razu uświadomić czytelnikowi, o co chodzi z tym adresem. Brak mi tutaj inności, bo są opisy, są dialogi, ale czy tak powinien wyglądać prolog, który ma zachęcić czytelnika? Ja po tym stwierdziłam, że po prostu ruszamy z akcją i tyle. Przy takim wstępie i pierwszym wrażeniu liczyłam na coś więcej, jakąś niespodziankę, stworzenie nastroju, grozy, nie wyjawienie zbyt wiele na temat historii, a tutaj tego nie ma. Prędzej nazwałabym tę notkę Rozdziałem pierwszym. Kolejna moja uwaga to szpital. Właściwie nie dowiedziałam się nic o miejscu, jak wygląda, co w nim jest, jakie jest otoczenie i tak dalej. Rozumiem, że chłopak jest ranny, ale coś widział w końcu. Zresztą on chyba już tam był, może nie jako osoba ranna, ale po prostu przez jakiś czas przebywał w danym budynku. Trochę taki ubogi obraz został stworzony, można go było urozmaicić, rozwinąć element tej bieli i cokolwiek jeszcze napisać. Przyznajmy szczerze, że my nie żyjemy w tych czasach, więc nie jesteśmy w stanie sobie odpowiednio miejsca zobrazować, ale pisząc tekst mamy pewną swobodę i możemy stworzyć własny obraz, który pojawiłby się przed oczami czytelnika i zaspokoił jego ciekawość. Poza tym nie narzekam na sposób przedstawienia postaci, relacji między nimi lub sytuacji. Wszystko czyta się płynnie, z zainteresowaniem, a poza tym ma się wrażenie, że Autorka rzeczywiście czuje tę epokę, zna ją i jest w stanie tak przedstawić, aby zainteresować, a zarazem podzielić się czymś. Właściwie do głowy przychodzą wciąż nowe pytania, bo nie wiadomo, co się stało, skąd Janek się tam wziął, jak się tam dostał, dlaczego jest ranny i tak dalej. Co prawda odpowiedzi kryją się w tym tekście, czegoś możemy się domyślić, coś jest nam powiedziane, ale chcemy więcej wyjaśnień, więcej od tej historii i to jest dobra strona tego Prologu. W dialogi wplecione są opisy, znamy odczucia Janka, co bardzo cenię, a także mamy przedstawioną w ten sposób sytuację. Nie poznaję bohaterów jedynie z ich wypowiedzi, ale również dzięki chłopakowi. Tworzy się nastrój, pojawiają się mieszane odczucia względem Fausta i tak właściwie nie wiadomo, czy mu zaufać, chociaż wszystko skłania się ku temu. Ten Niemiec wyraźnie intryguje i człowiek zastanawia się, co on tam robi. Chociaż lekarka została nieco odepchnięta na bok, to właściwie jest to jakiś zabieg, aby skierować czytelnika w stronę mężczyzn i ich więzi, która dopiero się tworzy. Właśnie to powoduje, że z ciekawości chcę czytać dalej, ale nie czuję ku temu aż tak wielkiej potrzeby.

