[571] http://sukcesja-chiyo.blogspot.com/

Blog: Sukcesja Chiyo

Autorka: Chiyo

Oceniająca: Drina

Czas się poważnie wziąć do roboty, co za dużo lenistwa, to niezdrowo. Piękny dzień marca zaczynamy więc od czytania Sukcesji. Mam nadzieję, że nikt się nie obrazi za fakt napisania zamiast oceny szablonowej nieszablonowej. Uznałam, że bardziej mi ona pasuje do tego bloga. Przepraszam także za długą zwłokę, wybaczcie, proszę. Obiecuję, że się wezmę do pracy.

                Słowo „sukcesja” ma bardzo wiele znaczeń. Wydaje mi się jednak, że w przypadku Twojego opowiadania, droga Chiyo, oznacza ono dziedziczenie tronu. Można więc już na samym początku wywnioskować, że będziemy mieli do czynienia z walką o koronę, z intrygami mnożącymi się w rodzie królewskim i w innych, pomniejszych. Klimaty z pewnością ciekawe, lecz często bardzo trudne do przeprowadzenia. Nie każdemu się ta sztuka udaje – zobaczymy, jak to będzie w Twoim przypadku. Druga część adresu to Twój nick, prawda? Wytłumaczyłaś w jednej z podstron, skąd się tam wziął – nie mam nic przeciwko temu.  W każdym razie za adres masz u mnie dużego plusa, czuję się bardzo, ale to bardzo zaciekawiona.

                Sam tekst jest nieczytelny na tym ciemnym tle, ledwo widać litery. Może rozjaśniłabyś nieco kolor czcionki albo dodała tło pod notką?

Po raz pierwszy w swym krótkim życiu Hamaren pojął, co niektórzy mieli na myśli, twierdząc, iż kiedy polityka północy wkraczała w czyjeś życie, świat trząsł się w posadach – jego rozmówca całą mową ciała dawał do zrozumienia, że powie coś, co będzie musiało pozostać tajemnicą; coś, co nie powinno być wystawiane na ryzyko usłyszenia przez kogokolwiek innego, mogąc zaszkodzić zbyt wielu osobom.

                Nie widzę związku między wkradającą do czyjegoś życia [właśnie – czyjego? Dowolnej osoby podążającej gościńcem do miasta?] a tajemnicą i tym, co pan poseł ma zamiar powiedzieć młodemu księciu. Zastanawiam się też, dlaczego świat zaraz musi się trząść w posadach? Podstawmy na przykład w miejsce jakiejś osoby zwykłego wieśniaka – co się stanie, jeżeli w jego życie zaingeruje polityka północy? Zakładamy oczywiście, że miałaby ku temu powody. No właśnie. Wątpię, by w wyniku tego miał miejsce Armagedon. Zresztą gdyby w miejsce wieśniaka dać jakiegoś księcia, pewnie efekt byłby dokładnie taki sam. Rozumiem, że mogłaś użyć hiperboli, ale wydaje się tutaj być ona zupełnie nie na miejscu.

Na moment zamilkli, umożliwiając dźwiękom rozmów, muzyki oraz zabawy na niezakłócone dotarcie do uszu. Złoto i mozaiki po raz pierwszy schowały się za ludźmi, nie próbując ich przytłaczać, ginąc w tłumie, jak powinny. Oczy obojga mężczyzn powędrowały w kierunku następcy tronu Tali – jak gdyby na dany znak, jednocześnie, z podobnym wyrazem.

Zastanawiam się, dlaczego zamiast opisu ucztujących pojawia się tutaj zdanie o mozaikach, które nie wnosi do opowiadania kompletnie nic. W tym miejscu można było się przecież pokusić o opisanie panujących w tymże państwie zwyczajach, sposobach ubierania się... Jeżeli zaś to zdanie już koniecznie musi tutaj się znajdować, to dobrze by było wpleść je jakoś w opis całego pomieszczenia, sali, w której odbywa się przyjęcie. Bez tego wydaje się ono kompletnie wyrwane z kontekstu.

