[553] http://yaoi-abunai.blogspot.com

Ocena inspirowana opinią Dziabary z Opieprzu.

Adres bloga: yaoi abunai

Autor:  abunai niku

Oceniający: morth

Pierwsze wrażenie [3/10pkt]
    Nie sądzę, żeby to była najlepsza ocena w moim życiu na rozpoczęcie, ale to w sumie zabawne, już od wstępu kogoś... Stłamsić, czy to dobre słowo w obecnej chwili? Ach, co się będę zastanawiał, przecież to i tak nie ma znaczenia. Prawdę mówiąc w nocy z czwartku na piątek postanowiłem sobie wypisać na brudno błędy, nieścisłości i rzeczy, które mi się ogółem nie podobają, a także parę słów pierwszego wrażenia, w którym to się właśnie trochę bezcelowo produkuję. W sumie uwag wyszło około trzy całe strony zapisane dość skrupulatnie i drobno zeszytu a5, a został zaledwie pod względem pomyłek wszelakiego rodzaju opracowany pierwszy rozdział i niewielka, wręcz niezauważalna część rozdziału drugiego. Prawdopodobnie więc można sobie wyobrazić co czuję, męcząc się w dalszym ciągu z tymże wytworem szkaradnym, ale jak mus to mus – przejdźmy w końcu do faktycznego pierwszego wrażenia, a nie spoilerowania bez konkretnego celu.
    Prawdę mówiąc liczyłem na coś miłego, sielankowego, trochę przyzwoitego i na poziomie jako pierwszą ocenę, coby się pokazać z nie do końca fatalnej strony, ale niestety dobór bloga przeze mnie samego nie pozwolił mi na to.
    Pierwsze-pierwsze wrażenie nie było jakieś niesamowicie negatywne. Wziąłem Cię do swojej kolejki głównie dlatego, iż, nie ukrywam, tematyka Twojego bloga była jedną z bliższych mi do wyboru, poza tym szablon pozwalał mi przypuszczać, że nie jest aż tak źle z treścią, jak to mój siódmy zmysł uważał. Niestety dodatkowa umiejętność to ta wredna gadzina, że zwykle ma rację i tym razem też się nie pomyliła. Ale to już nie należy do pierwszego-pierwszego wrażenia, a przecież to o nim w dalszym ciągu jest mowa. Zwróciła moją uwagę czcionka nagłówka, albowiem lubię ją używać, jednak nie sądzę, by na blogu była dobrym posunięciem i sugerowałbym zmianę, ale o tym może później.
    Rzuciło mi się prawie od razu w oczy to, że najprawdopodobniej lubisz Coelho, co niemal od razu się potwierdziło. Cytat ładny w belce, ale tak pospolity, że niemal chce się wymiotować, widząc go po raz kolejny, i znów, i jeszcze raz... W całej mojej karierze oceniającego, blogera i pisarza (amatorskiego, nigdy tego nie ukrywam), ale także człowieka na zbyt wielu stronach można to zobaczyć. Zrobiło się to nudne. Co więcej, widzę, że czerpiesz z niego inspirację i jest dla Ciebie jakby... Guru? Powiem Ci więc w tajemnicy, że to, co on ubiera w książki, sentencje i cytaty to nic więcej, jak zwykłe życiowy fakty, które zna każdy, ale wielu ludzi o tym zapomina. Dla ścisłości, lubię go sobie czasem poczytać, ale bez przesady, naprawdę – są pewne granice, a o nich w treści, bo właśnie w niej zauważyłem ciut przesadną inspirację i włączania w to owego pisarza, zupełnie niepotrzebnie zresztą.
    Dalej w notatkach mam już same powypisywane błędy, drobne uwagi i tego typu szczegóły z zacnym dopiskiem „Im dalej w las, tym więcej chorowitych drzew” gdzieś na marginesie. Przędziemy w takim razie na bieżąco. Nie zabrałem się jeszcze za adres bloga, ale to dlatego, że nie jest dla mnie w pełni zrozumiały – jeśli chodzi o „yaoi”, to oczywiście, nie mam żadnych wątpliwości co do treści, „abunai” nie mówi mi natomiast zbyt wiele, przyznaję się, że mój japoński został opanowany zaledwie w kwestii paru słów zbyt podstawowych, aby zagłębiać się w całą resztę. Całokształt wygląda jednakże estetycznie i w mojej opinii dość interesująco, co było kolejnym czynnikiem, dla którego w ogóle zajrzałem i przygarnąłem Twoją pracę pod swoje skrzydła. Wydaję mi się, że ze względu na krótkość i w miarę chwytliwość, problem z zapamiętaniem adresu jest raczej stosunkowo niewielki, choćby przy moim prywatnym giganciku, który posiadam. Próbowałem tę drugą część adresu przetłumaczyć, ponieważ pojawia się ona też w Twoim pseudonimie, jedyne co znalazłem to parę szlaczków i tłumaczenie, jakoby było to słówko „niebezpieczny”. Jeśli tak faktycznie jest i dobrze translator się spisał, to należą się mu brawa, Tobie za logikę w działaniu to już nie bardzo, ale pozostawię sobie złośliwości na później – na przyszłość, jeśli tytuł Twojego bloga zawiera słowa pochodzące z języka obcego to bądź łaskawa umieścić w którejś z uniwersalnych informację o nich. Kiedyś na jakimś blogu o twinceście był taki słowniczek z boku, gdzie osoba nie będąca za pan brat z niemieckim mogła w pełni zrozumieć treść i nie być pokrzywdzona w żaden sposób ze zrozumieniem wszystkich zwrotów – poza tym, mając adres, który z języka polskiego brany nie jest, przydałoby się to umieścić dla pełnego zrozumienia o czym chcesz prawić.
    Blog jest o erotyce, przynajmniej w zamierzeniu o tym właśnie miał być, w praktyce... Wyszło porządne sito z marmuru – o co chodzi z marmurem, wyjaśnię później, bo to temat na większą pogadankę. Treść jest adekwatna co do ostrzeżeń, widniejących tuż pod nagłówkiem – i znów powtarzają się słowa już wymienione, przynajmniej w teorii miały być odpowiednie. W rzeczywistości niewiele można nazwać prawdziwą erotyką, czy przemocą w tymże opowiadaniu. Bardziej przypomina mi to bardzo kiepską komedię, próbę zrobienia czegoś dobrego. Efekty... Jakie efekty?
    Kolorystyka utrzymana w czerwono-czarno-białym tonie, pasuje to wszystko do siebie pod tym względem, więc tutaj raczej zastrzeżeń nie mam. Za to sam rysunek Itachiego i Paina... No cóż, wiele do życzenia pozostawia, o tym jednak niżej.
    Jedną z pierwszych rzeczy, które rzuciły mi się w oczy podczas przeglądania tego bloga były emotikony już na wstępie w dziale „o mnie”, co skutecznie sprowadziło mnie na ziemię i zaleciło szczególną ostrożność i jakieś leki uspokajające najlepiej. Skoro osoba pisząca opowiadanie w takim dziale, który między innymi ma przekonać do Ciebie czytelnika robi podstawowe błędy tego typu – wszelakiego rodzaju buźki to pisać możesz na komunikatorze, nie na blogu, gdzie przedstawiasz siebie. Zresztą, to nie jedyne miejsce, gdzie podobny wyraz Twojej osobowości, albo bezmyślności (trudno stwierdzić) można zaobserwować – niemal w każdej notce tuż przed rozdziałem, a w jednym miejscu i w opowiadaniu spotkać idzie przynajmniej jedną emotikonę. I po co Ci one?
    Nie jestem zbyt pozytywnie nastawiony już na wstępie. Lepiej wezmę chyba kask i dobrą kawę, a także jakieś uspokajające, bo mam wrażenie, że jeszcze wielokrotnie wyzwę Cię od wszystkich diabłów i pożałuję solennie. Nie powinienem brać tego czegoś pod swoje skrzydła, szkoda, że nie jesteś nieregulaminowa, mógłbym sobie odmówić i nie krzywdzić się dłużej. Niestety, nie ma tak.

