[675] http://69-igrzyska-glodowe.blogspot.com/

Adres bloga: 69-igrzyska-glodowe

Autorka: Paulla K

Oceniająca: Kot

1. Pierwsze wrażenie

Adres oznaczać może tylko jedno – fanfik Igrzysk Śmierci. Nazwa jest prosta, oczywista i zaznajomionych z tematem trylogii natychmiast informuje o tym, co znajdą na łamach bloga. W porządku, przepadam za taką prostotą; lubię, kiedy już sam adres ma w sobie konkretną informację.

Z napisem na belce jest już gorzej. Jakiś taki... głupawo-coelhowski, z gatunku tych płytkich i budzących irytację. Ponadto, jeśli to tytuł całego opowiadania, to nie powinien być zakończony kropką.

Szablon z gatunku takich, które wywołują u mnie mieszane uczucia. Pojawia się nań niejaka Amandzia Seyfried w odsłonie, którą kojarzę z adaptacji Czerwonego Kapturka. Ta filmowa popłuczyna zmarnowała mi trochę ponad godzinę życia, także nie polecam, film jak durny, tak nudny. W każdym razie jej obecność sugeruje już, że bohaterką opcia jest blondyneczka o sarnich oczach. Mój merysujkowy detektor zapiszczał nieśmiało.

 Nie czepiam się, blogasek jak blogasek. Ja bym się tu raczej nie zatrzymała, gdyby mnie przypadkiem przywiało, albowiem lubuję się w minimalizmie i nie przepadam za randomowymi wtopieniami, ale bywało gorzej.

7/10

2. Grafika

Jak już wspominałam wyżej, nie przepadam za szablonami, których główna idea opiera się na wtopieniu kilku losowych rzeczy w tło. W rzeczonym szablonie, prócz zaniepokojonej Amandzi, widzę zamek, lampę, drugi zamek, jakieś schody, kilka kwiatków, umm... Kupy się to ani trochę nie trzyma, także nagłówek sobie nie zaskarbił mojej aprobaty.

Radziłabym zrezygnować z obrazków sukienek wklejanych do notek. Zadaniem autora jest opisywać detale w taki sposób, aby czytelnik nie potrzebował wizualizacji. Losowe minki Amandy tu i ówdzie również do mnie nie przemawiają. Czas na małą dygresję. Nie rozumiem idei utożsamiania wyglądu bohatera z rzeczywistą osobą. Nawet jeśli opisując swoich bohaterów masz na myśli prawdziwe osoby, zostaw to dla siebie. Pozwól czytelnikom wyobrazić sobie swoje postaci; w ten sposób prędzej zdołają się do nich przywiązać. Taka drobna rada.

Menu jest w miarę czytelne, aczkolwiek wyrzuciłabym obserwatorów. Rozumiem, że tu chodzi o dowód słuszności społecznej, który ma nakłonić przyszłych czytelników do podążania za innymi, ale mnie zawsze się to wydawało zbędne i nieestetyczne. Widget ten rujnuje kolorystykę szablonu, nieładnie z nim kontrastując.

6/10

3. Treść

Przeczytałam te siedem rozdziałów w ciągu godziny i powiem szczerze, że nie było to szczególnie ekscytujące. Niewiele wspomnień dotyczących treści osiadło w mojej pamięci (a to bardzo niedobry znak), także zmuszona jestem posiłkować się dość obszernymi notatkami (które w większości są dość niecenzuralne, albowiem Kot w głębi duszy to istotka prosta i wulgarna).

Przede wszystkim zwolnij. Przestań się spieszyć. Odetchnij. Szczegółowo zaplanuj akcję. Miałam wrażenie, że piszesz skrótowo i pospiesznie, byleby jak najszybciej dotrzeć na arenę, przez co cholernie spłyciłaś całość. Historia Melisy (nad imieniem i samą Melisą popastwię się później) kompletnie nie zapada w pamięć, jak to już wcześniej wspomniałam. Fabuła jest całkowicie odarta z detali, które nadałyby opowiadaniu zalążki własnego charakteru.

Rozumiem, że piszesz fanfiction – opierasz się więc na cudzym kanonie – ale to nie daje Ci prawa do niemal całkowitej rezygnacji z kreowania świata... Zauważyłam niepokojącą tendencję; mianowicie, wolisz opisywać szczegółowo ubrania, niż to, co otacza główną bohaterkę będącą równocześnie narratorką. Rozumiem, być może chciałaś w jakiś (nieudolny) sposób podkreślić to, jak bardzo Melisa jest skupiona na przeżyciu, ale to nie oznacza, że powinnaś omijać opisy pociągu, Kapitolu, fantastycznej technologii będącej chlebem powszechnym w stolicy Panem, a nawet elementów codzienności życia głównej bohaterki, czyli Akademii dla zawodowców, o której nie dowiedziałam się niczego ponad to, że istnieje. Ta skrótowość i sprawozdawczość odziera Twoją twórczość z jakichkolwiek resztek uroku. Mogłaś zawrzeć w tej historii tyle niesłychanych detali, tyle obszernych opisów, które porwałyby bardziej wymagających czytelników! Opisujesz w końcu świat pełen niesprawiedliwości, nierówności społecznej, świat, w którym dzieciaki biją się na śmierć i życie ku radosze bandy wypacykowanych, rozpieszczonych kapitolińczyków. Pomijanie tego wszystkiego to prawdziwe marnotrawstwo potencjału, który niesie w sobie świat stworzony przez Collins. Poza tym, rezygnowanie z opisywania detali i ten wszechobecny pośpiech sprawiają, że ciągłość akcji jest stale zaburzana przez irytujące przeskoki. Tu Melisa z kimś rozmawia, po chwili nagle jest pod prysznicem, w następnej chwili zasypia... Twoja pisanina nie ma osobowości, przez co kompletnie rozpływa się w odmętach niepamięci zaraz po zakończeniu czytania. Warto by było to zmienić.