Hamaren musiał przyznać, że zdarzało mu się o podobnym rozwiązaniu rozmyślać kilkakrotnie w przeszłości, jednak zawsze kończył z niczym.

                Nie pasuje mi tutaj w ogóle określenie „kończył z niczym”, zwłaszcza w określeniu do myśli. Lepiej byłoby napisać, że nigdy nie próbował tych myśli wcielić w życie.

Niewielki raj na ziemi, inny od geometrycznego ścisku w kolorze piaskowca, którym charakteryzowała się stolica…

                Przesadziłaś nieco z patetyzmem i doborem słów. Można powiedzieć nawet, że nieco przekombinowałaś. Ścisk w kolorze piaskowca, którym charakteryzowała się stolica? W dodatku geometryczny? Chodziło Ci może o mury miasta? W zasadzie tak można rozumieć wspomnienie o piaskowcu. Choć raczej murów nie stawiano z piaskowca, tylko z kamienia. Poza tym ścisk to inaczej tłok, duże skupisko ludzi. A skoro Twoim zdaniem był geometryczny i w kolorze piaskowca... No cóż.

                Przypowieść starszego dyplomaty była bardzo dobrze wpisana w sytuację i świetnie poprowadzona. Spodobała mi się. Całkiem zrozumiałe, że przez to młody książę zaczął znowu snuć plany pozbycia się brata. Czy jednakże król nie mógł go w takiej sytuacji wydziedziczyć? Myślę, że nie byłoby takie niemożliwe. Chociaż w sumie wtedy nie byłoby zabawy z intrygami politycznymi. Zresztą książę chce zabić brata własnymi rękami? Tak to zabrzmiało w kontekście jego przemyśleń.

                Z kolei opis ogrodu naprawdę Ci wyszedł, choć trochę przesadziłaś językowo, tworząc nieco dziwaczne konstrukcje, przynajmniej takie jest moje wrażenie. Już po prologu widać, że masz naprawdę dobry styl, błędów ortograficznych i interpunkcyjnych nie ma wcale, lecz największym problemem jest chyba dla Ciebie zbyt duże kombinowanie ze składnią i słownictwem. Spójrzmy chociażby tutaj:

Owszem, w mieście, pośród ulic i mieszkańców można było znaleźć trochę zieleni, jednak Barathę w większości stanowiły budynki, w lepszym lub gorszym stanie, pomiędzy którymi ludzie biegali, krzyczeli, wieszali pranie – słowem, żyli na swój własny, ludzki sposób.

                Miasto stanowione przez budynki? To chyba jasne, że miasto składa się w większości z budynków, nie trzeba chyba tego tłumaczyć aż tak dokładnie. Zresztą dziwnie to brzmi, mało naturalnie. Nie powiesz przecież, że Warszawę w większości stanowią budynki. Nie, powiesz, że w Warszawie przeważają budynki bądź ujmiesz to w jeszcze inny sposób, lecz znaczenie będzie to samo. Druga sprawa, która mi zgrzyta w tym zdaniu, to „(...)żyli na swój własny, ludzki sposób”. Są ludźmi, nie będą przecież żyli jak Marsjanie, prawda? Przymiotnik ten jest całkowicie zbędny.

Nie, te dwa rodzaje życia różniły się czymś znacznie ważniejszym: naturą.

                Nie lepiej byłoby napisać „style życia”?

Gdyby Hamaren urodził się synem jakiegoś mieszczanina, od urodzenia otoczony byłby zgiełkiem stolicy oraz gwarem kłótliwych ludzi, ale też nie musiałby się obawiać, iż za plecami czyjś głos ociekał jadem, grożąc jego pozycji.

                Użyłaś trybu przypuszczającego, podając przykład z życia Hammarena-mieszczanina, mogłabyś zatem zrobić to samo w przypadku Hammarena-księcia i już brzmiałoby zdecydowanie lepiej. Poza tym nie wydaje mi się, by sam ociekający jadem głos zagrażał pozycji księcia. Przecież głosy nie potrafią absolutnie nic zrobić. Status Hammarena jest na tyle mocny, że żadne słowo nie będzie w stanie strącić go z tej pozycji. Uczynić to zdołałoby jedynie zagrożenie jego życia, prawda?