Rozdział pierwszy

Co mogłabym powiedzieć? Oczywiście, że opowiadanie wciąga, czyta się je przyjemnie, chcąc zapoznać się z kolejnymi częściami. Bohaterowie zyskują swoje charaktery, stopniowo poznajemy ich samych, ich życie codzienne i sytuacje, w jakich się znajdują. Rozdział jest wybitnie długi i wyczerpujący, a fakt, że punkt widzenia zmienia się, nie przeszkadza w żaden sposób. Jednak mam parę uwag. Odnoszę wrażenie, że opisywanie miejsc bywa po prostu pomijane i przechodzimy do akcji. Nowy dom Blumów został zobrazowany na tyle, aby odpowiednio go sobie wyobrazić, mimo że to nie była zbyt długa rozpiska. Odczucia bohaterów również przekazały sporo informacji i sprawiły, że to miejsce zyskało pewne szczególne cechy, stało się ważną częścią tego opowiadania. Jednak wszystko można wzbogacić, także tutaj, aby lepiej zobrazować te czasy. Brakowało mi czegoś z zewnątrz, jakichś odgłosów, dźwięków, słów lub płaczu innych osób, które również zostały zmuszone do przeprowadzki. Owszem ludzie przechodzili przez korytarz, słychać było polski i jidysz, ale co było w tych słowach takiego szczególnego? Może modlili się, może rozpaczali, ogarniał ich smutek lub śmiali się, wpadali w histerię? Może były jakieś odgłosy z ulicy? Troszeczkę tego mi zabrakło. Również wygląd Racheli nie miał w sobie nic szczególnego, wiemy, że jest niska, ma czarne włosy i niebieskie oczy. Za krótko i za mało, aby ją sobie wyobrazić. A co z mieszkaniem Fausta, wnętrzem budynku na Szucha, gabinetem, korytarzem? Oczywiście nikt nie wymaga rzetelnych i dokładnych informacji, ale chociażby tyle, aby to zapadło w pamięć. Do tego Janek. Jak on wygląda? Tutaj opisuje się jednego bohatera, tu drugiego, a biedny Janek, który siedzi sobie w tym domowym więzieniu, został tak pominięty. Po Prologu zaciekawił mnie najbardziej, sądziłam, że to on będzie taką dominującą postacią, dzięki której poznamy Fausta, ale się zaskoczyłam, do tego pozytywnie. Wtedy się jego wyglądu nie uczepiłam, bo co tu się czepiać, jak on ruszać się nie może i dziwne byłoby, gdyby nagle zaczął myśleć o swoim zmienionym wyglądzie, gdy priorytetem jest Niemiec przy łóżku. Jednak tutaj? Po prostu mi go zabrakło. W każdym razie o ile w poprzedniej notce mnie zainteresował, tak w tej przestał być taki. Moja uwaga skupiła się na Fauście. Jest on postacią, która ma własny charakter, wyróżnia się, jest specyficzny, intrygujący. Na początku nie zainteresował mnie w ogóle, taki sobie niemiecki agent, który zgrywa hm… cwaniaka? Tutaj poznajemy go bliżej, z zupełnie innej strony, z jego strony, a nie tego chłopaka. Przy nim człowiek się zastanawia, dlaczego zrobił coś takiego i dlaczego został zdrajcą. Do tego kolejna rzecz, która szalenie mi się tutaj podoba, czyli nawiązywanie do dramatu Goethego. Nie żebym była jego fanką, ale zrobienie czegoś takiego z jego utworem, to po prostu coś nazbyt pomysłowego.

Szkoda tylko, że tych gwiazdek nie można było zastąpić czymś innym, bo już cztery wyglądały dziwnie, a co się stanie, jak trzeba będzie więcej tłumaczyć?

Rozdział piąty

Po przeczytaniu tylu rozdziałów nie można narzekać na nudę. Bez względu na długość, to człowiek chce dalej czytać i nie patrzy na suwak, aby zobaczyć, ile jeszcze zostało. Fakty i wydarzenia są realne, ale najbardziej urokliwy w tym wszystkim jest sposób opisywania bohaterów. Każdy kolejny rozdział zawiera coś nowego i to, co zostało pominięte w jednym, jest uzupełniane w kolejnym. Świat przedstawiany z punktu widzenia tych postaci jest pełen realności, odwzorowuje wydarzenia z tamtego czasu, a zarazem oni sami do tego pasują, nie są sztuczni. Ich zachowanie można zrozumieć, ich sytuację, potrzeby i pragnienia. Poza tym historia jest przemyślana i można się z niej sporo dowiedzieć. Stosowanie odpowiednich nazw i ich tłumaczenie jest bardzo dobre, chociaż zabrakło mi wyjaśnienia do stopnia ojca Fausta, sama musiałam go szukać.

