I JESZCZE JEDEN, I JESZCZE RAZ... STO LAT! To już cztery lata...

Hej, ludziska, zwierzaczki, mróweczki, gruszeczki i kosmici!

Ta krótka notka ma na celu celebrację naszych CZWARTYCH już URODZIN. Cieszymy się, że mogliśmy być przez ten czas z Wami i mamy nadzieję, że na tej czwórce się nie skończy... Aby jednak oszczędzić sobie i Wam nudnych przemówień, patetycznych wyznań i innych takich, po prostu zapraszamy do przeczytania tego skromnego posta, do którego jednak na pewno z przyjemnością będziemy wracać. 

Na początek prezentujemy opowiadanie, które mimo swej prostoty kryje w sobie wiele ukrytych ciekawostek o nas... Czyli jest po prostu NASZE i OD NAS. :)

______________________________________________________________

Górujące na niebie złote słońce, oszałamiający błękit nieba, ćwierkanie ptaków... Czy to Eden? Nie. W oknie biurowca raz po raz pojawiały się energicznie poruszające się sylwetki osób. Wprawione oko mogłoby zauważyć wirujące w powietrzu kartki papieru, a dobre ucho - usłyszeć piskliwe kobiece krzyki. Takiej scenerii daleko do rajskiego spokoju i harmonii.

Do gabinetu z napisem "Dyrektor" dziarskim krokiem weszła uśmiechnięta dziewczyna z kubkiem kawy. Zamarła, gdy tylko zobaczyła swoją szefową w niecodziennej pozycji: szatynka stała właśnie na krześle i machała neseserem na wszystkie strony.

- Ee... Daff? Wszystko w porządku?

- Co? - odezwała się zapytana roztrzęsionym głosem. - Nic nie jest w porządku! Gościu od dezynfekcji miał przyjechać cztery godziny temu, a ja jakoś ciągle widzę wszędzie te irytujące pająki!

Drina przez chwilę próbowała ukryć swój ironiczny uśmiech. Nie wychodziło jej to jednak zbyt dobrze. Kaszlnęła kilka razy, choć od razu widać było, że był to kaszel raczej wymuszony, mający na celu maskowanie prawdziwych uczuć. Chwilę później odezwała się jednak nieśmiało:

- Nie uważasz, że trochę przesadzasz? To tylko kilka pająków, po co ci od razu dezynfekcja... - urwała, kiedy dostrzegła surowe spojrzenie szefowej.

- Gdzie jest Gnome? - zapytała Dafne, ostatecznie schodząc ostrożnie z krzesła. Postanowiła zmienić temat.

- Nie wiem, chyba dzisiaj nie pracuje.

- Jak to nie pracuje? Gdzie ci mężczyźni, kiedy są potrzebni?

To mówiąc, dziewczyna zaczęła przetrząsać zawartość swojej torebki. Na biurko wypadły różne przedmioty: szminka, paczka chusteczek higienicznych, długopis, czerwony portfel, bilet do kina z zeszłego tygodnia... Wreszcie w dłonie wpadł również telefon.

- Nie odbiera - podsumowała z irytacją Dafne po kilkunastu sekundach ciszy. - I jak ja niby mam się teraz swobodnie spakować, skoro w każdym kącie mogą się na mnie czaić te krwiożercze stwory?

- Żadne tam krwiożercze. Poza tym, co ty chcesz tu pakować? Trzymasz strój kąpielowy w biurze? Wyluzuj, mamy tam odpoczywać.

- Stroju kąpielowego nie, ale inne rzeczy już tak. Zresztą będę musiała radzić sobie sama. Grabi sobie chłopaczyna, oj grabi...

Drina odłożyła na biurku filiżankę z kawą i po cichutku wycofała się z biura. Minęła po drodze zabieganą Skoiastel, której jak zwykle okulary zjeżdżały na sam czubek nosa. Była trochę zdyszana.

- Uważaj, jest wkurzona - rzuciła Drina. Skoia spojrzała na nią zdziwiona, palcem wskazującym poprawiając drugą parę oczu. Nie wydawała się zniechęcona i śmiało przekroczyła próg gabinetu. Weszła do pokoju, w którym urzędowała Dafne. Rozejrzała się po wnętrzu, ciekawa jak zawsze, i zatrzymała swój wzrok na szefowej. Przechyliła nieznacznie głowę, a na jej ustach pojawił się delikatny uśmieszek. 

- Szefowo, wszystko w porządku? - spytała niepewnie, ciągle pamiętając o tym, co jej Drina powiedziała przed chwilą na korytarzu. Na biurku, obok kawy, położyła książki, które ze sobą przyniosła. - Może w czymś pomóc?

Dafne machnęła niedbale ręką, ciągle uważnie rozglądając się za intruzami.

- Nie trzeba - mruknęła. Nie widząc żadnego niepożądanego gościa w pobliżu, odwróciła się w stronę oceniającej. - Gotowa? 

Skoiastel przygryzła delikatnie dolną wargę.

- Już dawno, ale... - zawahała się. - Bo wiesz, szefowo, tak sobie pomyślałam... - Zerknęła znacząco na półkę z aktami blogów do oceny.