                Ogółem prolog mnie jakoś specjalnie nie powalił na kolana. Ot, zwyczajna uczta, rozmowa młodego księcia z dyplomatą i raczkujące plany zemsty. Nic oryginalnego.

                Dlaczego Anavati zwraca się akurat do bogini zabawy, która z karierą ma niewiele wspólnego? Zaskoczyło mnie to, myślałam, że raczej będzie się modlić do bóstwa mądrości, pracy czy coś podobnego. Przy okazji – sama wymyślasz imiona? Są naprawdę oryginalne i mają ładne brzmienie, duży plus.

                Jeżeli Avanati przeszła na nauczanie indywidualne, to dlaczego chwilę wcześniej pisałaś, że poniżeniem będzie dla niej zjawienie się w klasie pełnej uczniów i wejście spóźnionej? Chyba że ja coś zrozumiałam opacznie, co także jest możliwe.

Mistrz Asang na odpoczynku, nie nauczając nikogo? Przecież jeszcze kilka miesięcy temu zarzekał się, że doczeka końca swoich dni jako nauczyciel i opiekun, że nie pozwoli wygonić się z Akademii – kiedy zdążył tak diametralnie zmienić zdanie? Jednak Anavati prędko skarciła się w myślach. Nie jej oceniać decyzję starego człowieka, któremu odpoczynek należał się jak każdemu, kto dożył sędziwego wieku. Musiała pogodzić się z losem i przyjąć, co zaoferowano w zamian.

                A mi się wydaje, że on został zmuszony do takiej decyzji, że ktoś ją na nim wymusił. Równie dobrze zresztą mogli go zabić, wyszłoby dokładnie na to samo. Jednak w zasadzie kto miałby to robić? I dlaczego? Nie mam pojęcia, wciąż wiem niewiele, ale jednak słowa nowego mentora Anavati wydają mi się bardzo podejrzane, zwłaszcza w świetle myśli dziewczyny.

                One się uczą tańczyć? W Akademii Sztuk Pięknych? Dlaczego? Wydawało mi się zawsze, że Akademia Sztuk Pięknych jest bardziej związana z malarstwem, rysunkiem... Zastanawia mnie też powiązanie historii dziewczyny z tym, co znalazło się w prologu. Wymyśliłam jedynie tyle, że Anavati któregoś dnia zatańczy dla samej rodziny królewskiej... Jest to możliwe, a nawet całkiem prawdopodobne. Tylko co dalej? Jakoś nie przychodzi mi do głowy żaden pomysł – no nic, dowiem się tego, a przynajmniej taką mam nadzieję.

                Pojedynek obu dziewcząt był z całą pewnością dość nietypowy. Zdziwił mnie jednak fakt wygranej przeciwniczki Avanati. Przecież tyle się namęczyła, natrenowała... Jednak logika nowego mistrza dziewczyny wydaje mi się nieco dziwna. Głównym tematem pieśni ma być miłość, a skoro to ona stała się przyczyną konfliktu, to niech Avanati śpiewa, że miłość nie jest dla niej czy jakoś tak? Dobrze zrozumiałam? Miało to zaskoczyć sędziów i faktycznie zaskoczyło, dlaczego zatem wygrała przeciwniczka Avanati?

                W kolejnym rozdziale zrobiłaś przeskok do kolejnej osoby. Ciekawi mnie, w jaki sposób masz zamiar to wszystko powiązać. Na razie nie widzę też nigdzie nawiązania do tytułu bloga, lecz pewnie jednak wszystko w swoim czasie.

Kury odskakiwały w popłochu, po czym wygrażały skrzydłami, gdy wybiegała z podwórza na ulicę.

                Kury wygrażające skrzydłami? To musiał być naprawdę ciekawy widok...