Dlaczego też obcesowo traktujesz wątki, z których mogłoby wykiełkować coś ciekawego? Chciałabym wiedzieć więcej o tym, jak zginął brat Melisy. Dlaczego właściwie pozwolił przeżyć siostrze Chrisa? Ale Ty znowu pędzisz na złamanie karku, tratując po drodze wszelkie zaczątki wątków pobocznych, zarys kreowanego świata i wszystko to, co mogłoby sprawić, że Twoje opowiadanie nabrałoby barw i byłoby w stanie zaspokoić potrzeby bardziej wymagających czytelników niż chmara innych fanfikarek czytająca, bo „komć za komć” i kolejny obserwator do kolekcji.

Sama kreacja bohaterów również woła o pomstę do nieba. Melisa jest klasyczną merysujką. Piękną, pożądaną, zgrywającą niedostępną przed zalotami chłopaka, który najpierw wydawał jej się kompletnym palantem. Oczywiście, jest fenomenalna w byciu zawodowcem. Oczywiście, pięła się na szczeblach Akademii szybciej niż reszta niemarysujskiego plebsu. Oczywiście, Chris „rządzący” Akademią natychmiast zwraca na nią uwagę i rzuca dla niej dziewczynę. Oczywiście, całe Panem oszalało na jej punkcie z bliżej nieokreślonych powodów. Oczywiście, zna się na ziołach, bo jest córką aptekarzy (by the way, to jawna zżyna z książki; nie mogłaś wymyślić czegoś własnego? Chyba fikcja fanowska polega na tym, że dodaje się także coś od siebie do świata stworzonego przez autora?).

Podczas gdy inni trybuci potrafią posługiwać się zaledwie jednym typem broni, ona opanowała noże, łuk, sztylet i kastety, bo samo absolutnie perfekcyjne rzucanie nożami do celu nie jest wystarczające. Oczywiście, jest tak naprawdę nudna, bezbarwna i absolutnie nie budzi sympatii ani jakichkolwiek emocji poza znudzeniem... a powinna! Idzie na śmierć, targają nią konflikty wewnętrzne, kocha tryumfatora poprzednich igrzysk, żyje w okrutnej rzeczywistości! Kolejna część potencjału poszła sobie beztrosko fruwać z kosogłosami. No i jej imię... kojarzy się z herbatką, a to skojarzenie głupawe. Nie lepiej byłoby nazwać ją Melissa...? I imię jej brata... Dareyk? Jak to się w ogóle czyta? Generalnie wydaje mi się, że powinnaś zastanowić się nad większością imion. Już pomijając herbaciane skojarzenia z imieniem głównej bohaterki, Pie jako imię? Serio? Wiem, że podkreśliłaś inną wymowę, ale naprawdę, trybutka-zawodowiec o imieniu kojarzącym się z plackiem nie brzmi zbyt śmiercionośnie.

Doceniam próby zarysowania jej wewnętrznych konfliktów, tego, że nie chce zabijać i tak naprawdę czuje się słaba psychicznie, ale... nadal są to próby raczej nieudolne i mało wiarygodne pod względem psychologicznym. Chris również nie zachwyca kreacją, wydaje się tępym, irytującym palantem. Te wszystkie „skarby”, „miśki”, „koteczki”, „boginie”, istna obrzydliwość. I to „jeszcze będziesz moja, skarbie”... No toć bełt sam się do ust ciśnie.

Miłość między bohaterami istnieje tylko dlatego, że tak zostało zadeklarowane. Nie ma chemii, nie ma ciepła, nie ma nic, co sprawiłoby, że tworzyliby realną parę, między którą istnieje prawdziwa więź charakterystyczna dla kochającej się dwójki ludzi.

Reszta to statyści. Ewentualnie Marcowi należy się jakaś wzmianka, ale to typowy schematyczny „Bad Guy”. Nic ciekawego, mogę marudzić dalej.

Dialogi absolutnie mnie zmierziły. Jeśli akurat nie są bezbarwne, płytkie i w żaden sposób nieróżnicujące charakterów postaci, to pojawiają się w nich idiotyczne młodzieżowe teksty w stylu „odwaliło ci” i inne wstrętne wyrażenia, które nie pasują do tematyki.

Piszesz o Panem, nie o polskim gimnazjum, więc niech to w jakiś sposób zostanie również ujęte w wypowiedziach bohaterów!

Dla przykładu... Nie jestem w stanie wyobrazić sobie Ceasara Flickermana używającego określenia „i w ogóle”. Po prostu nie.

 Warstwa dialogowa opowiadania jest równie ważna, co opisy. Jedno i drugie kuleje w stopniu porażającym, także powinnaś wziąć się do pracy i przestać uprawiać pożałowania godne niedbalstwo w obu tych kwestiach.

Przejdę teraz do nieścisłości, błędów i innych rzeczy, które mnie zirytowały w trakcie czytania. Wypiszę je w dość chaotycznej formie, ale lepiej tak niż wcale.