Dafne spojrzała na nią wyczerpująco. Widząc jednak jej wzrok na teczkach z danymi autorów blogów, westchnęła ciężko.

- Nie ma mowy – powiedziała. - To są nasze wakacje. Wakacje - zaakcentowała. - A wtedy się nie pracuje, tylko odpoczywa. Nabierzesz sił i po powrocie ruszysz z zapałem do pracy.

Oceniająca spojrzała na nią z nadzieją.

- Ale gdyby tak tylko... - zaczęła.

- Nie. - Dafne nie umiała sobie wyobrazić, jak można na wakacje brać pracę ze sobą. - Mamy się świetnie bawić.

Skoiastel wzruszyła ramionami i westchnęła zrezygnowana. Musiała pogodzić się z przegraną. Zerknęła z tęsknotą w stronę segregatora opatrzonego jej imieniem. Wciąż wydawał się jej za gruby.

- Czy pomóc ci w czymś? - Spojrzała na szefową, nawet nie zauważając, że się powtarza, choć powtórzenia bardzo jej przeszkadzały. I brak przecinków. I ich nadmiar zresztą też.

- Nie – odpowiedziała ostatecznie, przerzucając jakieś papiery na biurku. – Mówiłam już, że nie trzeba. 

Skoiastel uśmiechnęła się nieznacznie i wycofała się do drzwi. Trudno jej było ukryć rozczarowanie. Już miała zamykać za sobą drzwi, gdy usłyszała głos Dafne:

- Albo czekaj! - Zerknęła na nią i uśmiechnęła się. - Zajrzyj do Aithnne i zobacz, jak sobie radzi. Wiesz, w końcu jest nowa i może sobie nie dać rady z ogarnianiem niektórych rzeczy.

- Żaden problem - odpowiedziała, po czym zasalutowała żartobliwie i opuściła pomieszczenie, nim Dafne zdążyłaby w nią czymś rzucić. Pal licho, gdyby to było tylko grube tomiszcze, które wcześniej położyła na biurku. Tam też stała przecież kawa Driny!

***

- Koszulki są, spodnie są, piżama - jest... Wszystko jest, ale... - Aithnne podrapała się z westchnieniem po głowie - ...czegoś mi jednak brakuje.

Od godziny siedziała nad walizką, sprawdzając, czy wszystko spakowała. Bardzo się przejmowała wspólnymi wakacjami z nowymi znajomymi z pracy. Szczerze powiedziawszy, to były jej pierwsze wakacje od... od pewnego czasu. Jakoś nie było okazji, ot co.

Opadła na łóżko przykryte jaśminową narzutą w chwili, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzała z roztargnieniem w tamtą stronę.

- Proszę - mruknęła.

Do środka weszła Skoiastel, na której widok Aithenne się uśmiechnęła. Starsza oceniająca spojrzała na otwartą walizkę i bezradnie się w nią wpatrującą koleżankę, po czym zapytała:

- Pomóc ci w czymś? – Najwyraźniej bardzo lubiła tę kwestię.

- W sumie to nie wiem - mruknęła dziewczyna. - Niby spakowałam wszystko, ale... ale... Mam wrażenie, że o czymś zapomniałam.

Skoiastel uśmiechnęła się lekko. Doskonale znała to uczucie, ona także często zapominała o różnych rzeczach, tyle że w ostatniej chwili zawsze sobie o nich przypominała i... no, nie było problemu. 

Spojrzała z troską na koleżankę.

- Spakowałaś krem do opalania? Okulary przeciwsłoneczne? 

- Tak, tak, schowałam. 

Skoiastel rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając jakiejś podpowiedzi, gdy nagle jej wzrok zatrzymał się na błękitnym skrawku materiału wystającym z szuflady. Zamyśliła się na chwilę.

- A strój kąpielowy?

- Oczywiście, że... - przerwała gwałtownie. - STRÓJ! - Rzuciła się do torby i zaczęła przerzucać ubrania. Po chwili opadła na łóżko, pacając się w czoło. - Jedziemy nad morze, a ja zapomniałam spakować tak oczywistej rzeczy jak strój kąpielowy. - Roześmiała się. Spojrzała z wdzięcznością na Skoiastel. - Dzięki wielkie.

- Żaden problem - odparła dziewczyna już drugi raz tego samego dnia. Wycofała się do drzwi. - Jakbyś czegoś potrzebowała, to dzwoń, wołaj albo przychodź. - Uśmiechnęła się delikatnie. - No i nie zapomnij, że za godzinę zbiórka w holu. 

- Jasne, jasne. Raz jeszcze ci dziękuję - powiedziała Aithnne, wpychając do torby wydobyty z dna szuflady strój kąpielowy. 

Skoia spojrzała ostatni raz na koleżankę, po czym wyszła z pokoju.

***

Donośne pukanie zagłuszyło ciszę panującą na końcu korytarza.

- Proszę!