Jednak przejdę do tego rozdziału. Na początku zabrakło mi opisu tramwaju, bo dowiedziałam się tylko, że jest w nim stalowy drążek i ludzie. Jednak nie wiem, czy oni się tam tłoczyli, czy było trochę wolnego miejsca lub cokolwiek innego. Przyznam, że zostali tak przedstawieni, jakby ich zupełnie nie było. Paru tylko podniosło się, chcąc ustąpić miejsca żołnierzom, a reszta jakby nie istniała. Nie mówię o zwracaniu uwagi na każdego z osobna, ale tramwaj przejeżdża przez getto, więc człowiek chętnie dowiedziałby się, jak ludzie na to reagowali, czy jakoś inaczej. Rachela w końcu musiała na nich spoglądać, skoro tam była i chciała dostać się na wolność. Parę zdań na pewno wystarczyłoby. Jednak przedstawienie jej uczuć, reakcji na zimno, nerwów i pewnego rodzaju napięcia lub podniecenia z powodu próby wydostania się, naprawdę wciągnęły. Jeszcze ten nieznany nikomu starzec i jego pomoc zupełnie zaskoczyły i człowiek mógł poczuć się jak ona, przynajmniej w pewien nieznaczny sposób.

Następnie przenosimy się na stronę aryjską, prosto do Veita. Tutaj zabrakło mi opisu pokoju do przesłuchań. Nie było tam niczego, co mogłoby sprawić, aby w jakikolwiek sposób można byłoby go sobie wyobrazić. Mam rozumieć, że pomieszczenie jest puste i znajduje się tam tylko stolik i dwa krzesła? Nie wiem, w każdym razie nie widzę tego i nie czuję w tym miejscu nic przerażającego, wywołującego napięcie. To, co mi się tutaj spodobało, to przedstawienie Fausta. Stał się naprawdę interesującą postacią, którą chce się bliżej poznać. Współpracuje z polskim podziemiem, ale zarazem jest niemieckim żołnierzem. Z tego powodu ten rozdział stał się naprawdę niesamowity, bo można było poznać bliżej jego drugą stronę, tę, w której musi najbardziej udawać i grać jak aktor. Niemal zaskoczyłam się, widząc to, co on robi i jak robi. Ciężko było uwierzyć, że to nadal ta sama osoba, ten sam Faust. Zastosowane opisy i dialog spowodowały niezły dylemat, utrzymując w przekonaniu, że naprawdę dobrze sobie radzi.

Kolejne części wprowadzają niezłe zamieszanie. Przyznam, że trochę ze smutkiem pożegnałam tą inną wersję Veita, gdyż chętnie dowiedziałabym się, co się stało dalej. Jednak to nie w tej chwili jest najważniejsze. Właściwie po przeczytaniu dalszej części jakoś nie czułam nic specjalnego, a tym bardziej niebezpieczeństwa. Po prostu wydaje mi się, że takie nieporozumienie można wytłumaczyć w sensowny i niedoprowadzający do jakiegokolwiek zagrożenia sposób. Chyba że coś rzeczywiście pójdzie nie tak. Jednak nie widać w tym zakończenia, które przyniosłoby ze sobą większe napięcie.

Rozdział dziewiąty

Muszę przyznać, że ta notka jest taka inna, ma więcej opisów lub w tych opisach znajduje się więcej refleksji, różnych myśli, które nadają takiej różnorodności i wzbogacają treść. Szczególnie przedstawienie sytuacji wzbudziło moje zainteresowanie. Miło widzieć, że ktoś zwraca uwagę na coś takiego jak pogoda i przedstawia ją tak, że ciężko byłoby tego sobie nie wyobrazić. Niby normalne życie, ale jednak kryje się w nim coś i to coś ciągnie się przez cały rozdział. Jednak podczas czytania czegoś mi zabrakło, takiego zwrócenia uwagi na parę innych rzeczy, które pomogłyby lepiej zobrazować to wszystko. Weźmy chociażby pod uwagę scenę przy trupie. Wiemy, że panował półmrok, ale właściwie, co o tym świadczy? Jakie elementy otoczenia wskazują, że rzeczywiście ten półmrok był? Wytłumaczenie tego daje okazję, aby w paru zdaniach przedstawić tę całą ulicę Mokrą lub chociażby kamienicę. Kolejne pytanie dotyczy ludzi. Jacy ludzie? Sami przechodnie? Może ktoś przez okno spoglądał? Ten cały rozgardiasz trochę ciężko zrozumieć, bo za wyjątkiem paru słów o głosach, to nie ma nic. Może to dziwnie zabrzmi, ale opis zwłok, który został umieszczony na początku, spodobał mi się. Był dokładny na tyle, na ile było to potrzebne, a zarazem zwrócono uwagę na reakcję Fausta. W każdym razie w momencie, gdy Veit podszedł do ciała, to miał mu się przyjrzeć z uwagą. Sądzę, że w tej chwili powinien dostrzec więcej szczegółów w wyglądzie tej postaci, dokładniejsze rysy twarzy, może coś specyficznego i wywołującego większe obrzydzenie. Dialogi zwracają uwagę na istotne dla śledztwa rzeczy, czyli rany po strzałach, chociaż jest napisane tylko, że są i ile ich jest. Wrócę też do tej pory, bo jest coś, co nie daje mi spokoju. Na początku rozdziału wspomniano, że Aleja Szucha zalana była słonecznym blaskiem, a niżej mamy już półmrok. Tyle czasu zajęło dotarcie do miejsca zbrodni? Czy może Słońce już wtedy zachodziło i to było tego przyczyną?