Grafika [10/15pkt]
    Po pierwsze, nie widzę informacji do jakiej przeglądarki internetowej został owy szablon dostosowany.
    Wspomniałem wcześniej, że kolorystyka, jaka panuje na blogu wpasowuje się w moje osobiste gusta, miałem bowiem szablon w tych kolorach, a nawet posiadam w podobnym klimacie w dalszym ciągu. Dziwnie natomiast został nagłówek umieszczony. Te paski wokół są nieproporcjonalne, zauważyłaś? A więc szablon nie jest aż tak dopracowany, jakby się zdawało na pierwszy rzut oka, nie został nawet równo wstawiony nagłówek, nie wspominając o reszcie, co do której mam wątpliwości. Pozostając dalej przy głównym rysunku, kwitnącym na tymże blogu widać Itachiego i Paina. Pomijam już fakt, że wszystko jest czarne i oni także, przez co bardzo dużo rzeczy wtapia się po prostu w siebie i nijak idzie do odróżnienia – na przykład przy odrobinie dobrej woli można stwierdzić, że jest tam płaszcz Akatsuki, niemniej jednak stwierdzić to można tylko po domysłach, tło jest za ciemne i na dobrą sprawę wyłaniają się z niego tylko twarze. Opaska na czole Paina, jak i wyżej wspomniany ubiór należący do kwestii stricte związanych z oryginałem, a jego tu nie ma.  Nagłówek trochę zbyt duży, a cytat na nim też ma ten defekt. Trochę to nieestetycznie wygląda. Radzę zwęzić go i zmniejszyć litery, nie wspominając o tym, że lepiej by było zmienić w ogóle cytat.
    Tło całego bloga to motyw z trzema rewolwerami. Z uwagi na tematykę tejże mangi, bardziej pasowałyby katany, czy inne bronie białe tego typu, a nie palne. Niemniej jednak, tu jest podobna kwestia, co wyżej – opowiadanie i tak odbiega kompletnie od oryginału, jednak ten motyw mógłby być zbędny.
    Wygląd to ogółem jedyne, co Ci na tym blogu w miarę wyszło. Jest dużo lepszy, niż treść. Czytelna czcionka w kolorze białym na ciemnym tle gwarantuje, iż nie będzie chociaż problemu z czytaniem tego szmatławca.
    Sugeruję zmianę zdjęcia w bohaterach, zrobienia dwóch oddzielnych przedstawiających głównych bohaterów i do nich napisanie nowego opisu, z uwzględnieniem charakteru, osobowości, wyglądu, cech charakterystycznych i tym podobne. Wnioskuję o to dlatego, iż na dziesięć przepytanych osób tylko ja zauważyłem, że na obrazku jest też Itachi, cała reszta nawet go nie zauważyła. Poza tym, jest tam z prawego profilu ukazany, kompletnie bez twarzy, a to raczej nie o to chodzi.



Treść [1/30pkt]
    Widząc tę tematykę, stwierdziłem „Jak można zepsuć yaoi?”. Tak, zgadza się, byłem nastawiony niezwykle pozytywnie, co mnie samego nawet zdziwiło. Nieczęsto oceniam tego typu opowiadania, prawdopodobnie dlatego, iż ludzie pałający się tym działem przeświadczeni są o tym, iż takich rzeczy się nie zgłasza do ocenialni. W sumie nie jest to takie dziwne rozumowanie, bo rzadko kiedy spotykam się z ludźmi chętnie czytającymi i wypowiadającymi się o związkach męsko-męskich w opowiadaniach. Jak już zasugerowałem, miałem wielkie nadzieje, co do tego tworu. Znacznie bliżej moim upodobaniom jest parting SasuNaru, nie ukrywam, ale co do innych też nie mam obiekcji. Nie przedłużając dłużej, rozczarowałem się tym, co znalazłem na tym blogu. Jeśli mam być szczery, to wątpię, czy masz faktycznie tyle lat, ile podałaś, że masz. Podobny poziom pisarski i poniekąd intelektualny, który można wywnioskować z słów przed rozdziałami („mało komci to rozdziałek bez seksiku”) reprezentowałem mając lat jedenaście-dwanaście. Obecnie wszedłem miesiąc temu w dorosłość, przynajmniej teoretyczną i nie wyobrażam sobie, żebyś faktycznie była moją rówieśniczką. Z drugiej strony dobrze wiem, jacy są moi znajomi w tym samym wieku, a niekiedy dużo starsi, więc chyba nie powinienem być aż tak zdziwiony. Na ich szczęście, jak ktoś nie potrafi operować słowem na tyle, by pisać, nie robią tego i nie kaleczą psychiki innych osób, co Ty poczyniłaś z zadziwiającą skutecznością i wydaję mi się, że łatwością.
    Przede wszystkim, sposób Twojego wypowiadania się, czyli też tworzenia (zbyt duże słowo) plasuje się gdzieś na poziom podstawówka-gimnazjum. Tematyka, choć nieoryginalna mogłaby być dobrym rozwiązaniem, gdyby została pociągnięta przez kogoś choć odrobinę znającego realia życia prostytutki. Będąc gdzieś w tak młodym wieku, jak już wyżej wymieniłem też zaczynałem powoli wkraczać w świat pisania. Dość wcześnie napisałem pewne „opowiadanie” - dlaczego w cudzysłowie? Trudno to było faktycznie nazwać jakąś opowieścią, było krótkie, bez wyrazu, bez wyraźnego pomysłu i przyświecało tejże „twórczości” to samo, co Tobie teraz – byle więcej pozytywnych opinii, nawet jeśli wcale na nie nie zasługiwałem. I nie zasługiwałem, po latach przeczytałem to nieszczęsne pseudo opowiadanie i powiem Ci, że załamałem się poziomem, jaki tam reprezentowałem. Pisałem o tym, czego nie doświadczyłem i o czym pojęcia nie miałem – zupełnie jak Ty teraz. Każdy, myślę, że od tego zaczyna, od samego dna, by powoli wspinać się ku lepszemu. Chciałem więcej opinii, pozytywnych oczywiście, w związku z czym zgłosiłem swoje opowiadanie do oceniania. Nie pozostawiono na mnie suchej nitki, byłem naprawdę zszokowany i zawiedziony. Dostawałem tyle pozytywnych komentarzy pod rozdziałami, a gdy podałem blog do oceny został zrównany z błotem. Poddałem się i na długi czas odstawiłem pisanie opowiadań, zajmując się pisaniem czego innego. Kto by pomyślał, że mój blog (co prawda, pamiętnik refleksyjny, ale jednak wypowiadam się tam, doceniono moje lekkie pióro, bogate słownictwo – to, co kiedyś zostało obrażone; od tamtego czasu jednak minęło wiele lat i podczas nich pracowałem nad swoim warsztatem literackim) będzie jednym z wyróżnionych, między innymi na Shibuyi. Dlaczego to opowiedziałem? Pragnę pokazać Ci na przykładzie, że pomimo tego, iż w obecnej chwili Twoje pisarstwo ma się dosyć... Tragicznie, to jednak nie oznacza to, że będziesz taka cały czas. Polecam dużo czytać, ale i pisać. Ja przestawiłem się na wiele lat na pisanie rpg, robię to po dziś dzień i naprawdę muszę przyznać, że taka forma zabawy dużo mnie nauczyła.
    Zacznę może jednak już przechodzić do prawowitej oceny, bo póki co mówię dużo i dosyć bezsensu. Zaznaczam, że przeczytałem wszystkie rozdziały, pozostawiło to w mojej głowie niesamowitą, negatywną spuściznę – mam wrażenie, że wszystkie zwoje mi się poprzepalały w mózgu, zdecydowanie nie powinnaś tego teraz pisać z tak ubogim słownictwem i marnymi umiejętnościami. Jako że ocena wszystkich rozdziałów byłaby zbyt długa i obfita, a także męcząca, pozwolę sobie na to, by wnikliwie, na łamach tej wypowiedzi, omówić zaledwie parę części. Podsumowanie spróbuję zrobić odnośnie wszystkich. No to jedziemy.