W książce wspomniane zostało, że w dystryktach, gdzie pojawiali się zawodowcy, istniały skonkretyzowane reguły zgłaszania się na trybuta. Podczas gdy Melisa została zwerbowana do Igrzysk w sposób wspomniany w książce, Marco nie pozwolił Hailey nawet sięgnąć po los. Ta scena wymaga dłuższego przemyślenia i zastanowienia się nad tym, czy nie warto by było stworzyć jakichś reguł dotyczących losowania i zgłaszania się na trybuta.

W pewnym momencie pojawił się zarzut, że dorośli w dystryktach „nic nie robią”, tylko patrzą w telewizory. Przepraszam, ale co mają zrobić? Wywołać rewolucję, żeby jeszcze więcej dzieciaków zginęło w bombardowaniach i wskutek tortur i chłost? Co to w ogóle za głupi, bezmyślny zarzut?

Retrospekcje o tym, jak Melisa i Chris się w sobie zakochali, są płytkie i schematyczne. Nie ma żadnej chemii, żadnego nawiązywania więzi, czegokolwiek. On ją chciał, ona zgrywała niedostępną zołzę, ale nagle jej przeszło, bo był uparty i chwycił ją w ramiona, gdy zleciała z drabinki... No wow...

Poza tym, jakim cudem Melisa może pracować w sklepie rodziców? Nie ma zajęć w Akademii, treningów? Dlaczego apteka? Kolejna mało kreatywna inspiracja książką?

Najbardziej zirytowała mnie scena, w której Chris śledził Melisę, a ta w złości rzuciła w niego sztyletem. Chłopak zrobił rzecz niemożliwą i złapał sztylet w locie (co on, Jedi? Wiedźmin? Jedno i drugie?!), po czym udał, że został zraniony. Nóż chyba zatopiłby się widocznie w ciele, to po pierwsze, a po drugie... Czemu Melisa w jednej chwili chce go zabić, w drugiej pada na kolana, a gdy okazuje się, że ten tylko udawał, wścieka się na niego i strzela foszka z przytupem? Dziewucho durna, przed chwilą chciałaś go ranić, bo cię śledził, a jak się okazuje, że tylko udał zranienie, to nagle rozpętujesz aferę? Wściekaj się na siebie, że nie panujesz nad odruchami i rzucasz nożami w ludzi za takie błahostki...

Zirytowało mnie również, że przy wyznaniu Chrisa o tym, że Snow chciał sprzedawać jego ciało zbereźnikom z Kapitolu, Melisa w ogóle nawet nie zwróciła na to uwagi, tylko skupiła się na tym, że wyznał jej miłość. +100 do bycia egocentryczną bitch. Chcieli kupczyć ciałem twojego chłopaka, a ty przeżywasz miłosne wyznania?! Gdzie twa empatia?! Cała ich relacja jest płytka, słabo opisana, źle zarysowana i generalnie pozbawiona znamion bliskości. Trzy pierwsze rzeczy, które wymieniłam, dotyczą również kreacji bohaterów.

W ogóle, ten cały ambaras z tym, że Chris dał się podpuścić i się przyznał, że ma dziołchę oraz to, że Melisa musiała udzielać wywiadów... To też ciekawy wątek, który zmarnowałaś pośpiechem. Opowiadanie to nie sprawozdanie! Pisanie wymaga zagłębiania się w znaczące detale!

Jakim cudem arena przypominała Melisie Panem, skoro Panem jest różnorodne i każdy dystrykt wygląda inaczej?

Długimi nożami się nie rzuca. Tak samo jak kastety zakłada się na pięści, więc nie służą do rzucania.

Melisa twierdzi, że jej kluczem do zwycięstwa jest znajomość trucizn. Wydaje mi się, że łatwiejsze od trucia jest zaciukiwanie ludzi sztyletami, kastetami i tym wszystkim, co nasza Merysujka jeszcze potrafi robić w celu unicestwiania reszty trybutów. Skąd w ogóle miała pewność, że znajdzie zielsko na arenie? Przecież to mogła być pustynia albo dżungla, gdzie pokrzywy raczej nie rosną.

Podsumowując, nie jest dobrze. Jest fatalnie. Rozumiem, że to początki, ale jeśli chcesz kiedyś napisać coś względnie strawnego, przez Tobą dużo pracy.

4/40

4. Poprawność

Usiądź wygodnie, bo przed nami najdłuższa kategoria w tej ocenie.

Przede wszystkim – gdzie są akapity?! Wiesz, jak niewygodnie się czyta taki zbity tekst?

Po drugie – w dialogach używa się półpauz, a nie dywizów.

Błędów jest multum, zwłaszcza interpunkcyjnych. W pewnym momencie (w okolicy drugiego rozdziału) przestałam zaznaczać większość z nich. Nie będę wypisywać wszystkich potknięć, bo naprawdę szkoda mi czasu; jest tego po prostu za dużo, a ja nie jestem betą (nawiasem mówiąc – kimkolwiek jest Natalie Black, fatalna z niej beta...).

Prolog

Nigdy tak naprawdę nie czułam się gotowa do tego by zabijać(...)

(...) tego, by (...)

Bo niby jak, taka osoba jak ja ma się do tego przygotować.

Znak zapytania na końcu. I zbędny przecinek przed „taka”.

Łatwiej jest zabić, gdy nic nie wiem się o swojej ofiarze (...)

„Ofierze”. I albo „wiem”, albo „wie się”.

