[556] http://di-volpe.blogspot.com/

Blog: Di Volpe

Autorka: Elle

Oceniająca: Drina

Przyznaję się, że na tego bloga chętkę miałam dosyć dużą. Bardzo dużą. Tak dużą, że teraz postanowiłam przysiąść i nie odchodzić od komputera, dopóki nie skończę tej oceny.

1.       Pierwsze wrażenie

Bardzo pozytywne, nie da się ukryć. Di Volpe to po prostu lis, zgadza się? Ciekawi mnie, w jaki sposób będzie to powiązane z fabułą – że to jest opowiadanie, nie mam najmniejszych wątpliwości. Z reguły preferuję polskie adresy, jednakże tutaj wybaczę użycie języka włoskiego, gdyż po prostu brzmi to lepiej.

Belka, belka. Bardzo skąpa, nie powiem. Tylko dwa słowa, „Negatyw szczęścia”. Dezorientują mnie one zupełnie i nie wiem, czego się spodziewać po Twoim opowiadaniu. W zasadzie mogłaś tam umieścić jakiś ładny cytat, który by pasował do treści bloga. Mogłaś, ale nie musiałaś, ponieważ to, co obecnie się znajduje na belce, też ma swój urok. Taki konfundujący urok – przynajmniej dla mnie. W zasadzie słowa te można analizować na kilka sposobów, na przykład idąc fotograficznym tropem. Negatyw w fotografii oznacza zazwyczaj zamianę tonów, czyli przeciwieństwo oryginału. Odnosząc to do Twojego opowiadania: przeciwieństwo szczęścia – smutek. Jedna ważna wskazówka co do treści już jest.

Nie pamiętam, jaki szablon był poprzednio, ale ten jest naprawdę prześliczny i powoduje, że mam jeszcze większą ochotę tu zostać.

10/10

2.       Grafika

Tu się rozpisywać za bardzo nie ma co. Wszystko współgra, czcionka idealna do czytania, nie widzę niczego zbędnego. Podoba mi się, i to jeszcze jak. Dopiero teraz zauważyłam kursor w kolorach włoskiej flagi! O, duży plus.

Jak rozumiem, dziewczyna na nagłówku jest główną bohaterką opowiadania. Zwierzę pod nią to oczywiście lis z adresu.

Szkoda, że słowa na samym dole są po angielsku. Jak się dowiedziałam z Twojej informacji poniżej, jest to tekst piosenki – w takim razie faktycznie nie ma sensu tego tłumaczyć.

Czuję się jeszcze bardziej zaciekawiona. Kanał w tle... Wenecja? Na sto procent miejscem akcji są Włochy. Ale samo miasto... No cóż, dowiem się tego. A przynajmniej taką mam nadzieję.

15/15

3.       Treść

Dużo masz tych rozdziałów, oj, dużo. Nie powiem jednak, żeby mi to przeszkadzało, po prostu ocena zajmie mi więcej czasu. No dobra. Lecimy z tym koksem.

Najprawdopodobniej zrobię tak, że będę wypisywać, co w danej notce zwróciło moją uwagę, co mi się podoba, a co nie. Pewnie nie przy wszystkich, bo nie dam rady, regulaminowa trójka jednak z całą pewnością się pojawi. A pewnie i więcej.

Dziękuję za szeroką listę. Bardzo dziękuję.

Prologu nie ma wcale. A szkoda, bo jest to całkiem ciekawy sposób na wprowadzenie w akcję, sposób, który może ujawnić trochę z treści i jednocześnie zaskoczyć czytelnika.

[1. Matczyna troska] Jestem ciut zdezorientowana. Z tego, co zrozumiałam, ona mieszka z ojcem w Warszawie, tak? A jej matka gdzie mieszka? Chyba też musi w Warszawie, skoro wcisnęła córce do ręki mapkę Mediolanu. Nie rozumiem także, z jakiego powodu matka wysłała ją do Włoch – to jednak, być może, wyjaśni się niedługo.

Wyjaśniło się szybciej, niż się spodziewałam. I dobrze, bo dzięki temu nie jestem już zdezorientowana. Jedyne, co mnie teraz zastanawia to to, jaką ona dostanie pracę. Nie wiedzieć czemu, przyszła mi na myśl kelnerka w jednym z włoskich barów. A, a jednak się pomyliłam. Dom mody? To zdecydowanie nie to, czego się spodziewałam.

Imię Sasza bardziej mi się kojarzy z mężczyzną niż z kobietą, jako rosyjskie zdrobnienie od imienia Aleksander. I do męskiej wersji się przyzwyczaiłam, dlatego jako imię żeńskie nieco mi to zgrzyta.