Dzięki awanturniczym zapędom miejscowych kur i kóz miasto rzadko kiedy cichło, a ich „kud-ku-dak!” czy „meee!” niosło te same oskarżenia co ludzkie „oj!” i „ej!”.

                Zabrzmiało to trochę tak, jakby na miejskie hałasy składały się tylko dźwięki wydawane przez zwierzęta. Przypuszczam, że jeśli już, to byłoby to nieco na obrzeżach, poza samymi murami, lub tez w jakieś wiosce. W mieście co najwyżej można było słyszeć stukot kopyt końskich o bruk i z całą pewnością nie wypełniał go tylko ten dźwięk.

Upasna nie miała jednak czasu przystawać, by się kłócić z kurami – to by dopiero był widok, gdyby wdała się w sprzeczkę ze zgrają rozwydrzonych zwierząt!

                To zwierzęta potrafią dyskutować czy się kłócić? Chociaż w sumie być może to druga Narnia, wszystko jest możliwe.

Po raz pierwszy od dawna Upasna nie musiała się przejmować, że kogoś potrąci, po czym znowu oberwie od matki za „uparte odmawianie dorośnięcia”.

                Obrywać za potrącenie kogoś? Nie rozumiem też, dlaczego jest to uznawane przez jej matkę za „uparte odmawianie dorośnięcia”, przecież na zatłoczonej ulicy zdarza się kogoś popchnąć, choćby i niechcący. Nie sądzę, by Upasna robiła to z premedytacją, więc na jakiej zasadzie jej matka używa podobnego określenia?

                Aha, rozumiem! Na tych Dniach Otwartych Akademii wystąpi Anavati, pewnie zjawi się tez rodzina królewska... No i oczywiście Upasna i jej przyjaciele.

                Prawie trafiłam! W każdym razie występ Anavati (ciągle mylą mi się literki w jej imieniu – przestawiam i wychodzi Avanati!) wyszedł naprawdę ciekawie. Chociaż w zasadzie to, że wystąpi, było do przewidzenia, zaś skręcenie kostki przez tę dziewczynę wydaje mi się podejrzane. Swoją drogą ten konkurs organizowany przez dyplomatów jest naprawdę dużą szansą dla dziewczyny, okazją, by zauważyła ją również rodzina królewska. Bo go wygra – co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

                Jeśli chodzi o mistrza Endrasha, to budzi we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony podziwiam jego zorganizowanie, zdolności do wydobycia z uczennicy tego, co najlepsze, opanowania, a z drugiej wkurza mnie jego brak skrupułów i przysłowiowe dążenie do celu po trupach. Chce zniszczyć związek Anavati? A co zrobi, jeśli dziewczyna się z tego powodu załamie? Rozumiem, że to niby miałoby pomóc jej w samodoskonaleniu i uwolnić od przywiązania do jednego miejsca, ale jednak podobne zachowanie jest trochę bezlitosne.

— Kogo podsłuchowujesz? — szepnęła.

                To było celowe? Dlaczego „podsłuchowujesz” zamiast „podsłuchujesz”?

                Zastanawiam się, skąd w fantastycznej krainie wzięła się gwara poznańska. Tak, chodzi o słówko „kielczyć się”. Rozumiem, że mogło Ci pasować konkretnie w tej sytuacji, jednakże skoro to jest fantastyka, to nie ma tam Poznania, a zatem gwary poznańskiej też nie. Wynika z tego, że matka Upasny nie mogła znać tego słowa. Przy okazji, przypomniało mi się coś, co zwróciło moją uwagę przy okazji występu Anavati – cekiny. Nie sądziłam, że już wtedy istniały. Realia Twojego opowiadania odpowiadają naszemu średniowieczu, jeśli dobrze wnioskuję. To prawda, można było w owych czasach znaleźć wiele przepięknych materiałów, ale cekiny, które mi się aż za bardzo kojarzą z XXI wiekiem? Cóż, może wtedy istniały, a ja nic o tym nie wiem...

— Powinni je wywiesić za… — zerknęła na wiszący na ścianie korytarza zegar — mniej więcej piętnaście minut.