Obudzić w sobie czysta nienawiść i chęć zabijania?

„Czystą”.

Jestem słaba, w środku psychicznie, bo fizycznie jestem przygotowana idealnie.

Nie musisz dookreślać, że „psychicznie” to „w środku”. To logiczne.

Dopiero wtedy, gdy znalazł się na arenie zrozumiałam, że bez niego nie potrafię żyć.

Przecinek po „arenie”.

Fakt byliśmy razem, ale trzeba kogoś stracić by naprawdę rozeznać się w swoich uczuciach. (...)

Przecinek po „fakt” i „stracić”. Nie, nie trzeba nikogo tracić, żeby wiedzieć, co się do niego czuje... Może napisz to tak: „Czasami trzeba doświadczyć obawy, że można kogoś stracić, aby naprawdę rozeznać się w swoich uczuciach”?

(68 igrzyska śmierci)

„Sześćdziesiąte Ósme Głodowe Igrzyska”. „Igrzyska Śmierci” to nie jest nazwa tego wydarzenia, a polski tytuł pierwszego tomu. Nie lepiej byłoby też napisać jakąś wzmiankę w stylu „wciąż pamiętam zeszłoroczne dożynki...” zamiast posługiwać się tanim chwytem, jakim jest zamieszczenie informacji w nawiasie?

Hailey podchodzi do misy z imionami i nazwiskami chłopców. Spoglądam w jego stronę (...)

To brzmi, jakby narratorka patrzyła w stronę jakiegoś gościa, który nazywa się Hailey.

Podnosi dwa palce do serca i przenosi je na usta. Po czym wyciąga w moją stronę jakby posyłał mi buziaka (...)

Po co rozbijać to na dwa zdania?

Słyszę jej skrzekliwy głos więc odwracam się w jej stronę.

Jej, czyli czyj? Domyślam się, że Hailey, ale jednak nie było to uwzględnione w tekście. Przecinek przed „więc”.

I mój świat się zawala, wiem jedno, jeśli on tego nie przeżyje, ja też…

Tym razem przydałoby się rozbić to zdanie na dwa. Na przykład tak: „I mój świat się zawala. Wiem jedno – jeśli on tego nie przeżyje, to ja też...”

Rozdział I

Plac sprawiedliwości, Hailey poruszająca bezgłośnie ustami jakby poddawała głos pod właśnie lecący film z Kapitolu i na podeście obok Enobarii siedzi on, Christopher, zwyciężył, wygrał i wrócił do mnie.

Co to za koszmarny strumień świadomości? Po pierwsze, to brzmi bardziej jak plan rozdziału, który się pisze, zanim się zacznie tworzyć na serio. Po drugie, to zdanie dałoby się podzielić na co najmniej trzy sensowniejsze zdania. (i bardzo często takie kwiatki pojawiają się w tekście)

Po trzecie... postaram się sensownie sparafrazować ten fragment, aby pokazać Ci, co mam cały czas na myśli, gdy czepiam się skrótowości stylu.

Stoję na Placu Sprawiedliwości wśród pozostałych dziewcząt, oczekując na losowanie. Przełykam ślinę; myśl o tym, że to ja mogę zostać wybrana na kolejną trybutkę, o tym, że już wkrótce moja krew może spłynąć na arenie tegorocznych Igrzysk, budzi we mnie zrozumiały niepokój. Co dziwne, jednak bardziej niż wizją własnej śmierci, martwię się tym, że Igrzyska oznaczają rozłąkę z Chrisem.

 Hailey, pstrokato odziana kapitolinka zajmująca się dożynkami mojego dystryktu odkąd tylko sięgam pamięcią, porusza bezgłośnie ustami. Mam wrażenie, że wszystko dookoła mnie zwolniło i gwałtownie ucichło.

Uważnie obserwuję Christophera; siedzi na podeście obok Enobarii, mentorki i tryumfatorki Szęśćdziesiątych Drugich Igrzysk. Chłopak sprawia wrażenie spokojnego, ale drobne detale nie umkną komuś, kto zna go dobrze jak ja; widzę jak nieznacznie zaciska pięści, jak wierci się w siedzeniu, jak zagryza dolną wargę i ukradkiem zerka w moim kierunku...

Uśmiecham się pod nosem, ledwie poskromiwszy wilgoć zbierającą się pod moimi powiekami. Do dziś nie wierzę własnemu szczęściu; każdego ranka budzę się, dziękując losowi, że Chris mógł do mnie wrócić, cały i zdrowy... Ta myśl na chwilę odsuwa ode mnie niepokój związany z moją przyszłością.

Wyszło o wiele dłużej niż oryginalny fragment, ale o to właśnie chodzi – o opisywanie detali, spostrzeżeń, zachowań, uczuć... O nadanie tej historii duszy. Przeczytaj jeszcze raz trylogię i zauważ, jak Katniss opisuje targające nią uczucia i swoje otoczenie.

Stoję tutaj wśród szesnastolatek z drugiego dystryktu, a strach zżera mnie od środka, a nie powinien, jestem z zawodowców.

„(...) strach zżera mnie od środka, choć nie powinien. Przecież jestem zawodowcem.”

Nerwowo miętoszę w rękach skrawek mojej miętowej sukienki.

Niezręcznie brzmiąca aliteracja („miętoszę”, „miętowej”), ponadto – miętowa sukienka... wiem, o co Ci chodzi, ale bardziej literacko brzmiałoby „mojej sukienki w barwie mięty”.