    Wspomniałem już wcześniej, że Twoje opowiadanie jest dalekie do pierwowzoru. Świat „Naruto” nie ma tu raczej racji bytu, zgodne są imiona i tylko w daleko idącej teorii wygląd. Nie byłoby to kwestią rażącą, gdyby treść tego Twojego opowiadania była na poziomie – niejednokrotnie czytałem teksty wyjęte z rzeczywistości mangi z zachowanymi zaledwie bohaterami, dostosowanymi w niewielkim stopniu do świata wymyślonego przez autora. Efekt był ciekawy, interesujący i przyjemny. Prawdopodobnie próbowałaś osiągnąć to samo, Tobie natomiast ni w ząb to nie wyszło. Pisanie na podstawie osób istniejących, czy też fikcyjnych, ale wymyślonych przez kogoś innego ma to do siebie, że powinno się trzymać pewnych realiów. Jeśli zmienia się jedno, powinno pozostać drugie. Gdyby zmianie uległo tylko otoczenie, natomiast bohaterowie byliby tacy, jak powinni być, myślę, że nikt by się do tego nie czepiał. Tymczasem zrobiłaś coś zupełnie innego, niepodobnego do tego, do czego podobne być powinno. Używasz ich imion i nazwisk, ale nic poza tym. To raczej niewiele ma wspólnego z rzeczywistym fanfickiem – no, chyba że takim zrobionym w bardzo złym stylu, to tak.
    Rozdział pierwszy. „Słońce chyliło się ku zachodowi, a on siedział na parapecie w swoim małym pokoiku i przyglądał się temu zjawisku z parapetu.” To, co najbardziej się rzuca w oczy, to błąd na wstępie. Ledwo czytać zaczynasz, a już masz pierwsze powtórzenie, dotyczące miejsca, w którym siedzi główny bohater – parapet. Nieszczęsny parapet, prawda? Już mam ochotę nacisnąć czerwony krzyżyk w prawym górnym rogu, ale i tak dość długo i mozolnie idzie mi uporanie się z tym tworem groteskowego żartu, nie opowiadania. Przykro mi... Nie, w zasadzie nie jest mi przykro, że jestem osobą, która Cię uświadamia – nie pierwszą zresztą, konkurencja shiibuyi także powiedziała wiele dobrego na temat Twojego, pożal się Boże, opowiadania. W kwestiach błędów i licznych powtórzeń będę miał okazję wypowiedzieć się później, dlatego też w tej chwili odpuszczę sobie zdecydowanie, postaram się natomiast skupić na tej niesamowicie porywającej (czy ktoś jeszcze zauważył tę drobną ironię w tejże wypowiedzi? Nie chciałem... Ta, jasne.) fabule. Niewiele trzeba było czekać, by perełki określeń się zaczęły pojawiać. O ile sporadycznie w innych opowiadaniach, ale co ciekawe, tylko związanych z „Naruto”, idzie spotkać określenie oczu Sasuke jako „onyksowe”, o tyle cała reszta, którą tworzysz brzmi po prostu bardziej jak śmieszny żart, niż faktyczne próby niepowtarzania zwrotów. Wymyślasz tak, że aż głowa boli.
„- Nie - zamruczał gardłowo Pain”. Szczerze mówiąc, gardłowe mruczenie przypomina mi dużo bardziej kota, niż podnieconego mężczyznę – czyżby Pain ewoluował w małego pchlarza? Gdzie ogonek, gdzie ogonek?!  I kolejne urocze określenie, „hematytowe”, ciśnie mi się na usta pytanie dość niecenzuralne, a ponieważ w tej ocenialni spotkać idzie damy, a przynajmniej młode persony, które szkoda byłoby sprowadzić na złą drogę, powstrzymam się dzielnie. Zapewniam Cię, że żadna z Twoich nastoletnich czytelniczek nie ma pojęcia co ten zwrot znaczy – sam mam wątpliwości, czy Ty wiesz. Cała masa udziwnień nie jest potrzeba, to opowiadanie samo w sobie jest już groteską, naprawdę. Przystopuj! Wczoraj wpadłem przypadkowo na blog, który tak naprawdę okazał się czymś w rodzaju badań do artykułu. Tematyka stricte nie leżąca w moich klimatach ze względu na zbyt intensywne natężenie twarzy ostatnio popularnego wokalisty pop. Chodzi w tej anegdotce o to, że owa persona dobrze stwierdziła – wydawałoby się, że za pisanie opowiadań będą się brać tylko Ci, którzy mają jakieś predyspozycje ku temu, nie wsadzają masy udziwnień w treść przez siebie pisaną i ma to jakieś ręce i nogi. Było też sporo też o poprawności językowej i tego, że analfabetyzm powraca – poniekąd trudno tego nie potwierdzić, jak się czyta niektóre twory nastolatek, czy też nawet to Twoje cudo... Nie mówię, że masz błędy ortograficzne, ale one to nie wszystko. Brak tu poprawności merytorycznej, brak sensowności i po prostu... Poprawności. Ale o tym jest odosobniona rubryczka, która w całej swej rozciągłości pozwala mi na liczne zburzenia w tej kwestii, tu skupmy się na dość wątpliwej głębi w tekście.
„Przy innych jesteś taki wyrafinowany, a przy mnie się rumienisz!” - słowo daję, rozbawiło mnie to i rozbroiło doszczętnie. Och, to nie żart? Doprawdy? A może jednak? Przecież brzmi jak żart! Przeczytałem całe to opowiadanie i słowo daję, on z wyrafinowania ma tyle, ile ja z daleko pojętej kultury – gwarantuję, że niewiele. Wydaję mi się, że nie bardzo znasz słowa, których używasz – zresztą, te moje gdybania niestety się później potwierdzą i to dość dosadnie. Być może chciałaś go w ten sposób przedstawić, a także, nie wykluczam, i siebie, w opowiadanie wsadzając całą masę słów kompletnie do tejże tematyki nie pasujących – zamiast bawić się w kolejne wymyślne określenia, popracowałabyś nad fabułą, kreowaniem bohaterów, po prostu nad swoim pisaniem. Dziwne określenia nie sprawią, że tekst będzie lepszy. Co najwyżej bardziej groteskowy. Wiem jednak, że póki co, napisałem zaledwie jedno takie określenie, a ciągle o nich wspominam. Pozwolę sobie jednak zacytować większość przeze mnie znalezioną pod koniec tej części oceny, coby ubarwić innym czytanie (nie tylko Ty, niki, będziesz to czytała; zapewne Dafne, czy inne dziewczęta z ocenialni również, ponieważ przyjęły mnie dość na ślepo tylko ze względu na to, gdzie wcześniej pałałem się zabawą w wydawanie opinii – nigdy jednak nie mówiłem, że ocenianie to jest kwestia obiektywna, to tak w gwoli ścisłości, gdyby ktoś coś miał mi do zarzucenia). Kontynuując, jest tu bardzo ubogi opis pocałunku, który pozwolę sobie zacytować: „Mimo to gdy tylko pomyślał o tych cudownych chwilach, rozluźnił się i rozchylił swoje zwilżone już usta i wpił się w gorące wargi swojego szefa. Całowali się przez dłuższą chwilę, aż zabrakło im powietrza.”. Dość ubogi opis, jak na opowiadanie dotyczące głównie seksu, seksualności, szeroko pojętego współżycia i intymności. Szczerze mówiąc w wieku lat dwunastu pisałem lepsze rzeczy, a o całowaniu wiedziałem tyle, co nic. W kwestiach współżycia wcale nie jest lepiej u Ciebie z opisami. Rzecz dzieje się prędko, bez konkretnych rzeczy. W zasadzie brzmi to bardziej jak nieco bardziej obfite wspomnienie o zbliżeniu, które z początku miało być opisem, ale jakbyś w ostatniej chwili z tego pomysłu zrezygnowała. Równie suche i przykre fakty powtarzają się parę razy w opowiadaniu, co w zasadzie naprawdę nie jest zadowalające. Tematyka jest jaka jest, nie czarujmy się, chodzi o seks (co lepsi pisarze potrafią to ładnie i zgrabnie przedstawiać jeszcze w współgrającej fabule, coś się ciekawego dzieje w odpowiednim tempie, jest intrygująco – tego od Ciebie nie oczekiwałem, mówię tylko, że można), jednak w tej kwestii, choć powinna być to najbardziej rozbudowana rzecz w całym opowiadaniu, to... Jest ubogo. Prawdopodobnie dla piszczących czternastek to wystarczy, ale nie dla kogoś, kto z pisania przy odrobinie starań mógłby żyć. Nie zadowala mnie to. Zdecydowanie nie. Chciałaś się czegoś podjąć, ale kompletnie Ci to nie wyszło. Tę tezę potwierdza pierwsza scena łóżkowa w pierwszym rozdziale (czyż to nie za szybki rozwój wydarzeń? Zero budowania napięcia, zero fabuły i przedstawienia postaci w piętnastu rozdziałach też zero). Pozwolę ją sobie zacytować i dogłębnie, a także trochę wulgarnie skomentować: „I wtedy poczuł, jak trzy palce na raz wsuwają się w niego.
