[530] http://tchnienie-nadziei.blogspot.com/

Adres bloga: Tchnienie nadziei

Autorka: Ura Omote

Oceniająca: Dafne

1. Pierwsze wrażenie

Nie robiłam tego tak dawno, że zaczęłam nawet mieć wątpliwości, czy aby na pewno sobie jako tako poradzę. Za ewentualne potknięcia z góry przepraszam, z czasem podciągnę swój warsztat do nieco lepszego poziomu, obiecuję.

To jedno się nie zmieniło, że stara, dobra (?) Dafne nadal ocenę zaczyna od analizy adresu. Pierwszy raz w mojej karierze przychodzi mi zmierzyć się z Blogspotem! Do tej pory ramy wszelkich doświadczeń zamykały się na Onecie. Może być więc różnie. Miałam jednak oceniać samą nazwę, a nie portal. Tchnienie nadziei. Poprzedni tytuł był zdecydowanie mniej przyciągający. Pewnie dlatego, że lubuję się w polskich adresach (choć zarzucano mi hipokryzję, bo uznano, że w jakimś nieznanym nam bliżej języku istnieje słowo "Olimpianis" ). Jako motyw wybrałaś zatem nadzieję. To jedno jest pewne, utarte, zapisane. Teraz zaczyna się ta chwiejna część - część interpretacji, gdzie granica między trafnością a głupotą potrafi być cieniutka tak bardzo, że aż nie mogę znaleźć odpowiedniego porównania. Ileż to o tym zjawisku się mówi! Kochająca swoje dzieci matka głupich, która umiera ostatnia. Te powiedzenia zna chyba każdy. Dobrze komponuje się z nią wyraz "tchnienie". Nadaje całości zagadkowego brzmienia i nieco poetyckiego wydźwięku. Lubię różnorakie metafory, choć niemały procent blogerów stawia na prostotę języka. Pierwsze skojarzenie? "Utrzymujące przy życiu poczucie wypełniającej serce nadziei, że ten świat ma jeszcze jakąś przyszłość." To wiąże mi się z wiarą, a wiara musi istnieć. Nieważne w co, po prostu musi mieć rację bytu, bo to właśnie ona utrzymuje ten świat w kupie. (Ostatnie dwa zdania to nieco przekształcona sentencja wygłoszona przez mojego kolegę - prawa autorskie szanuję zawsze, nawet w takich kwestiach.) Tak czy owak, poruszyłaś mój ospały już mózg i zmusiłaś go do refleksji. Wobec tego sądzę, że adres spełnił swoją rolę. A jeśli nie, to moje oczekiwania na pewno. Plus za zastosowanie myślnika, który nadaje zapisowi schludności i estetyczności.

Przechodzę do kolejnego elementu oceny, a mianowicie do napisu na belce. "Głupio jest nie mieć nadziei" - tę myśl prezentujesz nam poprzez motto. Gdzie zgubiłaś kropkę na końcu zdania? Dobrze, że zaznaczyłaś autora po myślniku, to (wg mnie) naprawdę istotne. Z tej belki wręcz emanuje prostota. Sens jest dość łatwy do odnalezienia, a sama sentencja charakteryzuje się zwięzłością. To chyba nie w moim stylu. Ja na pewno długo bym szukała, nim znalazłabym coś odpowiedniego, złożonego i oczywiście trudnego w odbiorze. Mimo wszystko rozumiem ludzi, którzy cenią minimalizm. O gustach się nie dyskutuje, jednak ja postawiłabym na coś innego.

Czego się spodziewam? Chyba pamiętnika, na którego ktoś przelewa swoje myśli, emocje, przeżycia. Mam przynajmniej taką nadzieję, bo ta kategoria należy do moich ulubionych. Dopuszczam jeszcze opowiadanie zabarwione nutką melancholii, choć oczywiście mogę się mylić.

Pierwsze odczucia po zobaczeniu szaty graficznej? Fioletowo mi! Muszę przyznać, że niespecjalnie mi to odpowiada, choć kolor sam w sobie należy do grupy przeze mnie faworyzowanej. Rozwinę to w kolejnym punkcie oceny.