Jednak zdecydowanie muszę pochwalić za opis przeżyć Barbary, który potwornie mi się spodobał. Ta dokładność i skrupulatność sprawiły, że czytelnik mógł zrozumieć jej uczucia i poczuć taki smutek ze względu na jej sytuację, szczególnie na samym końcu, gdy został wspomniany powielacz.

Podczas czytania tych wszystkich rozdziałów odnosiłam wrażenie, że te najważniejsze rzeczy są opisywane dokładnie, ciekawie i ze zwróceniem uwagi na każdy aspekt. Każdy kolejny rozdział uzupełniał opis i to było dobre. Jednak o ile te istotne sprawy przedstawiano w taki sposób, to te mniej ważne były bardziej ubogie lub pomijane, szczególnie przy opisach miejsc. O kilkumetrowej dokładności tutaj nie mówię, ale o takim wzbogaceniu otoczenia, aby za wyjątkiem poznania życia tamtejszych ludzi, dowiedzieć się również, jak coś wyglądało. Ten drugi czy trzeci plan wymagałby stworzenia lepszego tła do wydarzeń, a wiem, że to jest możliwe, szczególnie po tym, co zdążyłam tutaj przeczytać. Właściwie w przedstawieniu getta też zabrakło mi zmian. Widzę je w rodzinie Racheli, w ich sytuacji i jej samej, ale kiedy ona idzie ulicą, omija ludzi i budynki, to już ciężko dostrzec upływ czasu. Oczywiście na początku miałam też obiekcje dotyczące wyglądu postaci, ale później to wszystko minęło, gdy zaczęłam zagłębiać się w to, jak są przedstawiani. Nie było czegoś takiego jak czarne włosy i brązowe oczy, ale odnajdywało się w tym coś szczególnego, charakterystycznego i co utrwaliło się w pamięci. Bohaterowie w tym opowiadaniu prawdziwie żyją, są różni, mają swoje charaktery i nie są sztuczni. Świat ukazywany z ich punktu widzenia potrafi oczarować i sprawić, że człowiek z każdą chwilą chce więcej. Widać, że Autorka się w tym odnajduje, wie, co pisze i potrafi to przekazać w taki sposób, aby zaciekawić czytelnika. Do tego nie zapominajmy o tym, że mimo sytuacji, która panowała w tych czasach, człowiek może znaleźć momenty, w których się uśmiechnie lub nieźle zaskoczy. W każdym razie nie zapomnę mojej reakcji, gdy ojciec Fausta zaczął zagłębiać się w życie intymne swojego syna.

25,5/30

4.    Poprawność

Prolog

„W gardle drapało go, jakby połknął szczotkę.”

„- Chwała Bogu. - Doktor uśmiechnęła się z wyraźną ulgą.”

„- Nie strasz go! – Skarciła (z małej litery) go Ewa.”

„Czemu wciąż to powtarzasz, (bez przecinka) jak jakaś cholerna katarynka?!”

„Janek słyszał, jak zbiegał po schodach.”

Rozdział pierwszy

„(…) na teren„specjalnie (teren „specjalnie) wyznaczony”

„Jej ojciec był germanistą, wykładał na Uniwersytecie, ale wyrzucono go z pracy, matka zaś nie skalała się nigdy żadną pracą.” – powtórzenie.