- Agrhh… - jęk rozkoszy wydobył się z jego gardła, a paznokcie pozostawiły na plecach kochanka czerwone ślady.
- Uwielbiam, jak jęczysz. Szczególnie gdy jęczysz przeze mnie. – Rudowłosy ugryzł chłopaka w ucho i wtargnął w nie językiem. – A teraz pokażesz, jak naprawdę potrafisz jęczeć i krzyczeć.
Obrócił szybko Itachiego tyłem do siebie i nie czekając na nic, wszedł w niego jednym, szybkim ruchem.
Twardy, mięsisty członek zgłębił się w nim aż po samą nasadę, napierając na delikatne wnętrzę kruczoczarnowłosego chłopaka, który był w stanie jedynie jęknąć. Ów jęk był zarazem połączeniem wyrazu bólu jak i rozkoszy.
Pain nie czekał, aż chłopak się przyzwyczai do nowego uczucia. Posadził Itachiego na parapecie i zaraz zaczął się ostro w nim poruszać. Bez czułości, bez uczucia. Rżnął go, a Itachi pojękiwał. Wyginał swoją bladą, łabędzią szyję, przesuwając palcami po plecach rudowłosego.
- Ja zaraz... - wysapał, kiedy ruchy Paina stawały się coraz szybsze. Główka penisa muskała jego prostatę, doprowadzając do wybuchu rozkoszy. Doszedł pomiędzy ich splecione w pożądliwym uścisku ciała. Nie minęła chwila, a Pain również doszedł, wystrzeliwując ciepłe nasienie w środku czarnowłosego.
- Spisałeś się - powiedział, wysuwając się z Itachiego, który jedynie przełknął ślinę i potaknął.
Zimna szyba dotykająca jego pleców kontrastowała z jeszcze obecną sensacją obecności gorącego penisa rudowłosego w jego ciasnym wnętrzu. Światło księżyca prześwietlające przez szybę było równie chłodne jak ona sama. Równie chłodne jak teraz Pain, którego dłonie jeszcze ściskały go za biodra, zaciskając palce mocno na smukłych udach. Pewnie będzie miał ślady, zawsze miał ślady - czerwone i wyraźne na jego porcelanowej skórze.” Już pierwsze zdania utwierdzają mnie w przekonaniu, że pojęcia w tym, co piszesz nie masz żadnego – nawet takiego, wziętego z oglądania filmów pornograficznych, czy czytania podobnych treści do tych, które tworzysz, tyle że z wyższej półki. Nie wiesz jakie to uczucie posiadania w sobie palców, nie wiesz też, czy to boli, czy nie – dążysz ślepo w te tematy, mając zaledwie liche podstawy, zapewne zaciągnięte od koleżanek „po fachu”, również pałających się amatorskim próbowaniem pisania, co z faktycznym pisarstwem ma tyle wspólnego... Radzę w tejże chwili wsunąć w siebie trzy palce, oczywiście w tę zacną dziurkę w pupce, coby faktycznie wiedzieć w czym jest rzecz i o czym piszesz, mieć pojęcie przynajmniej w kwestii bólu. Pragnę Cię też uświadomić, że cała ta zabawa z przygotowaniem w seksie wcale nie jest taka bezsensu, na jaką się z początku wydaję. Jesteś kobietą, więc zwykle u Was odbywa się stosunek pochwa-penis z całkowitym wyłączeniem pośladków w działanie. W związkach męsko-męskich, jak już pewnie zauważyłaś, sytuacja ma się nieco inaczej, jest to bowiem zabawa odbyt-penis. Czym się to różni? Ano tym, że pochwa jest z natury wilgotniejsza. Przygotowanie pochwy do stosunku jest prostsze, niż zrobienie tego samego z dziurką w pupie. Wymaga też mniej cackania się, bo sama w sobie jest mokra. Z seksem analnym już tak przyjemnie nie jest i trzeba nawilżyć samemu – czy to śliną, czy nawilżaczem, a najlepiej i tym, i tym. Nie można też zapomnieć, że dziurka w pupie jest dużo bardziej ciaśniejsza. Ręczę za to, że nie byłby w stanie się tam po prostu wbić trzema palcami od razu i żeby jeszcze to Itachiemu sprawiało rozkosz, a zaraz chwilkę po tym penisem – jaki by on tam „mięsisty” nie był. Nie ma takiej możliwości. Radzę więc wpierw sprawdzić realia, a dopiero potem pisać o czymś. Trzeba mieć pojęcie trochę większe, niż to, gdzie się wsuwa penisa, pisząc bloga związanego stricte z seksualnością i współżyciem. Kolejna rzecz, to ten wspomniany już „mięsisty” członek – co Ty, kiełbasę chcesz zrobić z penisa? Kanibalem być zamierzasz? Bardziej zabawnego i żałosnego stwierdzenia nie widziałem. Aż zabolało, naprawdę, jak można określić członka „mięsistym”, na bory tucholskie... A po całym stosunku Pain tak po prostu wstał i chciał wyjść? Tak szybko? Zero zadyszki, zmęczenia, chwili odpoczynku, mięknącego członka, kontemplacji założenia kondoma, czegokolwiek?! No i gdzie tu realizm? Dawno poszedł spać. Już o porcelanowej skórze to lepiej, żebym nic nie wspominał. Gdzieś dalej będzie marmurowa klata – idź lepiej na architekturę, projektowanie wnętrz, czy cokolwiek takiego, zostaw pisanie ludziom, którzy faktycznie potrafią to robić, ewentualnie dużo ćwicz i nie pokazuj tego, co na razie robisz w internecie. Zrobisz przysługę ludzkości. Idąc dalej, gryźć to też nikt Cię nie gryzł.
    Idąc dalej, ale nie za daleko, dowiedzieć się mogę, że są marmurowe parapety, porcelanowa wanna, złoty kurek w tejże wannie, schody z ręcznie rzeźbioną balustradą,  Itachi zmęczył się schodzeniem z nich tak bardzo, że aż się spocił - „inwazja członka Paina” bowiem dalej dawała się we znaki. Czytając ocenę daną Ci przez naszą konkurencję, o której wspomniałem już gdzieś wyżej, trudno nie przyznać racji w wielu kwestiach owej oceniającej – jedną z tych racji jest to, że opisany przez Ciebie budynek bardziej pasuje do ekskluzywnego hotelu, takiego pięciogwiazdkowego, a nie do burdelu, w którym stadko chłopców się sprzedaje i faktycznie, prócz paru rozterek, jakie posiada Itachi na samym początku opowiadania, które to zostały ledwo co nakreślone w rozdziale pierwszy, wszyscy wydają się być zadowoleni z tego, że obcy mężczyźni wpychają w ich odbyty swoje członki i dostają za to pieniądze. Alfons w postaci Paina też im nie przeszkadza – bo to przecież takie normalne. Kolejny dowód na to, że realizm w tym opowiadaniu nie ma głosu – być może wcześniej przez bardzo krótką chwilę próbował zaistnieć, ale prawdopodobnie został zbyt szybko stłamszony. Dość przykre.