Jakie jest moje ogólne nastawienie? Zdecydowanie pozytywne, choć nic nie powaliło mnie z nóg i nie sprawiło, że naszła mnie ochota na krzyknięcie "Kocham Cię!" do ekranu (a i tak już się zdarzało). Z drugiej strony nie odrzuciłam z niezadowoleniem netbooka. Cóż, plusy faktycznie przeważają nad minusami. Może być ciekawie. Nie chciałabym postawić negatywnej oceny. To w końcu pierwszy konkretny wpis na nowym portalu.

(Jestem tak zdziwiona, że w końcu zmotywowałam się i napisałam cokolwiek w oknie blogowym, że z wrażenia zapiszę szkic i wyłączę kartę.)

7/10

2. Grafika

Dzień kolejny, 23:24, duchota. Zabieram się do pisania.

Na swoich blogach na tymże portalu mam ustawione szablony html. Ciężko mi będzie na początku oceniać inne rozwiązania, bo najzwyczajniej w świecie nie czuję się w tej dziedzinie obeznana. Jakoś chyba jednak przez to przebrnę, prawda?

Jak mówiłam, wita mnie fiolet czy tam wrzos. Pierwsza uwaga - ten kolor jest niemal mdlący. Dodatkowo praktycznie jedyny, a już na pewno zdecydowanie dominujący. Wprowadziłabym drugą, przyjemniejszą dla oka barwę. Nie popieram jednolitości. Nie ma nagłówka w formie zdjęcia czy obrazka; jest jedynie napis, na dodatek bez większej wartości, bo powtarzasz tylko adres bloga, czego ja bym się wystrzegała. Takie powielanie tytułu lub motta uważam za słabe i mało kreatywne. Należałoby w tym miejscu pomyśleć nad jakimś ciekawym i odpowiednim cytatem, choć, naturalnie, najlepiej sprawdziłby się w połączeniu z grafiką.

Również czcionki są tutaj w tym samym kolorze. Dobrze, że różnią się chociaż rozmiarem, kursywą i pogrubieniem; nie zniosłabym aż takiej nudności.

Dodatkowych plików graficznych nie ma, co jeszcze bardziej nadaje całości (minimalistycznej zresztą) nieciekawego efektu. Na Twoim miejscu skorzystałabym z gotowych szablonów html bądź wykonała lub zamówiła coś, co lepiej przyciągałoby uwagę czytelnika. Według mnie obecny wystrój nie spełnia tego warunku. Polecam także zmianę kolorystyki. Może jakiś błękit lub zieleń? Tekstura w kwiaty jest ładna, ale jej odcień niekoniecznie. Pomyśl nad tym. To tylko moja rada.

Grafika jest ważna, choć nie najważniejsza. Pełni jednak funkcję wizytówki bloga. Ja, gdybym nie była oceniającą, zapewne po jej zobaczeniu po prostu opuściłabym stronę. Nie spełnia moich wymagań estetycznych i wizualnych, niestety. Kwestia indywidualna, w końcu to przede wszystkim Ty masz czuć się tutaj dobrze.

Przyznam, że wystawienie punktów nie przyszło mi bez problemu, ale ostatecznie...

7/15

3. Treść

Notka ósma 

Muszę przyznać, że po tym adresie spodziewałam się czegoś lepszego. Dostałam z kolei opis ferii i różnych wycinków z życia. Niezbyt ciekawie to brzmi, a miejscami nawet tandetnie. Nie ma sensu w zamieszczaniu takich cytatów na blogu czy przedstawianiu sytuacji, bo i tak nikt tego nie zrozumie, a i w niczyich oczach nie urośniesz. W pewnym momencie pomyślałam nawet ironicznie: "Ach, te szalone nastolatki!", ale to tak na marginesie. Po prostu nie wszystkim bym się na Twoim miejscu dzieliła. Zabrakło mi ciekawości płynącej z tekstu. To jednak stara notka, więc poczekam na rozwój bloga.