                Chwila. Ty na pewno piszesz o średniowieczu? Na pewno? Co chwilę się zapominasz i wygląda na to, że przenosisz opowiadanie do współczesności. Jeśli jest to zaś zabieg celowy, to postaraj się go chociaż sensownie wytłumaczyć, na przykład działaniem magii. Co mnie uderzyło w przytoczonym fragmencie? Dwie rzeczy. Wywiesić wyniki? Przecież średniowiecze to czasy analfabetyzmu, czasy, kiedy czytać i pisać potrafiły jedynie elity. Nawet jeśli założyć, że wszyscy uczestnicy konkursu są osobami piśmiennymi, to z pewnością samo przedstawienie wyników nie należało do najprostszych zadań, w końcu ręcznie trzeba było zapisać kilkaset imion i nazwisk. Druk przecież jeszcze wtedy nie był aż tak powszechny. Prościej byłoby to po prostu przeczytać. Rzecz druga, która mnie strasznie razi, to zegar. W dodatku wiszący na ścianie korytarza, jak gdyby nigdy nic. Wsiadł do machiny czasu i się teleportował do Twojego średniowiecza? Przypominam, że w średniowieczu i wiekach wcześniejszych jako zegarów używano wszelkiego rodzaju klepsydr, misek z wodą, zegarów słonecznych... Z całą pewnością nie było jednak zegarów takich, jakie znamy w obecnej formie.

                A więc jednak udało Ci się mnie zaskoczyć, nie sądziłam, że sprawy przybiorą właśnie taki obrót. Niemniej jednak wystąpienie przed dziedzicem tronu to z pewnością niemały zaszczyt, który znacznie podniesie samoocenę Anavati. Żałuję, że plan jej mistrza względem związku Anavati, doszedł do skutku, jestem jednak ciekawa, co takiego mu powiedział, że ukochany dziewczyny (nie mogę zapamiętać imienia!) zerwał z nią praktycznie bez powodu!

                Kreacja znachorki wyszła Ci perfekcyjnie. Jest bardzo charakterystyczną postacią, nie da się jej przeoczyć. Miałaś dobry pomysł z daniem jej używanych praktycznie w każdej wypowiedzi słów.

                Link w rozdziale „Oczy za drzwiami” część druga odwołuje czytelnika do części pierwszej, taka drobna uwaga.

                Czyli Hamaren rozpoczął realizację swojego planu pozbycia się brata. Nie rozumiem jednak, jaką rolę ma w tym wszystkim odegrać Anavati, jaki jest cel w aranżowaniu spotkań jej i królewskiego dziedzica. Z pewnością nie jest to przypadek, Hamaren zbyt dokładnie wszystko przemyślał i ustalił, żeby teraz zostawiać wszystko własnemu losowi. Z drugiej jednak strony mam wrażenie, że dla dziedzica korony Anavati jest kimś w rodzaju kurtyzany, osoby, która ma służyć tylko i wyłącznie zapewnieniu rozrywki. Zabawka. Marionetka. Pionek w grze, którą toczą osoby o wiele od niej potężniejsze i świadome swojej władzy. Anavati może zostać przez nich z łatwością wykorzystana, nawet jeśli ona sama tego nie zauważy. Wyraźnie widać tutaj również kontrast między dwójką braci, co starałaś się bardzo uwydatnić. W zasadzie wolę Hamarena – jest zdecydowanie rozsądniejszy, planuje, nadaje się idealnie do rządzenia państwem i z pewnością zdołałby je utrzymać żelazną ręką.

                Trochę dziwna wydała mi się kombinacja zdań:

— Sama teraz rozumiesz, czemu poprosiłem cię właśnie tutaj. — Rozbrzmiewający samozadowoleniem głos księcia Jayanaryi wywołał u dziewczyny dreszcz.

i nieco później:

— Pozwól mi spytać, książę: czemu poprosiłeś mnie właśnie tutaj?

                Wydaje mi się dziwne, że Anavati jeszcze o to pyta po podobnym stwierdzeniu księcia.