- Cześć, przyszłam zapytać, czy już jesteś goto… Mademoiselle, a co ty robisz? – Skoiastel spojrzała w stronę dziewczyny, która siedziała przy biurku i stukała palcami w klawisze swojego laptopa.

- Pracuję.

- Dobrze, że Dafne tego nie widzi – skwitowała dziewczyna, znów poprawiając okulary na nosie. Podeszła do biurka, podała dłoń kobiecie, by po chwili usiąść na fotelu naprzeciwko niej, chociaż koleżanka po fachu nawet na nią nie spojrzała, a klikanie wciskanych klawiszy było tak głośne, że Skoia przez chwilę zastanawiała się, dlaczego nie słychać go było na korytarzu.

Uwielbiała ten gabinet. Otoczony był pomalowanymi na brązowo ścianami, przy których stare książki i z dawna zapomniane, ale dobrze zachowane teczki ocenionych blogów zapełniały regały meblościanki. Było ich bardzo dużo. Dodatkowo, gdzie tylko rzuciło się okiem, można było podziwiać obrazy słynnych malarzy czy poroża dzikich zwierząt. Skoia wciągnęła powietrze nosem, szukając zapachu staroci, lecz ku swojemu rozczarowaniu nic nie poczuła. Fakt, może i pomieszczenie przypominało gustowną rupieciarnię, lecz ekipa konserwująca nie pozwoliła ani drobince kurzu osiąść na drewnianych półkach.

- Ale czemu? Dawno nic nie pisałam, a przez te dziury w załodze ciągle mamy zapełnioną wolną kolejkę.

- Zrobisz to jak wrócisz, przecież za chwilę jedziemy na wakacje.

- Wiem, Gnome zaraz przyjedzie i przywiezie moje bagaże. Dałam mu klucze, wiesz… żebym mogła coś tu jeszcze popisać.

Skoiastel podrapała się po swojej głowie. Przez chwilę żałowała, że i swoich kluczy nie oddała Gnomiakowi, bo Mademoiselle miała stuprocentową rację. Przydałby się ktoś nowy w załodze…

***

- Już? Wszyscy? Super. To może przejdziemy od razu do rzeczy, niech ktoś zamknie w końcu to biuro, bo wszyscy zasłużyliśmy sobie na odpoczynek. W końcu to już cztery lata prosperujemy…

- Pssst! – szepnęła Drina, przykładając do ust twarz. – Właściwie, to zmieniałyśmy siedzibę…

- Oj, nieważne. Ważne, że nazwa wciąż ta sama, firma działa, oceny powstają i idzie nam to coraz lepiej. Cieszę się, że wciąż możemy naprawiać blogsferę w przyjemnej atmosferze i że są z nami ludzie, którzy nam pomagają. Naprawdę, dziękuję wam. Dziękuję też autorom za to, że powierzają nam swoje blogi oraz tym, którzy są z nami i nas po cichu wspierają.

- Mam pomysł! – krzyknęła nagle Aithnne, burząc całą podniosłą atmosferę. Dafne spojrzała na nią zdziwiona, tak samo zresztą jak reszta załogi. – To może zróbmy sobie pamiątkowe zdjęcie?

Nikt już nie zaprzeczał, tylko wszyscy radośnie ustawili się w rządku. W międzyczasie Drina wyciągnęła plik kartek i zaczęła szybko coś na nich skrobać. Po chwili każdy dostał po jednej sztuce.

- A ja? – zapytał Gnome, bawiąc się w dłoni kluczami od samochodu.

- Ty nam je zrobisz. W końcu jesteś facetem. – powiedziała Dafne, przypominając sobie wcześniejszą rozmowę z Driną. Gnome już się nie odezwał, ale ochoczo chwycił za aparat.

- To teraz wszyscy razem! Trzy! Dwa! Jeden! UŚMIECH!

(kliknij, żeby powiększyć)

Specjalnie dla Was organizujemy łatwy i ciekawy według nas KONKURS. Widzicie zdjęcie powyżej? Tak - to napis złożony z naszych zdjęć z literami. Myślicie - okej, ale co mamy zrobić? Waszym zadaniem będzie odgadnięcie... kto jest kim. :) Odpowiedzi przesyłajcie na maila: olympianis@vp.pl - pierwsza osoba, która dobrze wskaże zdjęcie danej oceniającej (w której kolejce jest lub do którego chce się zgłosić) wygrywa ocenę bez kolejki. Laureatów będzie więc pięcioro - tylu, ilu oceniających. Pamiętajcie - kto pierwszy, ten lepszy! Wszystko jasne? To powodzenia. :)

______________________________________________________________

Teraz słów parę od Driny:

Cztery lata to niemało, prawda? Dużo się przez ten czas wydarzyło, poznaliśmy wiele osób, zarówno oceniających, jak i ocenianych. Pragniemy Wam wszystkim serdecznie podziękować za spędzony wspólnie czas i życzymy mnóstwa szczęśliwych chwil w kolejnych latach.;)
Jeszcze tylko dodam, że miała być również literka i od Gnome, jednak nie mógł on wziąć udziału w zabawie z powodu niespodziewanych okoliczności.

Pozdrowienia, dobrej nocy!