A co jeśli to ja zostanę wybrana?

Przecinek przed „jeśli”.

Potrząsam blond włosami by pozbyć się tej okropnej, spędzającej mi przez ostatni tydzień sen z powiek myśli.

Przecinek przed „by”.

Lokuję mój wzrok na twarzy Chrisa (...)

Lokować to można pieniądze w akcjach. „Kieruję swój wzrok w stronę Chrisa” może brzmiałoby lepiej?

Na widok tego niewinnego gestu dziewczyny stojące obok mnie wzdychają i szeptem wymieniają uwagi jak jest szanse, że on mnie zostawi (...)
(...) szeptem wymieniają uwagi na temat tego, jakie są szanse, że on mnie zostawi.

Choć w sumie to nadal brzmi niezręcznie.

Skoro mówią szeptem, to czemu Melisa je słyszy? Chyba że jest na tyle pewna siebie, że myśli, iż o niczym innym pannice nie mogą rozprawiać i zakłada to z góry? Poza tym, strasznie merysujski fragment. Chris taki boski, tak strasznie mnie kocha, lafiryndy tak bardzo mi zazdraszczają.

Na usta przywołuje triumfacyjny uśmiech (...)

Triumfalny jak już...

Wydaje mi się, że zamiast pokonać 5 schodków, pokonuję ich ze sto (...)

„Pięć” słownie.

Fakt u nas zdarzają się takie przypadki ale...

Przecinek przed „u” i „ale”.

Kiedy  MÓJ chłopak był na igrzyskach , to gnojek jeden próbował się ze mną umówić.

Zbędna spacja, poza tym podkreślenie słowa „mój” lepiej by wyglądało zapisane po prostu kursywą. No i rany boskie, no co za gnojek, ja taka wierna merysujka, a ten tu zaloty urządza...

- Jak się nazywasz chłopcze? – Hailey skrzeczy uśmiechając się przy tym dziwnie.

Przecinek przed „chłopcze” i „uśmiechając”.

- Och świetnie! Oto tegoroczni trybuci dystryktu drugiego! Melisa Dayer i Marco Ivans. No, podajcie sobie ręce. – Patrz na Marco spod byka i podaję mu niechętnie dłoń.

„Patrzę”.

Wyrywam rękę z jego uścisku i pozwalam się wyprowadzić do pałacu sprawiedliwości.

Wydaje mi się, iż Pałac Sprawiedliwości winien być pisany wielką literą.

Chris na wywiadzie podpuszczony przez Ceasara przyznaje się, że zostawił w dystrykcie drugim ukochaną, jak zostaje już tylko ósemka odnajdują mnie i muszę udzielić wywiadu.

Kolejne zdanie, które wypadałoby podzielić na co najmniej dwa zdania i dodatkowo je rozwinąć. No i bardzo obcesowo potraktowany wątek. Melisa mogłaby opowiedzieć więcej szczegółów.

(...) gdy ma mentorować jego dziewczyna zostaje wylosowana do igrzysk

Brzmi jakby to jego dziewczyna miała mentorować. Przecinek przed „jego” by to naprawił.

Z matką nie mam dobrych kontaktów toteż nie zaskakuje mnie, gdy zamiast być smutna, że mogę nie wrócić ona aż tryska energią.

Przecinek przed „toteż” i przed „ona”. Poza tym... Jej matka jest bezdusznym potworem, czy jak? Powinna się choć trochę zmartwić, że jej latorośl może zginąć, zwłaszcza że jedno dziecko już tak straciła. Nie wyobrażam sobie, jak paskudne musiałyby być relacje matka-córka, żeby matka tryskała energią na myśl o tym, że jej córa może zostać zaszlachtowana.

(...) prawdopodobnie teraz zrobi tą swoją obrażoną minę (...)

„Tę”.

(...) człowiek, który przez tyle lat dawał mi dobrobyt

(...) zapewniał mi dobrobyt.

„Przeżyjesz rozumiesz to siostrzyczko! Przeżyjesz moja mała siostrzyczka musi zasmakować życia, nie możesz odejść w tak młodym wieku”

Przecinek po: „przeżyjesz, „to”, „przeżyjesz”... I znak zapytania zamiast wykrzyknika miałby więcej sensu. Interpunkcja nie jest Twoją mocną stroną... Błędów interpunkcyjnych jest od groma. Gdybym miała wypisać je wszystkie, siedziałabym tu chyba tydzień, także od tej pory będę wypisywać tylko ich część.

W panice wpycham kartkę na sukienkę.

Pod sukienkę? Choć to nadal niezręczne... Może za dekolt sukienki? Może do kieszeni, jeśli sukienka jakąś miała?

Gdy strażnicy prowadzą mnie do wyjścia marzę tylko o tym by znaleźć się w jego ramionach.

Przecinek po: „wyjścia” i „tym”.

Rozdział II

- No proszę, proszę, co za słodki widoczek. – drwiący głos wyrywa mnie z otępienia.

Zgodnie z zasadami zapisu dialogów, „drwiący” winno być pisane wielką literą.

Marco powoduje u mnie nienawiść (...)

„Wywołuje we mnie nienawiść”.

Mi i Marco mówi byśmy się nie ruszali

„Mnie i Marco”.

(...) czerwony kaszmirowy sweterek, z tyłu sięgający z mi za pupę (...)

Umm... Nie lepiej napisać „sięgający mi do ud”? I bez przecinka.

blond włosa

„Jasnowłosa”.