A więc mam już wyjaśnienie, skąd wziął się kanał na nagłówku, mogę również kojarzyć dziewczynę na nim umieszczoną z narratorką, czyli to podejrzenie się potwierdziło.

[2. Stereotypy] Rzucił mi się w oczy pewien szczegół:

Alessandro przeprosił mnie kolejnym mruknięciem i zaczął jej szukać w kieszeniach marynarki, by w końcu odebrać słowami:

– Witaj, Adele, co u ciebie słychać?

Spójrzmy na fragment tekstu powyżej. Pisałaś wcześniej, że Sasza znała po włosku tylko trzy zwroty. Alessandro rozmawiający przez telefon z pewnością mówił w swoim ojczystym języku  - chyba, że była to faktycznie osoba z zagranicy. Jeśli miałaś na myśli pierwszy przypadek, to Aleksandra nie powinna go rozumieć. Chyba że faktycznie nie wiem jeszcze wszystkiego, co jest całkiem możliwe.

A, faktycznie, jest Angielką o włoskim pochodzeniu. Jednakże w rozdziale 9 porozumiewała się z Alessandro głównie po włosku. Trochę konsekwencji, proszę!

Doszłam do trzydziestego szóstego rozdziału i absolutnie nie widzę niczego, do czego  mogłabym się przyczepić. Masz bardzo lekkie pióro, czyta się bez zgrzytów, zwłaszcza, że błędów u Ciebie jak na lekarstwo. Jak dotąd znalazłam tylko jeden, wypisany poniżej. Zastanawiam się, czy to ja jestem tak zaczytana, że nie dostrzegam niczego, czy też Twój blog jest tak perfekcyjny. Cóż, chyba i jedno, i drugie. Pozostaje tylko pogratulować. Chociaż nie, może jest jedna rzecz, na którą muszę zwrócić uwagę... Przewidywalność. Większości wydarzeń się spodziewałam, wiedziałam, że tak właśnie będzie. Może nieco więcej zaskakujących zwrotów akcji? Chociaż w sumie takowych było później kilka, to na pewno.

Wciągnęłam się, nie powiem. Chciałam skończyć czytanie wszystkiego już wczoraj, ale okazało się, że jest późno (trzecia w nocy) i czas spać, niniejszym więc kończę dzisiaj.

Nie wiem, co więcej mogłabym napisać. Jestem zafascynowana całą historią, zauroczona Twoim stylem pisania. W dodatku błędów nie ma prawie wcale, a trafić na takie blogi bardzo rzadko mi się zdarza. Bardzo, bardzo rzadko. Gratuluję więc i zapewniam, że będę czytać do końca! Di Volpe trafiło na moją prywatną listę odwiedzanych opowiadań. ;)

30/30. Zasłużone.

4.       Poprawność

1.       Matczyna troska

„Zostawiła tatę ze mną samego, gdy miałam niecałe dwa latka (...)”  - „samego” mogłoby przewędrować przed „ze”.

Poza tym było kilka drobnych literówek; w którymś z rozdziałów, zatytułowanym bodajże „Włoskie uliczki”, napisałaś „wgłąb”. Nie wiem, czy to błąd, czy też napisane celowo, lecz jest to wyrażenie przyimkowe, a takowe piszemy rozdzielnie – „w głąb”.

Chyba jeszcze nigdy nie widziałam, żeby było tak mało błędów na kilkadziesiąt rozdziałów.

15/15

5.       Ramki

Bardzo fajny pomysł na podstronę bohaterowie. Pierwsza zakładka wydaje mi się trochę niepotrzebna, ale to tylko moja opinia. „Informacje” z pewnością mogą się przydać osobie dociekliwej i pragnącej dowiedzieć się więcej.

9/10

6.       Bohaterowie

Tu za bardzo rozpisywać się również nie mam co, ponieważ bohaterowie naprawdę zapadają w pamięć i przypominają żywych ludzi. Przypominają? Nie, oni są prawdziwymi ludźmi. Naprawdę tak czuję. Także wielkie brawa...

Ach, i napiszę jeszcze, że najbardziej lubię główną parę bohaterów i mam postać o imieniu Chiara, także mile mi się kojarzy.

5/5

7.       Komentarze

Spam ląduje tam, gdzie powinien, komentarze czytelników również są. Hmm, trochę bez sensu ten punkt...

5/5

8.       Punkty dodatkowe

Z prawdziwą przyjemnością:

+ za kursor, na niewielu blogach się on pojawia;

+ za postać Alessandro, którą pokochałam;

+ za mega fajny szablon.

Plus trzy.

Bez liczenia wiem, że szóstka, ale dla formalności zsumuję punkty... 92 na teoretyczne 90. Hmm, dziwna ta punktacja... W każdym razie – gratuluję!