„Każde z nich mogło zabrać jedynie jedną walizkę najpotrzebniejszych rzeczy. Tym oto sposobem Rachela znalazła się w tym mieszkaniu z walizką” – Powtórzenie.

„Rachela miała powyżej uszu jej szlochów.”

„Jak słusznie podejrzewała, to ona będzie tą, na którą spadnie obowiązek znalezienia pracy, ojciec będzie próbował zająć się czymś, co choć trochę będzie przypominać pracę naukową, a matka być może wcale o szukaniu pracy nie pomyśli.” – Powtórzenia.

„Nikt jej nie zmusi do tego, by wegetować jako Untermensch” – Nie mówię, że to błąd, ale wypadałoby dać jakieś tłumaczenie, mały słownik lub coś, bo nie wszyscy czytelnicy wiedzą, o co chodzi i nie wszystkim chce się szukać.

„(…) w kierunku pokoju bez drzwi. Rzuciła walizkę na siennik, po czym przesunęła oparte o ścianę drzwi tak” – Powtórzenie.

„Choćby nie wiadomo, jak często używał grzebienia oraz brylantyny, one zawsze wracały do swego pierwotnego stanu.”

„Zerknął w kierunku papierośnicy, ale Boelke niczego munie (mu nie) zaproponował.”

„Naprawdę, (bez przecinka) zaczynało być z nim źle.”

„Widział raz czy dwa te same twarze, czytał o nich, wzeszłym (w zeszłym) miesiącu (…)”

„Otworzył ją szybko, ciekaw, co też poprzedni autor uznał za ciekawe zapamiętania.” – Zamiast ciekawe można było napisać godne.

„siłuję się z fałszywą ścianką, tylko po to, by na nowo odkrywać ten pełen dąsów i żądań tajemniczy ogród****!”

„Cytat zmyślony,ale (zmyślony, ale) brzmi wiarygodnie, prawda?”

Rozdział piąty

„jej głowa odskoczyła dotyłu (do tyłu), a stołek, na którym siedziała, zachybotał się niebezpiecznie.”

„Gruby żołnierz natychmiast się wyprostował i zasalutował, wyciągając prawicę przez (przed) siebie. Chociaż Mentzke wyglądał jak komiczna, świeżo wyszorowana, różowa świnia, Boelke nie pozwolił, by zmarszczka gniewu zniknęła z jego czoła.”

„– T-tak jest! –  Mentzke zająknął się nieco.”

„Miał wrażenie, że wtedy wszyscy wiedzą o jego pochodzeniu, dziwią się słabości, z jaką mówi”

„Czuł, że drżą mu dłonie, więc schował je pod biurko. Zacisnął dłonie na kolanach.” – Powtórzenie.

„Chcemy wiedzieć, kim jest Kmicic.”

„Drzwi otworzyła mu matka. Wydawało mu się, że dostrzega jej lekki uśmiech.” – Mu? Wydawało się komu? Z tego wychodzi, że Niemcowi.

Rozdział dziewiąty

„Ludzie chodzili chodnikiem tylko pojednej (po jednej) stronie”

„Veit chciał wziąć trzymany przed (przez) podkomendnego przedmiot do rąk”

„Przełamując wszystkie swoje opory, podszedł to (do) cuchnącego krwią”

„Obierany (Obie rany) są blisko siebie

„Wichowski donosił o częstych spotkaniach młodych w „Marlenie“, o ich młodzieńczych przechwałkach”

„Nie chce, bym się wystawiała naniebezpieczeństwo (na niebezpieczeństwo)”

„Otulała się nim w najzimniejsze, samotne noce, rozgrzewałanim (rozgrzewała nim) policzki”

Takie rozdziały to ja lubię, chociaż przyznam, że powtarzanie słowa czas w jednym fragmencie było dosyć irytujące. Rozumiem, że to miało swój cel, ale może dałoby się jednak zrobić coś innego, co?

W każdym razie błędów nie ma dużo, głównie to sprawki onetu i zdarzają się też powtórzenia, ale nikt nie jest idealny.