- Dobry pomysł. Przepraszam kochanie, przepraszam, że przeze mnie teraz możesz zginąć. Nie, nie dam Ci umrzeć. Ocalę Cię (...)

Wszelkie „Ci”, „Tobie”, „Cię” z małej; opowiadanie to nie list.

- Jaką bronią władacie? – pyta się po chwili milczenia.

Kto pyta? Domyślam się, że Hailey, ale w tekście nie zostało to wyłuszczone. Poza tym po prostu „pyta”. Nie sądzę, by zwracała się z tym pytaniem do siebie.

- Naprawdę zamierzaż wygrać tylko zabijając? Bez żadnego sojuszu?

„Zamierzasz”.

Hailey patrzy się na nas dziwnym wzrokiem.

„Dziwny wzrok” to naprawdę głupie określenie. Ja bym to napisała inaczej. Hailey spogląda na nas z bliżej nieokreślonym wyrazem twarzy.

Kładzie się do łóżka i pokazuje miejsce obok siebie. Kładę się bez słowa i wtulam się w jego ramiona.

Powtórzenie.

Jestem zimna, pokazuję, że jestem ponad nich.

„Ponad nimi”.

Olbrzymi salon urządzony w iście Kapitoliańskim stylu.

„Kapitolińskim”. Z małej.

(...) wypacykowane wnętrza.

Za sjp.pwn.pl:

·                     wypacykować

1. pot. «wymalować coś pośpiesznie, niedbale»

2. pot. «zrobić komuś zbyt mocny makijaż»

·                     wypacykować się pot. «zrobić sobie zbyt mocny makijaż»

Może lepiej „tandetne”, „pstre”, „przesadzone”?

Rozdział III

(...) ma skórę w odcieniu rozmarynu oraz czarną burze włosów upiętych w gniazdo w których siedzi sztuczny ptak.

„Burzę”, przecinek przed „w których”.

- Nie wiem, czego was tam w tych dystryktach uczą, więc zacznę od początku, W starożytnej Grecji , czyli bardzo dawno, dawno temu Grecja wierzyła w bogów, Atena, Zeus i takie tam. Ci bogowie byli nieśmiertelni i niepokonani, stylizując Cię na taką boginię pokażemy, że jesteś niezwyciężona.

„I takie tam”... Poważnie? Przed „W starożytne Grecji” powinna być kropka zamiast przecinka. Po „niepokonani” powinna być kropka i nowe zdanie, a po „boginię” przecinek.

Ich echo odbija mi się po głowie.

Cosik niezgrabnie to brzmi. „Te słowa odbijają się echem w moich myślach”?

Czuje jak rydwan rusza i znów pokonujemy tą samą trasę. W pawilonie podchodzi do mnie Chris i pomaga wyjść z rydwany.

„Czuję”, „tę”, „rydwanu”.

Jesteś pieprzonym hipokrytą! 

Hipokryta to «człowiek fałszywy, dwulicowy; obłudnik». Nie sądzę, aby to słowo pasowało do Marco. Poza tym... jego czerstwe dowcipy o blondynkach... Nie wow. Ta scena była... nieopisanie słaba. Jeśli Melisę wkurzają tak denne suchary, to kobietka ma słabe nerwy. Ja bym tylko skomentowała tak żałosne próby wkurzenia mnie prychnięciem.

Rozdział IV

Przeniosłam się właśnie do wyższej grupy w akademii, przedział wiekowy 16-18. Fakt byłam 14. latką, ale uzdolnioną i przeskoczyłam.

Liczby zapisujemy słownie, a więc „czternastolatka”, „przedział wiekowy od szesnastu do osiemnastu lat”. I co Melisa przeskoczyła? Kozła?

 Jeden z nich staje obok i też przymierza się do celowania, pachnie męskimi perfumami albo pochodzi z rodziny zwycięzców, albo nie wiem co.

Po pierwsze, dziwnie byłoby, gdyby pachniał damskimi. Po drugie... tylko rodziny zwycięzców się perfumują? I to „albo nie wiem co”... Bardzo niezgrabne i zbędne. Piszesz tekst literacki, bądź co bądź.

- Powaliło? – Christopher zwraca się do kumpla. – Przepraszam Cię Meliso za tych półgłupków.  – prycham i znów zaczynam ćwiczyć.

To tak a propos słownictwa w dialogach. Nie czuję tego. Tak na pewno nie wyrażają się ludzie z Panem. No po prostu nie i już. Tak gadają polscy gimnazjaliści. Poza tym zbędny zwrot do adresata i „Meliso” winno być oddzielone przecinkami, a to „prycham (...)” to nie jest czynność wykonywana podczas dialogu przez osobę wypowiadają kwestię, więc powinno zaczynać kolejny akapit.

- Malisa! – słyszę wołanie i szuranie stup na żwirze, którym wysypana jest ścieżka.

„Melisa”, „słyszę” z wielkiej, i „stóp”.

- Meliso i Marco, rozmawiałem z Cashemere, mantorką z jedynki i Finnickiem (...)

Cashmere, „mentorką”.

Takich nic nie wartych debili to ja mam głęboko w nosie.  – warczę i wstaję z miejsca.

Po „nosie” nie powinno być kropki. I określenie „debili”... po prostu nie pasuje, nie i już. Jak już mówiłam, to Panem, nie gimnazjum.

(...) wpatruje się we mnie zagadkowa.