— Mając tak drobne dłonie, nie jestem ani trochę zdziwiony.

                To brzmi tak, jakby książę miał drobne dłonie, a nie Anavati. Musisz uważać na użycie tego imiesłowu, gdyż czasami wychodzą naprawdę dziwne rzeczy, gdy się go niewłaściwie użyje.

                Bezwzględny. Tak, tym mianem można określić mistrza Endrasha i trafić w samo sedno jego charakteru. Świetnie rozumiem złość i oburzenie Anavati na propozycję zamieszkania w pałacu do końca roku, zwłaszcza, że wiąże się to z oddaniem się księciu. Wyglądało to tak, jakby jej mistrz chciał poświęcić wszystko, żeby tylko jej kariera dalej się rozwijała. Czy jednak kariera naprawdę jest tego wszystkiego warta? Wygląda na to, że wśród moich wcześniejszych mieszanych uczuć teraz dominuje niechęć do tej postaci.

Życie, mistrzu — odparła beznamiętnie, po czym zapadła w sen.

                Bardzo trafna odpowiedź na zadane przez mistrza pytanie, bardzo, bardzo trafna.

                Jej, tego się nie spodziewałam. Mistrz Endrash wcale nim nie jest, ale okazał się szpiegiem księcia? W jakim celu? Dlaczego akurat ona? Skąd książę mógł wiedzieć o jej istnieniu? No cóż, z pewnością będzie to czynnik, który zaważy na uczuciach Anavati do księcia. Czeka go wybuch z jej strony? Co ona teraz ma zamiar zrobić? Jak ucieknie? Tyle pytań, a odpowiedzi jak na razie nie ma... Sądząc po tym, co pojawiło się w kolejnych częściach, zemsta dziewczyny wcale nie będzie taka przyjemna, przynajmniej nie dla księcia. Umrze, ale będzie dalej żył? Przecież to paradoks.

                Tak mi przyszło do głowy... Mistrz Endrash nie powiedział dosadnie Anavati, na usługach którego księcia był. Ona oczywiście zrozumiała, że chodzi o dziedzica, lecz równie dobrze mógł to być Hamaren. I zapewne był. Sprytne.

                Ze wszystkich postaci najbardziej chyba polubiłam Anavati, może jeszcze znachorkę, której imienia również, niestety, nie mogę zapamiętać. W każdym razie podoba mi się fakt, że Twoje postacie naprawdę żyją. Ani razu nie odniosłam wrażenia, że zachowują się nienaturalnie bądź prowadzą sztywno dialogi. Nie, czułam się, jakbym czytała o losach prawdziwych ludzi, za co wielkie, wielkie brawa.

                Jedyne, czego mi zabrakło, to opisy ludzi. Nie wiem, jak wyglądają Twoi bohaterowie. Nawet, jeśli już gdzieś ich opisywałaś, powinnaś wracać do tego co jakiś czas, inaczej bardzo łatwo się zapomina. W wygląd otoczenia również można by było się nieco bardziej zagłębić. Najlepiej chyba jednak wychodzi Ci pisanie dialogów, takie odniosłam wrażenie. Naprawdę wczuwałaś się w postać i czytanie tego było prawdziwą przyjemnością.

                Masz bardzo lekki styl, płynny, czyta się dobrze i z przyjemnością. Musisz jednak uważać na słownictwo, jego dobór, gdyż w pewnych miejscach się zamotałaś i niepotrzebnie coś dopisywałaś, jakby na siłę. Błędów jako takich nie było w ogóle, czego również gratuluję. A, i przypomnę: uważaj na czas akcji i wszystkie elementy, które są typowe raczej dla czasów obecnych. Pomijając jednak te drobiazgi, jestem zdania, że Twojemu blogowi do perfekcji brakuje naprawdę niewiele. Będę zaglądać, to na pewno. Życzę powodzenia w dalszym pisaniu!

                Myślę, że z czystym sumieniem mogę postawić Ci bardzo dobry i pójść w końcu spać.