    Pragnę zauważyć, że tę ocenę piszę dość długo i to fragmentami – dłuższe wczytywanie się w te Twoje wymyślne i pozbawione większego, głębszego sensu zdania sprawiają, że cholernie męczą mi się oczy i mózg. Naprawdę, jeszcze aż tak nie miałem nigdy – dość przykre, bo sporo rzeczy bez polotu czytałem i chyba nigdy nie było z oceną takich problemów, nawet jeśli tematyka była nie w moim stylu, albo blog był o jakiejś znienawidzonej postaci w książce (na moje nieszczęście miałem okazję oceniać opowiadanie o Ginny Weasley, które pomimo wszystko po prologu zapowiadało się na interesujące, a wyszła papka, po czym autorka obruszona na pół świata, że zdołałem obrazić jej styl pisania bez pokory i zastanowienia stwierdziła, że cóż dla niej jedna słaba trója, skoro cała reszta ją uwielbia; good for her, chciałoby się rzec, to na pewno pozwoli jej w nauczeniu się czegoś i sprawieniu, że nawet cięty na osobę, o której treść jest, czytelnik będzie w stanie zainteresować się opowieścią). Na początku liczyłem, że wraz z mijanym czasem poprawi się jakoś znacząco Twój sposób składania zdań, czy czegokolwiek, liczyłem na cud, krótko mówiąc, ale nie doczekałem się i przestałem wierzyć też w to, że się doczekam – nie ma co się łudzić.
    Czytając dalej Twoje opowiadanie, pozostawiając już daleko za sobą kolejne nic nie wnoszące do oceny anegdotki i dygresje, boli chyba najbardziej jedna rzecz. Z Itachiego zrobiłaś emocjonalnie pustą  pindę, która płacze, gdy kredka się rozmaże (co boli jeszcze bardziej, naprawdę ją używa i naprawdę zachowuje się jak dmuchana ciota). Korci mnie, by dramatycznie spytać „Gdzie ten bezwzględny ninja, do cholery?!”, ale zaraz zdrowy rozsądek powraca i informuje mnie, że przecież trzymanie się pierwowzoru i choć cząstek mangi, z której wzięte są postaci jest tu nie do zaobserwowania. Twój Itachi to emocjonalny wrak, płaczący dlatego, że jakiś głupi facet go nie chce. No zlitujcie się, naprawdę, takie powody do smutku? Cholera, ja bym dla niego znalazł trzysta innych. Choćby fakt, że idiota nie poszedł za bratem, gdy ten się dowiedział, że ten go okłamywał. Sam fakt, że jest dziwką, na boga! Czy to już nie wystarczający powód? Trochę wybiegam poza ten pierwszy rozdział,  wybaczcie. Zapewniam Cię, że jeśli użyjesz wykrzykniku, czy znaku zapytania zaledwie raz w zdaniu, to wystarczy – sam fakt, iż napiszesz to wielokrotnie nie sprawi wcale, że będzie to bardziej wyraziste, czy wyrazi frustrację, niepewność, albo złość. Takie emocje przekazujesz słowami, swoimi opisami, które są dalekie od porównywania części ciała do marmurów, porcelany, czy innych tego typu określeń. Nie wiem jak Ty, ale ja zastanawiałbym się nad tym, czy się obrazić za takie słowa – do znajomych też w ten sposób mówisz? Nie? To na litość boską, po co Ci było porównywanie w opowiadaniu do tego, czy tamtego? Liczyłaś na to, że przekombinowanie da lepszy efekt – nie dało.
Poza tym, nie „macał”, bo to nie jest rozmowa Twoja i Twojego chłopaka, czy dziewczyny, a opowiadanie; „dotykał” wystarczyłoby w zupełności i wyglądałoby znacznie estetyczniej, poprawniej i profesjonalniej. Niniejszym w ten sposób kończę ocenę rozdziału pierwszego. Podsumowując, podobne sito podobałoby mi się parę lat temu, gdy emocjonalnie i psychicznie byłem na tym samym etapie. Obecnie, gdyby nie to, że jestem zmuszony do czytania  tego ze względu na ocenę, nie spoglądałbym na to dłużej, niż konieczne, by stwierdzić, że to naprawdę kiepski twór i po prostu porzuciłbym dalsze wgłębianie się w treść tego czegoś głównie dla własnego spokoju. Tematyka to moja działka, ale cała reszta jest po prostu fatalna – zero fabuły, zero rozwinięcia bohaterów, zero czegokolwiek. Nic, tylko wyrzucić do śmietnika. Radzę to przemyśleć, bo skoro mam ochotę uciekać już po pierwszym rozdziale, który to ocenia się bardzo długo, wolę nie myśleć co będzie w dalszym ciągu. Chciałbym na tym skończyć, ale prawdopodobnie samo powiedzenie, że resztę przeczytałem i moja opinia wynika z całokształtu nie przejdzie u szefowej tej ocenialni, zmuszony więc jestem pracować w dalszym ciągu z grymasem malującym się na moich ustach.
    Rozdział drugi. To, co zapomniałem prawdopodobnie zaznaczyć, a powinienem na początku pierwszego rozdziału – ze względu na to, że w chwili obecnej ocenia zajmuje dziewięć stron a4 czcionką times new roman rozmiar 12 pozwól, że nie będę przewijał do góry – w Twoich słowach do czytelników przed rozdziałem używasz stanowczo zbyt dużo emotikonów. Jest ich tak pełno, że to aż boli. To pierwsze samobójstwo, jakie popełniasz – nie, cofnij, drugie, emotikony w dziale „o mnie” zdecydowanie zajęły zaszczytne, najwyższe miejsce na podium. Niemniej jednak, nie rób tego. Szczęście w nieszczęściu jest takie, że przynajmniej w opowiadaniu czegoś takiego nie robisz, prócz nieszczęsnego jednego razu, jako „dop. autorki”, który nie wnosi kompletnie nic do rozumienia tekstu czytanego, ale o tym później, jeśli dojdę do tegoż fragmentu, a jak nie, to jeśli nie zapomnę wypomnieć niżej. Kolejną rzeczą, którą zauważyłem, to to, że w owych treściach do czytelników używasz takich słów, jak „nocia”, czy „komcie”. Srsly? Ile Ty masz lat, pięć? Zaczynam się zastanawiać, czy ten blog nie jest na takiej samej zasadzie jak ten, o którym już wcześniej wspominałem, będący zaledwie badaniem do artykułu. Dlaczego o tym myślę? Bo to niemożliwe, żebyś robiła to na serio i nie kręciła sobie żadnych żartów w tej kwestii. Definitywnie nie wierzę w to, żebyś była moją rówieśniczką – albo to ja jestem jakiś nie na swój wiek, albo to Ty cofnęłaś się w rozwoju; zastanawiam się co bardziej prawdopodobne.
    Wypowiadając się jednak apropo, czego nie czynię w tejże chwili, zaczynamy oceniać rozdział drugi. I już na dzień dobry ciekawe kwiatki.