13/15

5.    Ramki

Szablon jednokolumnowy i w tej jednej kolumnie mamy dosyć oryginalne menu, miejsce na posty, szeroką listę i statystykę. Zacznę od menu, które na początku dosyć mnie zaskoczyło, oczywiście pozytywnie. Chociaż przyznaję, że można łatwo się pogubić, to dla chcącego nic trudnego. Tylko wydaje mi się, że nie zawsze każdemu się chce i przychodzi tutaj jedynie ze spamem. Jeśli nikt nie umieszcza reklam pod postami i bawi się w poszukiwanie, to w porządku, ale krótka adnotacja przydałaby się chociaż do tego elementu. W każdym razie ten tekst razem ze zdaniem z nagłówka są słowami Johanna Wolfganga von Goethego.

Jam częścią – czyli krótki opis autorki. Zabrakło mi czegoś o nicku. Nie mówię, że to konieczne, ale mnie osobiście zainteresował. Sądziłam, że to angielskie słówko, ale w translatorze wyskoczyło mi, żeby poszukać odpowiedzi w języku szwedzkim i stąd pojawił się Anonimowy. Przypadek czy nie? W każdym razie po opisie powinno spodziewać się dosyć ciekawego opowiadania, które przekaże sporo historycznych wiadomości.

Tej siły – czyli słowem wstępu i sądzę, że taka informacja jest dobrym pomysłem. Nikt nie jest wszechwiedzący, a skoro my nie żyliśmy w danych czasach, to oczywiste, że nie jesteśmy w stanie idealnie ich odwzorować.

Która wiecznie – jestem chyba zmuszona, by za każdym razem pisać, o co chodzi. Tutaj zawarte są informacje o opowiadaniu. Widzę nawet nawiązanie do Fausta Goethego.

Zła pragnąc – fragment opowiadania, który ma przedstawić bohaterów? Podoba mi się, bo nie są to suche informacje, a coś, co zmusza czytelników do ruszenia szarych komórek. Chociaż wiadomo, że blog to nie książka i ludzie czytają go z przerwami, czasami nawet dużymi. Dlatego zakładka bohaterowie jest dużym ułatwieniem dla czytelników, a czasami nawet dla autora. Jeśli zostało to tak przedstawione, to od autorki wymaga się takiego przedstawienia postaci, aby łatwo je było zapamiętać i rozróżniać. Jednak wypisanie chociażby imion i nazwisk, zawodu lub czegoś tam innego ułatwiłoby rozróżnianie poszczególnych postaci.

Wiecznie czyni – czyli linki i do tego nie mam uwag.

Dobro – już pisałam, że ukrycie spamu pod tą nazwą dosyć mnie zaskoczyło. Sarkazm czy może rzeczywiście reklama ma w sobie coś dobrego? Może przypadek, co?

Teraz mam uwagę, a Autorka pewnie wie, czego będzie dotyczyć. Każda zakładka zaczynała się cytatem z Fausta Johanna Wolfganga von Goethego. Dlaczego nigdzie nie jest napisany autor? Omijam belkę. Cały blog ma słowa tego autora, więc taka wzmianka przydałaby się i nie wymagałaby ona chyba dużego wysiłku. Nie ukrywam, że ten pomysł mi się podoba i wskazuje na powiązanie z danym dramatem, ale sądzę, że sama kursywa nie starczy. Nie trzeba od razu przy każdym cytacie podać twórcy, skoro może mieć to jakiś cel, ale jedna informacja, w jednym miejscu starczy. Autorka obrazka został podana, więc do tego nie mam uwag.