Zagadkowo.

Rozdział V

Krążę po pustej łące, słyszę tylko skrzypienie traw pod moimi nogami (...)

Trawy nie skrzypią... raczej szumią.

(...) Nie był bym tego taki pewny. 

„Byłbym”.

- Już dobrze. – przytula mnie i lekko kołysze.

„Przytula” z wielkiej.

W okół nas zebrał się dość spory tłumek.

„Wokół”.

(...) Przez ciebie! – naciera na mnie, odparowuje atak.

„Naciera” z wielkiej litery. „Odparowuję”, przynajmniej tak wynika z kontekstu. Lepiej by w ogóle brzmiało „Naciera na mnie, a ja odparowuję atak”.

(...) Wybieram ten z długą klinga o bardzo ostrym zakończeniu.

Miecz ma klingę, nóż ma ostrze. Jak już wspominałam, długimi nożami się nie rzuca. No i... bardzo ostre zakończenie? Co to znaczy? Nóż z zasady jest ostry i nie ma czegoś takiego jak „zakończenie”. „Wybieram bardzo ostry nóż” po prostu.

Przy oszczepach zrobiło się rumowisko, podchodzę bliżej.

Coś się tam zawaliło...? Zrobił się raban może? Hałas?

Po chwili wydycham wcześniej wciągnięte powietrze.

Ciężko wydychać powietrze, które wciągnęło się później.

mosiężne metalowe drzwi

Mosiądz to stop metali; nie trzeba podkreślać, że mosiężne drzwi są metalowe, bo to oczywiste.

Ogrania mnie dziwna nostalgia, mam wrażenie, że coś jest nie tak.

„Ogarnia”. Nostalgia to tęsknota, więc nieszczególnie pasuje. Po prostu – „ogarnia mnie dziwny niepokój”.

(...) zwracam na niego uwagę dopiero w memencie

„Momencie”.

(...) nie dobrze, źle, fatalnie (...)

„Niedobrze”.

Rozdział VII

(...)robię minę dziewczyny, która za parę dni może zginąć.

Bardzo niezgrabne określenie. Jaką minę robi dziewczyna, która może wkrótce zginąć?

Przeklinam moje 170 cm.

Po pierwsze – metr siedemdziesiąt to nie jest mało. Ja mam tyle i raczej nie czuję się niska. Po drugie – zgrabniej by brzmiało na przykład „przeklinam swój niski wzrost”. Jeśli się upierasz przy przeklinaniu metra siedemdziesiąt, to pamiętaj, że a) liczby zapisujemy słownie, b) nie stosujemy skrótowców.

Zamykam oczy przygotowywując się na spotkanie trzeciego stopnia z twardą podłogą (...)

„Przygotowując” i przecinek po „oczy”.

(...) nie umiem uwierzyć przed chwilą bezwstydnie wgapiał się w moje zacne cztery litery, a teraz jest taki opiekuńczy…

Nie no, co za cud! Jeśli facet się gapi na tyłek, to oznacza, że jest paskudnym chamem i nie jest zdolny do okazywania troski! Przecinek przed „przed”.

(...) ale przez te pół roku co go odrzucałam coś się zmieniło.

„(...) to pół roku, przez które go odrzucałam (...)”? Nadal brzmi bardzo niezgrabnie, wypadałoby to rozwinąć, żeby nabrało sensu.

„Zrobiona w stan zero (...)”

To określenie pojawiło się już wcześniej... Jest nieładne i jakieś takie prostackie. Może lepiej napisz po prostu, że nie miała makijażu i ułożonych włosów?

 - Choć, musimy porozmawiać.

„Chodź”.

Inne dziewczyny zapewne oszalały by, ale mnie on trochę drażni.

„Oszalałyby”. No i znowu... Melisa jest taka wyjątkowa...

(...)zamieram, czy on właśnie powiedział, że mnie kocha.

„Zamieram. Czy on właśnie powiedział, że mnie kocha?”

(...) tą minimalną odległość (...)

„Tę”.

(...) Nikt mi ciebie nie zastąpi. – płaczę moim ciałem wstrząsa histeria. Czepiam się jago koszuli (...)

„Płaczę” z wielkiej, przecinek przed „moim”. „Jego”.

Oby dwoje zachowują się głośno i żartują.

Obydwoje.

Przy odliczaniu pogubiłaś kropki w kilku zdaniach.

Rozdział VII

mruganie powiek

„Mruganie”. Niczym innym się mrugać nie da. Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Umie ktoś mrugać uszami?

Resztkami świadomości wracasz do jego ust, głosu, oczu i uświadamiasz sobie, że chcesz zawalczyć, dla siebie, dla niego, dla was.

Ten fragment był skierowany do czytelnika, więc... nie każdy w momencie zagrożenia zaczyna myśleć o Chrisie. Zachodzi nawet obawa, że Melisa w sumie jest jedyną osobą, która wtedy o nim myśli.

Zabiłam – znowu.

Zabiłam - z zimną krwią.

Zabiłam - odebrałam komuś życie.

Zabiłam - muszę iść przed siebie.

Zabiłam i idę robić to dalej.

Unikaj takiej pseudogłębi, tanie to-to.

Biegnę, przecinając jedną z trybutek w połowie.

Na moment zamieniła się w Górę z „Gry o Tron”? Przecinanie ludzi w połowie wymaga ogromnej siły.

Po co te dramatyczne aforyzmy z kosmosu? Takie rzeczy się zamieszcza tylko i wyłącznie na początku rozdziału.