„Łypnął na Paina wściekle, mierząc go przez chwilę wzrokiem, po czym uśmiechnął się wężowato.” - serio wychodzi na to, że muszę się zapisać na jakiś kurs do Paina. Uśmiechać się wężowato, olaboga, też tak chcę. O pomarańczowych włosach wspomniałem już w poprawności, nie będę się więc bez powodu powtarzał, „Deidara przerwał mu tylko głośnym "blabla" i oparł się o stół, wypinając biodro. Miał na sobie fikuśny różowy top z cekinami układającymi się w napis "art is a BANG!", a na swoje krągłe pośladki włożył czarne leginsy, doskonale uwydatniające wszystko, co trzeba. Do tego wszystkiego założył buty na koturnie - liliowe z masywnym przodem, który zdobiły ćwieki. Och, tak, Deidara był największym miłośnikiem butów, jakiego znali członkowie Akatsuki!”, załamało mnie to. Już wiem gdzie mam się kierować, gdybym kiedykolwiek chciał spedalić niemiłosiernie swoje postaci. Okej, nie mogę zaprzeczyć, że lubię wyraźny podział pomiędzy dominującym, a uległym, ale na boga, są pewne granice i na pewno nie chciałbym mieć w łóżku tworu tak przegiętego, jak przedstawiasz to w tym opowiadaniu – co najsmutniejsze, praktycznie każdy w Twoim burdelu wygląda w taki sposób, a poza tym, dziwkę stać na włoskie buty – good for you. Albo nie wiesz, jakie są zwykle realia prostytutek, albo nie znasz ceny tych butów – a to nawet taki debil w kwestii mody, jak ja kojarzy. Na pewno nie są warte parędziesiąt złotych, jakby się wydawało. O wypinaniu biodra, krągłych pośladkach i innych rzeczach to już nie wspomnę. O przedrostkach i nazywaniu kogoś po japońsku już ktoś mówił, mianowicie persona, która wcześniej Cię oceniała. Dla mnie, na ogół, nie gra to za bardzo roli, ale wówczas, gdy nagle strzeliłaś coś takiego ni z gruszki, ni z pietruszki, wcześniej nikogo w ten sposób nie tytułując i nie dając wyraźnych znaków ku temu, iż będziesz to robiła... To po prostu wyglądało, jakbyś nagle postanowiła być pro i wykorzystać to, bo wiesz, że się tak mówi. Ot i cały powód. A czemuś takiemu mówię zdecydowanie nie.
    Trudno nie zgodzić się też z kwestią, iż jeśli używasz wszędzie języka polskiego, a słowo, które chcesz napisać po angielsku jest przetłumaczalne na polski i nie weszło do słownika, to możesz z powodzeniem użyć polskiej formy, nikt Cię za to nie zje i nie połknie. Oczywiście mowa jest o momencie, w którym Deidara podekscytowany swoją pomysłowością proponuje „shopping”. Zakupy. Po prostu. Pominąłem perełkę, o której wspomnieć miałem wcześniej, więc, pozwólcie, zacytuję ją sobie i pośmieję się: „Klasnął w dłonie i jednym szybkim ruchem wszedł (xD dop.   autorki) do kuchni.”. I cóż było w tym takiego zabawnego, ktoś mi wyjaśni? Żarcik, dotyczący kwestii seksualnych? Naprawdę? Powtórzę to pytanie, ile Ty masz lat? Co ten dopisek wniósł? Pozwolił mi bardziej zrozumieć ten tekst? Był niezbędny do egzystencji którejś z postaci, albo Twojej lub co gorsza, mojej? Nie wydaję mi się. Jest zbędny. Nie rób dopisków, jeśli nie masz do wyjaśnienia czegoś, co jest niezbędne do zrozumienia tego, co piszesz – na przykład wytłumaczenie jakiejś tradycji japońskiej, do której nawiązujesz, do jakiegoś święta, czy tego typu rzeczy. Emotikony są niepotrzebne, zaśmiecają, wprowadzają nieporządek. Nie rób tak więcej.
    A ten cytat uplasował się dość wysoko jako mój faworyt i kulinarny smaczek tego opowiadania – droga autorko, nigdy nie robiłaś sobie obiadu i mama wszystko podstawiała Ci pod nos? Dość przykre, że opisałaś na blogu danie, które kompletnie nie ma sensu. „Rzeczywiście, jego kolacja była… właściwie to nie była. Znad rondla unosił się dym, kolorowe przedtem warzywa i różowiutkie mięso były teraz czarne jak piekło, czyli całkiem zwęglone. Musiał działać szybko, bo olej osiągnął aż tak wysoką temperaturę, że lada moment a jego niedoszła kolacja ulegnie samozapłonowi.”. Naprawdę nie wiem, czy powinienem w ogóle to komentować, samo w sobie jest taką głupotą, że aż boli. Jeśli chciałby robić tego typu jedzenie, mógł użyć patelni, ale zgoda, z odrobiną dobrej woli i rondelek może posłużyć za patelnię. W parę sekund takie danie spalić się nie mogło – co najwyżej odrobinę przypalić, przyrumienić bardziej, ale nie więcej – z pewnością nie mogło dojść do samozapłonu. Jest to temperatura, mniej więcej, super novy – być może niewiele mniejsza. Zwykła kuchenka i zwykły olej takiej temperatury nie jest w stanie utworzyć. Ba, najlepsze kuchenki do pieczenia osiągają około 220 stopni Celsjusza. To dużo za mało, by miał miejsce samozapłon. Good for you. Aż boli. Też bym się gapił, jak Sasori z Deidarą, jeśli na moich oczach ktoś by doprowadził do takiego niespotykanego zjawiska. W tym momencie, muszę przyznać, ręce mi opadły i chciałem już naprawdę definitywnie uciekać. Dafne jednak zmusiła mnie subtelnymi słowami, bym skończył jak człowiek tą ocenę i jak najprędzej zapomniał o tym, co tu widziałem – perspektywa pozbycia się tych strasznych rzeczy z głowy jest faktycznie kusząca, więc brnę w to mało chętnie dalej.
    Zastanawiam się, dlaczego główny bohater nie mógł wziąć ze sobą zamówionego jedzenia, na przykład poprosić o pudełko na wynos, czy coś takiego – poza tym, zwykle fast food dba o to, by dany posiłek można było zjeść praktycznie wszędzie.
    Jedna z bardziej kiczowatych stron w tym opowiadaniu niestety właśnie nastała, kiedy to zachwycony bohater dostrzegł na wystawie w księgarni pewną niesamowitą książkę, której cytatów autora na tymże Twoim tworze jest co niemiara. Wcale mnie to nie zdziwiło, wybór książki także nie, choć sam fakt olśnienia i późniejsze idealizowanie słów pisarza było dosyć... Dziwne? Tak, to chyba dobre słowo. Zastanawiałem się, czy już dzwonić po psychiatrę dla Itachiego, bo jego zachowanie jest dalekie od normalnego. Kolejną rzeczą, jaka jest dość zastanawiająca, to fakt, że wcześniej była mowa o dość późnej porze, jak na zakupy („- Shopping? O tej godzinie? – parsknął Itachi. Sarkastyczny uśmiech pełen ironii wypłynął mu na usta. – Puknij ty się w łeb, Deidara.
- Oj Itachi, Itachi. Jest dopiero pół do dziewiątej, a sklepy w centrum handlowym zamykają najwcześniej o dwudziestej trzeciej. Przynajmniej te sklepy, które są warte mojej uwagi, un. Te które zamykają wcześniej, rzecz jasna, są gówno warte.”) znalazł otwartą księgarnię. Pomijając fakt, że nie znam żadnej galerii, w której większość sklepów czynna jest do tak późnej pory (najdłużej prosperuje chyba spożywczak), sklepy odzieżowe i takie typu empik zamykają się jeszcze wcześniej, to fascynacja zwykłą książką Paulo Coelho jest dość komiczna w mojej opinii. O chowaniu czegoś „za pazuchę” lepiej też się nie wypowiem jakoś szczegółowo, napomknę tylko, że na pewno ludzie nie patrzyli na niego ze zdziwieniem, czy spod skórzanej kurtki wystawała siateczkowa bluzka i książka, która na pewno odznaczała się pod ubraniami. Nikt z pewnością na to nie zwrócił uwagi. O parzącej okładce książki to nawet boję się wspominać,mam wrażenie, że Itachi jest na jakimś haju, proponuję odwyk. Spróbuj no komu powiedzieć, że Cię lektura parzy, to wyśmieje i zacznie się zastanawiać o psychiatryku dla Ciebie. Powrotem i poinformowaniem Paina o powrocie (po co? I tak ma go w dupie.) kończy się ten rozdział pełen bólu – mojego, oczywiście.