Notka szesnasta

Tutaj już zdecydowanie milsze zaskoczenie. Jakieś przemyślenia są. Może i nie publikujesz tutaj jakichś skomplikowanych i górnolotnych tekstów (przynajmniej na razie), ale zawsze jest to podzielenie się z czytelnikami swymi myślami. Odbieram to pozytywnie. Zgadzam się, że udawanie uczuć jest nie w porządku i nie przynosi tak naprawdę żadnych korzyści. A przecież ta osoba mogła w tym czasie szczęśliwie się zakochać, zamiast tkwić u boku kogoś, komu jest niemal obojętna.

Notka dwudziesta czwarta

A tutaj ponownie coś z życia wziętego. Opowiadasz nieco o swojej rodzinie, ze szczególnym uwzględnieniu ojca i babci. Między wierszami wyczytałam, że ten pierwszy lubi zaglądać do kieliszka. To już prywatna informacja, a mimo to jej nie rozwinęłaś. Zbliżyłoby Cię to do czytelników, ale rozumiem, że o takich rzeczach nie każdy jest w stanie mówić. Nie odbieram tego jako minus. Szkoda natomiast, że porzuciłaś refleksyjny styl pisania. Tutaj coś wtrącisz, inną notkę poświęcisz całą, a w jeszcze innej nie wspomnisz nic. Trochę szkoda, bo preferuję czytanie czyichś przemyśleń, bo można się wymienić poglądami.

Notka dwudziesta ósma

Tu raczej nie ma barwnych, życiowych myśli, ale za to jest coś prosto od Ciebie! To dobrze, że dzielisz się z czytelnikami tym, co kochasz. Koty, powiadasz. Bliższego kontaktu z tymi zwierzętami nie mam, choć moi domownicy (przynajmniej w większości) ich nie znoszą; nie rozumiem, dlaczego. Ignorowanie ich cierpienia jest jednak ze strony sąsiadów niewłaściwe. Nie wspominam już o torturach, bo przypomniały mi się w tym miejscu różne nieludzkie przypadki traktowania tych (i innych) czworonogów.

Notka trzydziesta pierwsza

Przyznam, że i mi ten problem na początku wydał się idiotyczny. Jednak po chwili (a konkretniej po przeczytaniu dalszej części) zrozumiałam Cię. Tęsknota potrafi być niezmiernie silna, a zawód po zastrzyku nadziei jeszcze bardziej rani. W tym przypadku nie wiem, o kogo chodzi, ale i tak.

Notka trzydziesta druga

Szczerze? Mało (albo wcale) spotkałam osób, które tak jak Ty cieszą się z końca tego rozdziału w życiu. Większość już w zakończenie roku tęskni za swoją (byłą, jakby nie było) klasą, szkołą, a nawet nauczycielami oraz rzewnie wspomina sytuacje, jakie wynikły podczas tych lat, niejednokrotnie płacząc. Co do zmian, to faktycznie czasem się przydają, choć wielu po prostu się ich boi. Ciekawe pomysły, kalendarz szczególnie.

Wypadałoby podsumować przeczytane notki. Pewnie się powtórzę, ale trudno. Więcej refleksji. To przede wszystkim na nich opiera się dobra statystyka blogów pamiętnikarskich. Większość blogerów woli je od opisów życia czy dnia. Nudzą ich, bo przecież mają swoje. Lubią z kolei dzielić się poglądami i dyskutować na różne tematy. Należę do tej grupy. Nie czekałam jednak z niecierpliwością na koniec żadnej z notek, co oznacza, że nie masz nudnego stylu. Barwa języka nie jest powalająca, ale słownictwo nie należy też do ubogich. Uplasowałaś się mniej więcej pośrodku. Moją radą jest jednak poszerzenie tematyki. O życiu prywatnym pisze się na blogach, ale w niewielkim stopniu. Do tego służą pisane do samego (czy raczej samej) siebie pamiętniki. Po prostu na dłuższą metę może stać się to mało interesujące dla czytelników. Nie narzucam niczego, wyrażam swoje zdanie i staram się doradzić. Chyba każdemu jest przecież miło, gdy pewna liczba osób regularnie śledzi losy jego strony. A receptą na to jest po prostu zainteresowanie innych swoją osobą. Także od strony duchowej (psychicznej).