„Ona i jej humorki, pamiętam jak we mnie wlepiała, te swoje wściekłe spojrzenie, była wtedy jeszcze bardziej pociągająca…”

Pamiętam, jak prawie mnie zamordowała, kiedy przyłapała mnie na śledzeniu jej... Meliska i te jej zabójcze humorki... Zabójcze – dosłownie...

(...) Kukła została ugodzona w jednym momencie w głowę, szyję i serce (...)

(...) Zaryzykowałem i chwyciłem go w palce. Zatrzymał się dokładnie w miejscu, w którym mógłbym zostać ugodzony nożem. 

Ani jedno, ani drugie po prostu nie jest możliwe, chyba że jest się Wiedźminem, Dżedaj, Supermenem lub Goku. Poza tym... kukła nie ma serca. Ewentualnie mogła zostać ugodzona w miejsce, w którym u człowieka znajduje się serce.

Podzieliłabym się moimi notatkami dotyczącymi tej sceny, ale nie mogę, bo są wyjątkowo niecenzuralne.

(...) Nabieram ją na palce i smaruje po nierównej ranie po nożu.

(...) Smaruję nierówną ranę po ugodzeniu nożem.

Smarowanie nierównej rany po nożu w sumie brzmi, jakby rana miała nóż i Melisa go smarowała.

Podchodzę do jednej z arkad, które są w murze otaczającym plac.

(...) arkad znajdujących się w murze otaczającym plac.

Snow jest do wszystkiego zdolny, aby jak najlepiej zaserwować trybutom odjechaną śmierć

„Odjechaną”? Może od razu „wy***aną w kosmos”? Powtórzę po raz kolejny – PANEM TO NIE POLSKIE GIMNAZJUM!!!

Wije się, jakby była w ostrej agonii.

Po prostu „w agonii”. Agonia to taki stan, że określenie „ostra” jest zbędne.

Okej, to by było na tyle. Naprawdę, samo wymienienie powyższych błędów zajęło mi dłużej, niż samo czytanie tekstu (!), a to i tak nie wszystko. Gdybym miała wymienić każdy błąd, to bym chyba zgłupiała. A to zaledwie krótki prolog i siedem nieszczególnie długich rozdziałów...

Z poprawnością również nie jest najlepiej. Zalecam zapoznanie się z zasadami interpunkcji, konkretną rewizję stylu, oduczenie się pisania takich zdań, milion przecinków, nie wow, niezgrabny styl wiele.

Nie jest dobrze.

2/20

5. Ramki

Podstrona „trybuci” jest zbędna. Jako czytelnik chcę zapoznać się z bohaterami poprzez czytanie treści. Wolałabym także mieć możliwość wyobrażenia sobie wyglądu Twoich postaci bez Twojej ingerencji.

„Pytania” to również nieszczególnie potrzebna podstrona. Podałaś swojego maila; jeśli ktoś zechce o coś zapytać, to może napisać wprost do Ciebie lub po prostu zostawić komentarz pod notką. Po co mnożyć zbędne podstrony?

Masz już zwiastun w menu, po co Ci ramka? Szablon i ramka „O mnie” lepiej by wyglądały w kolumnie z menu.

Spis treści polecam po prostu dodać w ramce, a nie robić oddzielną podstronę.

2/5

6. Punkty dodatkowe

Nie będę się już pastwić i odejmować punktów. Wyraziłam się jasno w poprzednich kategoriach.

Podsumowując całokształt, powiem po prostu, że aktualnie nie jest najlepiej. To zapewne jedno z Twoich pierwszych opowiadań. Treść również sugeruje, że jesteś stosunkowo młoda; stawiam na okolice gimnazjum. Nie chcę, aby moja ocena Cię zniechęciła, broń Potworze Spaghetti, ale... jeśli chcesz pisać lepiej, naprawdę musisz zacząć się starać i pracować nad stylem, albowiem jesteś dopiero na początku drogi.

Mam nadzieję, że nie masz mi nic za złe. Nie jestem tu po to, aby wbijać szpilki, ale żeby pomagać.

Wydaje mi się, że fandom Igrzysk wymaga od autorów ficków trochę większej dojrzałości i umiejętności. To w końcu antyutopia podejmująca wiele kwestii moralnych. Poruszając temat mordujących się dzieciaków i Kapitolu wyzyskującego ludność Panem, trzeba się liczyć z tym, że do napisania czegoś dobrego wymagana jest poprawność psychologiczna i umiejętność podejmowania ciężkich tematów. Na pewno nie wolno pisać w skrótowy, pospieszny sposób, w jaki Ty to robisz.

Moja rada? Po prostu pisz. I słuchaj rad. Na początek zastosuj się do tych, które zamieściłam w tekście. Wiele umiejętności nie pojawia się ot tak, to kwestia pracy i zaangażowania w pisanie.

Życzę powodzenia. 

Zdobyłaś 21/89 punktów.

Ocena: niedostateczny

PS. Witam wszystkich serdecznie, jestem nową stażystką! Prawie zostałam pokonana przez formatowanie, ale sprytny ze mnie sierściuch i dałam radę.

PS2. Proszę serdecznie o wytykanie ewentualnych błędów i jakiekolwiek uwagi. Nie obrażę się! Za konstruktywne komcie to gotowam nawet odlać pomnik ze złota! No, ewentualnie z czekolady. Taniej, a też przyjemnie.