    Wielokrotnie już wspominałem, że przeczytałem całe to opowiadanie, niemniej jednak każdego z osobna rozdziału omawiać nie zamierzam, bo szybciej bym skoczył z krawężnika, niż to zamierzenie doprowadził do końca. Wybranie kolejnego rozdziału do głębszej analizy było o tyle trudne, iż wszystkie przedstawiają sobą podobny poziom, w niektórych oczywiście jest więcej błędów, w innych odrobinę mniej. Zachowanie Itachiego jednak skłoniło mnie do przyjrzenia się jednej z ostatnio dodanych części.
    Rozdział czternasty. Wita nas rozmową, którą główny bohater słyszy przez sen. Jest on nieprzytomny, ale co tam. Już z poprzednich rozdziałów, których zapewne inne oceniające nie czytały, by się nie krzywdzić możemy się dowiedzieć, że Itachi został pobity przez jakiś mężczyzn, którymi kierował Naruto i ma on konflikt z Painem. Pobitego chłopaka, bo trudno mówić o nim, jak o przedstawicielu płci męskiej dorosłej dostarczono pod drzwi i się kuruje, natomiast obiekt westchnień Itachiego chciał popełnić samobójstwo i prawie mu to wyszło, ale oczywiście ubrany w sukienkę i buty na wysokim obcasie (sukienka była czerwona i z piórkami) zakochany onyksowowłosy (bo skoro czarne, to czemu nie, prawda?!) że się tak wyrażę, coby nie powtarzać ciągle imienia, uratował go. Został wzięty następnie za kobietę, potem za mężczyznę, poznał swego brata, ale ten brat nie wie o tym, że to brat, bo wziął go za babę. Potem Itachi przedstawił się jako Kakashi dla niego, utrzymywali kontakt i nagle, niestety, prawda wyszła na jaw. W tym właśnie rozdziale dowiadujemy się, w jaki sposób to przebiega. Przyznać trzeba, że sposób, w jaki Sasuke dowiedział się prawdy był dość zabawny dla mnie, choć też oklepany – niczego ciekawego i niespotykanego niestety nie wymyśliłaś w tej kwestii, a szkoda. W każdym razie urażony i zły młodszy brat Itachiego wybiera teatralnie z pomieszczenia, budynku i w ogóle idzie w cholerę, a co robi główny bohater? W teorii, gdyby mu na nim zależało, no to by za nim pobiegł, nie? Przynajmniej tego się ludzie spodziewają. Tymczasem on sobie poszedł w ślinkę z Painem i zaczął się z nim oczywiście chędożyć. Rozbroiło mnie to całkowicie w sposób absolutnie negatywny i sprawiło, że więcej nic do dodania nie mam poza tym, iż to jest po postu żałosne. I jeszcze jeden moment, który jest kwintesencją tego opowiadania: „- Wiesz - zaczął fioletowooki schrypniętym głosem. Nachylił się nad twarzą czarnowłosego. Itachi uniósł dłoń i dotknął policzka kochanka. I nieomal nie umarł z rozkoszy, kiedy Pain polizał jego palce. - Jesteś jak narkotyk - kontynuował rudowłosy. - Na początku odczuwasz euforię, poddajesz się całkowicie nowemu uczuciu. - Rude włosy musnęły policzek Itachiego, kiedy Pain rozpoczął językiem powolną wędrówkę po jego klatce piersiowej. Westchnął, kiedy zęby Yahiko skubnęły jego sutek. - A następnego dnia chcesz więcej. - Język stworzył wilgotną ścieżkę po płaskim brzuchu, aż do pępka, wokół którego zatoczył finezyjne koło. - I choć jeszcze nie wpadłeś w nałóg... - Ręce mężczyzny wsunęły się pod materiał spodni, podczas, gdy Itachi rozpływał się w uniesieniu, a coś na obrzeżach mózgu zaczęło analizować słowa Paina. Rudowłosy kolejnym szybkim ruchem pozbył się jego spodni wraz ze slipami. - To jednak poczułeś już jej smak i...
- Wierzysz, że będziesz mógł nad nią panować - dokończył nagle ze zdziwieniem czarnowłosy. To był... Nie zdołał dokończyć myśli, gdyż Pain ponownie zaatakował jego usta.”. Gdy cytujesz czyjeś słowa w swoim opowiadaniu, bądz łaskawa albo od razu zaznaczyć to w cudzysłowie, a poprzez gwiazdkę, numerek czy cokolwiek innego zaznaczyć na końcu rozdziału czyje to są słowa i skąd pochodzą, albo po prostu ich nie używaj. W chwili obecnej wygląda to, jakbyś bezprawnie usiłowała przyjąć jako swój czyjś cytat.
    Więcej w stanie napisać apropo opowiadania nie jestem, nie mam już na to ochoty i niektóre z Twoich przewinień zostało wypunktowane. Inne mogę wymienić już poza oceną, ponieważ jest to i tak żmudna robota, ocenianie kogoś. Chciałaś być oryginalna, a przynajmniej interesująca – takie sprawiasz wrażenie – jednak wyszło, co wyszło. Dość duża porażka.  Nie wiem co mogę więcej powiedzieć, ponadto, co znaleźć można powyżej. Radzę poszukać sobie innego hobby, a przynajmniej nie zamęczać nim innych ludzi.
    Podobnych fabularnie opowiadań jest tysiące, warsztatowo niestety też. Teraz każdy myśli, że może zacząć pisać – i owszem, może, ale żeby to od razu publikować bez poprawek w internecie, to już zdrowa przesada. Za moich czasów jeszcze utrzymywało się to, że jak ktoś pisać nie potrafił, to raczej nie umieszczał tego dalej, a w zaciszu własnej pracowni starał się poprawić błędy. Ja popełniłem błąd, wypuszczając surowe i okropne „coś”, za co dostałem swoją porcję negatywnych opinii, które przyjąłem do siebie i myślę, że wykorzystałem całkiem dobrze. Twoje opowiadanie jest bez polotu, a niekiedy zdarza Ci się nie wiedzieć o czym piszesz – choćby te nieszczęsne wpadki z współżyciem, pocałunkiem, czy gotowaniem jedzenia przez Itachiego.
    Obiecałem, więc spełniam obietnicę – przedstawiam liczny zbiór przymiotników, tak barwnych i nie pasujących do tematyki, rozpraszających, aż w końcu wkurzających, że to aż boli; enjoy: onyksowe, hematytowe, agatowe, oberżyny, wężowaty uśmiech, pomarańczowo-rudo-czerwone włosy (przymiotniki używane wymiennie, co dziwne), kruczoczarnowłosy, mlecznoskóry (bo na pewno był stworzony z mleka, a jak!) itd. Tego jest naprawdę dużo, jeśli macie ochotę się pośmiać z abstrakcyjnej twórczości owej panienki, zapraszam do przeczytania „I hate everything about you”.

Poprawność [1/15pkt]
„jasny rumieniec” - takie określenie padło w Twoim opowiadaniu. Być może się mylę, ale takiego określenia nie ma, nie spotkałem się z czymś takim. Delikatny, subtelny, uroczy, intensywny, ale jasny/ciemny?   
„Słońce chyliło się ku zachodowi, a on siedział na parapecie w swoim małym pokoiku i przyglądał się temu zjawisku z parapetu.” Przy odrobinie sprawdzania tekstu, czytania go sobie na głos, czy zainwestowania trochę czasu w dobrą betę i takich błędów by nie było. Tymczasem pierwsze zdanie opowiadania i już jest powtórzenie – ale żeby się jeszcze na tym kończyło, można by Ci to wybaczyć. Tymczasem jest tego znacznie więcej, nie wszystko jednak pozapisywałem, a treści, choć bezwartościowej, jest dość dużo, to trochę utrudnia cytowanie i znajdowanie odpowiednich rzeczy.
 „Głos Paina stał się nagle twardy, z podbiciem z zimnej stali.” - chyba powinienem się na jakieś kursy do Paina zapisać, skoro jest w stanie uczynić coś takiego, by jego głos można było dotknąć i by był on twardy; mistrz, powiadam. I jeszcze żeby miało podbicie, no no... Brawo.