Po raz kolejny wystawienie punktów przysporzyło mi nieco kłopotu. Myślę jednak, że nie skrzywdzę Cię ani nie potraktuję niesprawiedliwie, decydując się na takie rozwiązanie.

18/30

4. Poprawność

Notka ósma

"30-tego, właściwie już 28-ego stycznia (...)"

- 30-tego, a właściwie już 28-ego, stycznia...

"(...) taką jak kupuje się czasem na urodziny (...)"

- taką, jaką kupuje się...

W tej rozmowie doszukałam się kilku niepoprawności, ale to cytat, więc nie wiem, czy powinnam poprawiać. Powinnaś zaznaczyć to, biorąc w cudzysłów. W przeciwnym razie zleje się z resztą.

"Pewnie za bardzo was to nie rozśmieszy, ale właśnie o to w tym chodzi xD Że sensu nie rozumie nikt poza nami dwiema."

- Pewnie za bardzo was to nie rozśmieszy, ale właśnie o to w tym chodzi - że sensu nie rozumie nikt poza nami dwiema.

"(...) że ze mną można się tak dobrze bawić. Do tej pory przebywanie ze mną (...)"

- ze mną, ze mną.

"(...) która mnie i tą przyjaciółkę (...)"

- tę przyjaciółkę.

"(...) żadnych moich filozofów, które planowałam."

- filozof to człowiek zajmujący się filozofią. W notce możesz jedynie prawić jakieś wywody filozoficzne czy coś w tym stylu, ale na pewno nie filozofów.

Notka szesnasta

 "(...) świadkiem dwóch takich przykładów."

- napisałabym "przypadków".

"Ewentualnie by komuś (...)"

- przecinek przed "by".

"(...) to tylko wybierając tą drogę."

- tę drogę.

Notka dwudziesta czwarta

"A to byłam zabiegana z poprawianiem (...)"

- a nie "zabiegana przez poprawianie..."?

"(...) chociażby podstawowych podstaw."

- a masło jest maślane, wiesz? Podstawowych zwrotów albo po prostu podstaw.

"(...) na pewno najwięcej by tam narobił."

- narobił? Myślę, że trafniejsze byłoby zrobił.

"Dodatkowo w wakacje mieliśmy jechać rodziną nad morze (...)"

- może i ten zwrot jest poprawny, ale ja napisałabym "z rodziną". 

"(...) lecz Tata stwierdził (...)"
- tata. Chyba nie ma potrzeby pisać z dużej, prawda? Chyba, że chcesz ze względu na szacunek.

"Znaczy nie że na Młodą krzyczała czy coś (...)"
- widzę, że pisanie takich wyrazów z dużych liter jest u Ciebie normą. Zaakceptuję to ze względu na uczucia. Raczej: "To znaczy nie mówię, że na Młodą/młodą krzyczała czy coś...", ale jak uważasz.

"(...) ale jej największą wadą jest, że tak (...)"

- dodałabym to po jest.

"(...) (jeny, utrupiłabym tego, kto to wymyślił) (...)"

- ukatrupiłabym raczej. Przynajmniej u mnie stosuje się taką formę.

"(...) nie będę jej wyprowadzała z błędu ;-)"

- kropka i dopiero, ewentualnie, emotikona.

"Haha, polonistka stwierdziła (...)"

- to nie jest poprawny zapis śmiechu. Na konkursie ortograficznym, w którym brałam udział, metodycy uznali za dobrą formę "cha! cha! cha!". Nie wiem, ile w tym prawdy, ale domyślam się, że specjaliści się nie mylą.

Notka dwudziesta ósma

"Mają tą lekkość i (...)"

- tę lekkość.

"Trzymajcie kciuki, żeby się udało :-)"

- zdanie kończy kropka lub inny znak (bądź inne znaki), ale nie emotikona.

Notka trzydziesta pierwsza

"Widzisz siebie piszącą SMS."