9/10

6.    Bohaterowie

Zdecydowanie największą perełką tego opowiadania jest Faust, niemiecki podporucznik współpracujący z polskim podziemiem. Zwykle główni bohaterowie są nudni, cała uwaga skupia się na nich tak bardzo, że ma się ich po prostu dość, a zarazem, co jest chyba najważniejsze, często powielają schematy, nie ma w nich żadnej odskoczni, tajemnicy, czegoś, co przyciągnęłoby uwagę. W tym przypadku jest inaczej. Człowiek zdaje sobie sprawę, że on jest dobry, chce pomóc, ale zarazem widzi w nim jakąś walkę, albo raczej nękające go rozterki i lęk. On żyje w takim ciągłym stresie, strachu przed demaskacją, ale w tym wszystkim stara się odnaleźć i dalej wykonywać swoją pracę, grać na scenie niczym aktor i udawać przed ludźmi, a to mu wychodzi bardzo dobrze. Mimo wszystko brakuje mi uwypuklenia jego rozterek i zwrócenia na nie większej uwagi. Owszem to występuje, dosyć często i w różnych sytuacjach, ale poniekąd jest zagłuszane przez idącą naprzód akcję. Te wszystkie wtrącenia w postaci pochyłych zdań i idące za Faustem słowo zdrajca są dobrym sposobem na zwrócenie uwagi na jego stan, ale czasami po prostu miałam wrażenie, że dałoby się to lepiej przedstawić, dokładniej i jednoznacznie powiedzieć, że ta świadomość tego człowieka nie opuszcza tak łatwo. Zwrócenie uwagi na to, jak on mówi po polsku wydało mi się bardziej dobitne i jasne niż ten jego lęk. W każdym razie w jego historię człowiek chce się zagłębiać, poznawać tajniki jego życia i przeszłości. On jest taką chodzącą zagadką i za każdym razem, gdy się pojawia, to na usta wstępuje słowo: Dlaczego? Możemy go znać, wiedzieć, jaki jest, ale w głowie wciąż siedzi ta jedna rzecz. Dlaczego on zdradził? Jak do tego doszło? Jak to wyglądało? Jak skontaktował się z podziemiem? Każdy rozdział z nim na czele niesie ze sobą nadzieję na to, że w końcu pojawi się odpowiedź. Jeśli będziemy się kierować zakładką o bohaterach, to coś mi się zdaje, że jakiś w tym udział będzie miała Rachela. Minęło dziewięć rozdziałów i ciekawość nadal nie jest zaspokojona, więc coś tu nie gra. Jednak jeśli mowa już o Racheli, to należałoby zwrócić na nią uwagę. Jest to kobieta silna, bo musi być silna, bo wszystko dźwiga na swoich barkach i ta siła jest jej potrzebna, aby przeżyć w getcie. Tutaj widać, że ona stara się jakoś żyć, odnaleźć w tym miejscu, popadając w nałóg, ale zarazem przeżywając swoje słabości. Jej pragnienie ucieczki, więź z rodziną i przyjaciółmi sprawia, że nie wiadomo, co stanie się później, co ona zrobi i jaką podejmie decyzję. Do tego dochodzi jeszcze Faust i ich pierwsze spotkanie. Co takiego ich łączy? Co będzie ich łączyć?

Jednak kolejną zaletą tego opowiadania jest przedstawianie różnych wydarzeń z punktu widzenia innych postaci. Tak poznajemy Barbarę, Czarnego, Kubę, Janka, Ewę i ich problemy, życie oraz związek z Faustem. To w pewien sposób przybliża ten świat, żyjących w nim ludzi i całą sytuację. Postacie są różne i tę różnorodność można łatwo dostrzec, co bardzo się ceni.

4,5/5

7.    Komentarze

Znalazłam aż jeden SPAM i to pod Prologiem. Pewnie to tylko jakieś małe przeoczenie. W każdym razie komentarze są, a zarazem jakieś krótkie rozmowy. Spamownik też jest i tam lądują wszelkie reklamy, więc nie mam po co bardziej rozwodzić się nad tym tematem.

5/5

8.    Punkty dodatkowe

+ za Fausta;

+ za oryginalność, pomysłowość i ciekawe wykorzystanie dramatu Goethego;

+ za stworzenie tak fascynującej opowieści, którą chce się czytać.

Plus trzy.

Nie ma to jak przed drugą w nocy punkty liczyć. Mam nadzieję, że się nie pomylę.

Łącznie punktów mamy 83.

Ocena: bardzo dobry (5)

Gratuluję i życzę powodzenia w dalszym pisaniu!

Najmocniej przepraszam za zwłokę. Ciężko było mi ubrać w słowa to wszystko, szczególnie przy końcu, a poza tym… przydałby mi się porządny kopniak.

Dafne, niechcący zakryłam komentarz do Ciebie. Pewnie i tak byś go przeczytała, ale jednak wolałam o tym wspomnieć.