„Dłoń Paina była szybka i zwinna jak olimpijski lekkoatleta” - hit, ale nie jedyny w tym opowiadaniu. Gdy widzi człowiek przed swoimi oczyma takie porównanie, trudno w zasadzie sobie wyobrazić podobną zwinność. Olimpijski lekkoatleta powiadasz. Próbuję sobie jakiegoś skojarzyć, u którego to wymagana jest szybkość na miarę zawodowego biegacza, lecz w dłoniach, ale cholera, nic mi nie przychodzi do głowy. Jakaś pomoc? Czyżby na rzut oszczepem, kulą, czy innym badziewiem był jakiś ukryty patent w szybkości ponadczasowej i dlatego Ci ludzie są tak zajebiści? Czyżbym właśnie odkrył sekret życia?!
Ze względu na czystą złośliwość zacytowałbym bieliznę, „która poszybowała w tylko jej znanym kierunku”, ale chyba postanowię być miły choć przez parę sekund. Poza tym, usta zaciskające się na „różowym guziczku zwanym sutkiem” też powinny być jakieś opatentowane. Wydawało mi się, że sutek to sutek, a guzik to guzik – a tu taka niespodzianka. Całe życie się czegoś człowiek uczy i oto efekty, jak widać.
Wspomnę też o tym, że to „och” jest poprawne, nie „oh”. Tej drugiej formy używa się w języku angielskim, a pragnę Ci przypomnieć, że „tworzysz” w języku polskim. Trzymaj się więc tego. Szczególnie, gdy w jednym zdaniu piszesz tak, a w drugim inaczej. Warto się zdecydować.
„kruczoczarnowłosego chłopaka” - i wydało się, że nie piszesz w żadnym programie do pisania, ani Word, ani OpenOffice, dosłownie nic. Jak wół podkreśla, że takiego słowa nie ma w słowniku języka polskiego. Połączyłaś dwa słowa i jesteś zadowolona. Albo kruczowłosego, albo czarnowłosego, a nie masło maślane. Nie sądziłem, że ktoś jest w stanie tak daleko pójść w słowotwórstwo.
„Odgarnął długie jedwabiste włosy z czoła […]” - po „długie” powinien być przecinek, którego dziwnym trafem nie ma.
Wielokrotne, niepotrzebne powtarzanie wykrzykników, czy znaków zapytania, o czym mowa była w rozdziale pierwszym.
Pomarańczowy, rudy i czerwony to są różne kolory, pragnąłbym Cię w tym uświadomić. Nazywanie w ten sposób kolor włosów tego samego mężczyzny, który o dziwo nie farbuje mija się trochę z celem. Emotikonów jest multum, ale to zostało wyszczególnione w treści gdzieniegdzie i mówiłem tam o tym, więc tu sobie daruję – wspominam, że za to odejmuję też punkty. Kruczoczarnowłosy to w ogóle hit, ale o tym już mówiłem, więc pozwolę sobie po raz kolejny się nie powtarzać bezsensu.
Gdy w treść wplatasz myśl bohatera, używaj do tego cudzysłowa i/lub czcionki pochyłej, na przykład, by ten fragment się wyróżniał i wyglądał faktycznie jak jego nagła myśl, a nie dalszy ciąg narracji.
„nasycone ciało kochanka” - faktycznie na myśl przychodzi chemia. Czyżbyś miała ku niej pociąg? Pomyśl o szkole w tym kierunku, ale nasycanie ludzi to sobie daruj.



Ramki [8/10pkt]
    Układ strony wygląda mi na prawostronny. Jeśli się mylę, można poprawić. Jest liczba wyświetleń, „o mnie” z masą buziek. Informacje jednak są ogółem jasne i klarowne. W menu znajduje się zdjęcie bohaterów – mogłabyś je umieścić w oddzielnej postronie, choć i tak nie wygląda najgorzej. Znaleźć można archiwum bloga, choć wolę szybką listę. Znalazło się miejsce na linki, które zapewne czytasz, oglądasz i aktywnie śledzisz. Wszystkie linki działają, a nawet czytasz twórczość Dream – czytaj, czytaj, może się czegoś nauczysz. Podstrony z ocenialniami działają i mają się dobrze, najwidoczniej. Do wielu się zgłosiłaś. Tylko po co...? Dział „obserwatorzy” i „członkowie” według mnie jest niepotrzebne. Z powodzeniem można to wyrzucić.


Bohaterowie [0/5pkt]
    Kompletnie nie udane nakreślenie bohaterów. W treści opowiadania nie mogę się zbyt wiele dowiedzieć, poza tym, że Pain ma jakieś problemy osobowościowe, gdzie zmienia zdanie co chwilę, raz jest negatywny, raz pozytywny, miły, chamski, niech się zdecyduje; a Itachi to wychuchana dupka, fanatyk dziwnego, bardzo niemęskiego wyglądu i makijażu. Skupiasz się głównie na wyglądzie, ale też, o dziwo, nie aż tak. Przywiązujesz większą uwagę do dziwnych określeń wyglądu, niż do faktycznego opisania, wyróżnienia cech szczególnych zarówno fizycznych, jak i osobowości. Jest to sztuczne, widać, że całkowicie nieprzemyślane. Wygląda to tak, jakbyś o nich pisała tylko ze względu na ładne twarze, a nie na faktyczną znajomość ich postaci z mangi, czy anime. Przykre jest to, że choć nie czytałem i rzadko kiedy oglądałem „Naruto”, to najwidoczniej wiem więcej o tychże postaciach, niż Ty tu przedstawiłaś. Wszystko w tej kwestii jest płytkie, niedopracowane, nieinteresujące – a może tak, byłoby, gdybyś chociaż zarysowała ich charakter. W obecnej chwili nie ma na ten temat ni zdania, wszystko skupia się tylko i wyłącznie na scenach erotycznych, których to poprowadzić też nie jesteś w stanie.

Komentarze [3/5pkt]
    Na blogu spamownika nie zauważyłem, a więc komentarze dotyczące reklam, ocen czy tego typu rzeczy są też pod rozdziałami, co nie do końca dobrym jest posunięciem. Z drugiej strony widać, autorko, że bardzo lubisz jak najwięcej pochlebnych opinii, a nawet samo to, by licznik ładnie wyglądał, w związku z czym prawdopodobnie spamownik Ci nie potrzebny, bo przecież im więcej, tym lepiej. Treści opinii są w zatrważająco dużych ilościach pochlebne i dotyczą opowiadania, chociaż niejednokrotnie mam wrażenie, że ludzie po prostu poupadali na głowę. Poziom tego opowiadania po prostu jest tak niski, że aż załamuje.

Punkty dodatkowe [+4 lub -4]
    Nie omieszkałem sobie odjąć Ci trochę punktów, ponieważ mam taką możliwość. Odejmuję Ci więc cztery punkty, czyli tyle, ile mogę najwięcej. Za co? Już mówię. Kompletnie nieudane przedstawienie bohaterów. Nieumiejętność prowadzenia scen erotycznych, a pisanie o nich bloga. Opowiadanie całkowicie pozbawione realizmu; nie posiada żadnych cech z mangi, z której wzięte są osoby występujące w tym tekście. Lepiej by było, gdybyś całkowicie zmieniła imiona postaci – dlaczego imiona? Cechy charakterów, które raczyłaś umieścić w opowiadaniu – a są to szczątkowe informacje – nie pasują do pierwowzorów. A skoro mogę to powiem też, że za nazwanie mnie dziewczyną też odejmuję punkty, o!
    Powodów odjęcia tych punktów mógłbym wymieniać jeszcze długo, to by wymagało jednak powtórzenia wszystkiego, co już zostało napisane. Nie chcę mi się, czuję już i tak, że mój mózg dawno się roztopił.



Zdobyłaś 12 punktów, co daje Ci ocenę niedostateczną.
Pozdrawiam i życzę powodzenia w rozwoju.