- czy tego przypadkiem się nie odmienia?

Notka trzydziesta druga

"(...) pokoju, albo znacie (...)"

- przed albo generalnie nie ma przecinka. Chyba już to pisałam, ale lepiej kilka razy niż wcale.

 "(...) to możecie mi tu podrzucić swoje sugestie ;-)"

- kropka.

"I zachęcam do zmian, to super sprawa :-)"

- z reguły nie zaczynamy zdań od i. Kropka.

Podstrona "Autorka"

"W prawdzie do doskonałości daleko (...)"

- wprawdzie.

"W każdym razie fascynują mnie dzieła Claude'a Monet'a"

- jeśli dobrze pamiętam, to nazwisko odmienia się po prostu Moneta. Choć może pamięć mnie zawodzi.

Podstrona "Linki"

"(...) lub, w przypadku braku napisu - kilka moich słów."

- albo oba znaki są myślnikami, albo przecinkami. W ten sposób zaznacza się wtrącenia, jednak musi być jednolitość.

Zauważyłam pewne polepszenie pod względem poprawności. Było trochę błędów różnej maści, ale komu się one nie zdarzają? Często można ich uniknąć, sprawdzając po prostu notki przed opublikowaniem lub włączając wykrywanie błędów. Otwieranie słowników książkowych lub elektronicznych bądź pytanie kogoś o jakąś kłopotliwą kwestię też nie powinno nieść ze sobą wstydu. 

10,5/15

5. Ramki

Blog. Ostrzeżenie. Podstrony. Przyjrzyjmy się.

- Strona główna - bez sensu. Denny sposób na przedłużenie menu. Robienie z czytelników idiotów. To takie moje zdanie. Po prostu każdy umie usunąć część adresu, tyle na ten temat.

- Autorka - jaki cudownie dopracowany i barwny ten opis! Chyba bardziej niż notki, no proszę. Mamy trochę wspólnego. Zagadkowe wyjaśnienie co do Soleil, czuję niedosyt, ale rozumiem.

- Informacje - dobrze, że założyłaś coś takiego. Trochę rzeczy w tym momencie się wyjaśniło, za co Ci dziękuję, bo ja nienawidzę czegoś nie wiedzieć. Jedynie Soleil nadal mnie męczy.

- Rytm serca - tytuły piosenek, które lubisz. Dałabym tę podstronę zaraz pod zakładką "Autorka". Pod względem gustów muzycznych znacznie się różnimy, ale to oczywiście nie ma na tę chwilę większego znaczenia.

- Polecam posty - och, dlaczego nie zajrzałam tutaj przed ocenieniem treści! Trafiłam tylko jedną notkę z wymienionych. Szkoda, ale cóż.

- Linki - z dopiskiem u góry, pogrupowane. Dostrzegłam błąd rzeczowy: ocenialnie to też blogi. Nazwałabym inaczej pierwszą kategorię.
- SPAM - rzecz niezwykle przydatna w dzisiejszym świecie.

Archiwum. Statystyka. Licznik czasu.

Jest wszystko, co potrzebne. Wszelkie uwagi zawarłam powyżej. Ogólne wrażenie pozytywne, układ w porządku. Estetycznie. 

8,5/10

6. Komentarze

Masz spamownik, więc liczba spamu pod notkami powinna być niewielka albo wynosić zero, zwłaszcza, że zapewniałaś o jego usuwaniu.

Patrzę, patrzę i dochodzę do wniosku, że jest dobrze.

5/5

7. Punkty dodatkowe

+ Za podstronę o Tobie. Naprawdę mi się spodobała.

+1

Zdobyłaś 57/90 pkt.

Ocena: dobry (4)

Myślę, że nieszablonowo także oceniłabym Twojego bloga właśnie na cztery. Jak mówiłam, na Twoim miejscu popracowałabym nad tematyką notek i zmieniła grafikę. 

Pierwsza ocena za nami! Oficjalnie otwieram Olimpianisa. 

Drogie Oceniające: po  upływie dwudziestu czterech godzin możecie opublikować ocenę. Potem wszystko wróci do normy.